Στα «νύχια» της «αγοράς» και ο ισπανικός κινηματογράφος

Σε «τροχιά» εφαρμογής του στρατηγικού στόχου του κεφαλαίου της ΕΕ για πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού, με αιχμή τον οπτικοακουστικό τομέα, τίθενται τα κράτη - μέλη της. Υπογραμμίζοντας, ταυτόχρονα, το γεγονός, ότι η οικονομική κρίση του συστήματος θα χρησιμοποιηθεί ως «άλλοθι» για τις αστικές κυβερνήσεις - και τις ελληνικές - να επιβάλλουν τη μονοπωλιακή κυριαρχία σε ό,τι έχει απομείνει από την κρατική στήριξη στην κινηματογραφική δημιουργία.

Σύμφωνα με την αναφορά του ιστότοπου για τα οπτικοακουστικά «Cineuropa», την 1/7 πραγματοποιήθηκε στη Μαδρίτη μια εκδήλωση του ICAA, του κρατικού Ινστιτούτου Κινηματογραφίας της Ισπανίας, με χαρακτηριστικό τίτλο «Νέες προοπτικές στη χρηματοδότηση και την επένδυση στην κινηματογραφική παραγωγή στην Ισπανία» και στόχο το «χτίσιμο γεφυρών» μεταξύ των παραγωγών και των ιδιωτών «επενδυτών» με τους «διαχειριστές» του ιδιωτικού και «θεσμικού» (σ.σ. δηλαδή κρατικού) σχετικού τομέα.

Ο βασικός λόγος για τον οποίο ο κινηματογραφικός τομέας «αναμένει την ιδιωτική επένδυση με ανοιχτές αγκάλες», όπως τιτλοφορείται η αναφορά, είναι ο γνωστός: Οι κρατικές επιχορηγήσεις μειώνονται συνεχώς. Συγκεκριμένα σημειώνεται, ότι «σε διάστημα μερικών μηνών, διάφοροι παράγοντες, όπως η κρίση που έχει χτυπήσει γενικά την οικονομία και τον κινηματογράφο ειδικότερα, οι πιθανές περικοπές της δημόσιας χρηματοδότησης, η μείωση της υποχρεωτικής επένδυσης στον κινηματογράφο από τις τηλεοπτικές επιχειρήσεις και το μαστίγιο της πειρατείας, το οποίο έχει καταστρέψει ολόκληρους τομείς διανομής όπως το βίντεο, έχουν επηρεάσει άσχημα τον τομέα σε οικονομικό επίπεδο».

Ο ίδιος ο διευθυντής του ICAA δήλωσε σαφώς, ότι «οι παραγωγοί δεν μπορούν πλέον να χτυπήσουν στις πόρτες της κυβέρνησης και των τηλεοπτικών επιχειρήσεων. Οι επιχορηγήσεις θα εξακολουθήσουν, αλλά δε θα είναι αρκετές». Ετσι, η αναζήτηση «εναλλακτικών επενδύσεων» για τον κινηματογράφο «είναι μια προτεραιότητα, σχεδόν μια ιδεοληψία»!

Ολα αυτά φυσικά είναι προσχήματα. Το αστικό κράτος «αποσύρεται» συνειδητά από την υποστήριξη της κινηματογραφικής δημιουργίας για να αφήσει «χώρο» στο κεφάλαιο του οπτικοακουστικού, στο όνομα της αύξησης της «ανταγωνιστικότητας» των «πολιτιστικών βιομηχανιών», στις οποίες περιλαμβάνεται σε περίοπτη θέση, από πλευράς κύκλου κερδοφορίας, το οπτικοακουστικό. Και η κρίση είναι απλώς μια «ευκαιρία» γι' αυτό. Αλλωστε, παράγοντες του οπτικοακουστικού τομέα σημειώνουν ότι πρέπει να αλλάξει το θεσμικό πλαίσιο γιατί «πρέπει να προσφέρουμε αποδοτικότητα των επενδύσεων». Δηλαδή κέρδη, τόσο στο εγχώριο «ταμείο», όσο και στη διεθνή αγορά, η οποία θεωρείται «ένα από τα κλειδιά για τις ταινίες που θα παραχθούν στο μέλλον». Πάντως «οι επενδυτές δεν ανησυχούν για το ρυθμιστικό πλαίσιο, εφόσον τους εξηγείτε (σ.σ. ως κράτος) ότι το πρόγραμμα είναι ενδεχομένως κερδοφόρο». Εντούτοις, μια κατάσταση κρίσης, «όπου υπάρχει περισσότερη πίεση στις επιχορηγήσεις, καθιστά τη χρήση των φορολογικών κινήτρων ελκυστικότερη και λογική»...