Φοροληστεία και πολιτική αλητεία

Εδώ και ένα χρόνο, η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ φροντίζει να συνοδεύει την παραπέρα απογείωση της αντιλαϊκής φοροληστείας με μια αντίστοιχη απογείωση της προκλητικής προπαγάνδας, που λέει ότι τάχα... «δεν έγινε και τίποτα» ή, πολύ περισσότερο, πως το νέο χαράτσωμα του λαού είναι... «δίκαιη κατανομή των βαρών»!

Κι αν πέρσι τέτοιον καιρό σχολιάζαμε την περιβόητη δήλωση «δηλαδή, πόσα μακαρόνια τρώει ο κόσμος;», με την οποία «σχολίασε» ο Ν. Φίλης τη μαζική μετάταξη της μεγάλης πλειοψηφίας των βασικών ειδών διατροφής από το συντελεστή ΦΠΑ 13% στο 23%, οι τωρινές προκλητικές δηλώσεις των κυβερνητικών στελεχών έρχονται να επιβεβαιώσουν ότι ο αντιλαϊκός κατήφορος δεν έχει τέρμα ούτε στην πολιτική τους ούτε στην προπαγάνδα που τη συνοδεύει.

Κάπως έτσι περάσαμε στις «παραδοχές» του υπουργού Οικονομικών, Ευ. Τσακαλώτου, ότι «ένα κομμάτι των φτωχών ανθρώπων χτυπιέται από τη μείωση του αφορολόγητου, αλλά λίγο» (!), όπως και στις... φοβερές «αναλύσεις» της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Α. Θεοπεφτάτου ότι «δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό» και, φυσικά, στις δηλώσεις του υπουργού Εργασίας, Γ. Κατρούγκαλου, ότι «μπορούμε να ζήσουμε λιγάκι χωρίς τσιγάρα ή καφέ, δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς νερό ή ρεύμα», τις οποίες συμπλήρωσε με το γνωστό «ποίημα» ότι «προσπαθούμε να πάρουμε πολλά από τους λίγους και λίγα από τους πολλούς»...

Γαλέρα

Το ρεπορτάζ στο σημερινό «Ριζοσπάστη» για τις επιχειρησιακές συμβάσεις είναι μια ακόμα απόδειξη της ζούγκλας που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας, στο «παρά 5» των νέων μέτρων που ετοιμάζουν κυβέρνηση - κεφάλαιο - κουαρτέτο για τα Εργασιακά.

Οι τρεις επιχειρησιακές συμβάσεις, που παρουσιάζονται ενδεικτικά στο σημερινό ρεπορτάζ, δεν έπεσαν βέβαια από τον ουρανό. Είναι το αποτέλεσμα αλλεπάλληλων νόμων που ψήφισαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις και τους οποίους διατήρησε και εμπλούτισε η σημερινή κυβέρνηση.

Οι νόμοι αυτοί ξήλωσαν λίγο - λίγο το «πουλόβερ» των Συλλογικών Συμβάσεων, αποδυναμώνοντας αρχικά τις κλαδικές και καταργώντας, στη συνέχεια, ακόμα και τον κατώτερο μισθό που προέβλεπε η τελευταία Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.

Μια σειρά άλλοι νόμοι επέτειναν την ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας, ανοίγοντας μια παράλληλη οδό για την υπονόμευση των συλλογικών διαπραγματεύσεων και των Συλλογικών Συμβάσεων. Κάπως έτσι φτάσαμε στη σημερινή βάρβαρη πραγματικότητα που ζουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.