Το αστείον του πράγματος... και το τραγικό της υπόθεσης.

Τέσσερις διαδοχικές παρατάσεις έλαβε ο διεθνής μειοδοτικός διαγωνισμός για το πολυδιαφημισμένο Εμπορευματικό Κέντρο του Θριασίου - που μέχρι στιγμής έχει στοιχίσει εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ στο ελληνικό Δημόσιο - για να έρθει πριν από λίγο διάστημα η διοίκηση της «ΓΑΙΑΟΣΕ» - θυγατρικής του ΟΣΕ - να ανακοινώσει σχετικά με το εν λόγω έργο πως «δεν υποβλήθηκε καμία προσφορά και ως εκ τούτου ο διαγωνισμός κηρύχτηκε "άγονος"». 
Ισως να φαίνονται αστείες σήμερα οι περσινές κυβερνητικές εξαγγελίες αναφορικά με την υλοποίηση του «μεγάλου έργου» το οποίο θα άλλαζε «τον αναπτυξιακό χάρτη στις χερσαίες μεταφορές» ή ακόμα περισσότερο να ξεπερνούν και τα όρια της  

Στα ύψη η εκμετάλλευση.

Η λέξη «αθλιότητα» δε φτάνει για να περιγράψει την πολιτική τους.

Με μοντέλο την Θάτσερ, με χτύπημα του μεροκάματου ώστε να πέσει στα 25 ευρώ, με νόμο που θα δικάζει ως τρομοκράτη όποιον λέει πως έχει δίκιο ο απεργός, και μια αστυνομική μεραρχία άμεσης επέμβασης η κυβέρνηση και ο Τύπος που στηρίζει την πολιτική της δίνουν μ' ένα συνοπτικό τρόπο το πραγματικό νόημα της «ελευθερίας».

Η αστική δημοκρατία δεν χάνει ευκαιρία να θυμίσει πως είναι νέτα σκέτα μια δικτατορία του κεφαλαίου με κοινοβουλευτικό μανδύα.

Περί φοροδιαφυγής...

Η δημοσιοποίηση κρουσμάτων φοροδιαφυγής που εντοπίζουν οι αρμόδιες υπηρεσίες και περιοδικά εμφανίζονται στον Τύπο, εύλογα προκαλεί τον εντυπωσιασμό της κοινής γνώμης.
Για τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού, ατομικές τραπεζικές καταθέσεις τόσων εκατομμυρίων ευρώ, περισσότερο προσιδιάζει σε κινηματογραφικά σενάρια, παρά στα δεδομένα της δικής του ζωής.
Το να επιχειρείται όμως να ταυτιστεί η φοροδιαφυγή, με τις υπέρογκες καταθέσεις που διαθέτουν έξι γιατροί, μια κομμώτρια και ένα μέντιουμ, όχι μόνο δεν είναι λογικό, αλλά αποκαλύπτει τις προσπάθειες που κάνουν ορισμένοι να βγάλουν από το οπτικό μας πεδίο, την ουσία της έννοιας της φοροδιαφυγής, αλλά και την έκταση της απώλειας φόρων, όχι ως συνέπεια της έκνομης δραστηριότητας κάποιων μονάδων, αλλά ως το αποτέλεσμα πολιτικών - ταξικών επιλογών στη διαμόρφωση του ίδιου του φορολογικού συστήματος.

Καλοθελητές μόνο για τα κέρδη του κεφαλαίου...

ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ το έχετε αντιληφθεί, η λέξη που θα κυριαρχήσει τις επόμενες βδομάδες θα είναι το «ευρωομόλογο». 

Πάμπολλοι, κάθε ...χρώματος και φυλής, οι υπερασπιστές του, που προσπαθούν να μας το «πασάρουν» σαν πανάκεια.

Μαζί τους και δεκάδες περισπούδαστοι οικονομολόγοι από κάθε γωνιά της Γης, που σπεύδουν κι αυτοί να πουν τη (θετική κατά κύριο λόγο) γνώμη τους.

Αν προσέξετε, πάντως, οι περισσότεροι ξεκαθαρίζουν ένα πράγμα: Οτι, ακόμη και αν υπάρξει αυτό το «ευρωομόλογο», σε καμία μα καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχαστεί η ανάγκη δημοσιονομικής προσαρμογής.

Με άλλα λόγια, τα κράτη να δανείζονται πιο άνετα, πιο σταθερά και χωρίς διακυμάνσεις για να τα δίνουν μετά στις επιχειρήσεις που πρέπει να ...«αναπτυχθούν» και οι λαοί να πληρώνουν με απανωτές λιτότητες και απώλεια δικαιωμάτων.

Ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και ευρωομόλογα...

«Αποκλείω τα ευρωομόλογα, εφόσον τα κράτη μέλη εφαρμόζουν τη δική τους δημοσιονομική πολιτική. Χρειαζόμαστε τα διαφορετικά επιτόκια, προκειμένου να υπάρχουν κίνητρα και δυνατότητες επιβολής κυρώσεων». 
Μέσα σε μια φράση ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε φανέρωσε με τον πιο αποκαλυπτικό τρόπο το «παιχνίδι» που παίζεται στους κόλπους της ΕΕ, στα πλαίσια του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης στον καπιταλισμό. 
Το γερμανικό κράτος έχει αυτή τη στιγμή τη δυνατότητα να δανείζεται με το χαμηλότερο επιτόκιο από τις αγορές, γεγονός που αυτόματα εξασφαλίζει στους Γερμανούς τραπεζίτες και κεφαλαιοκράτες φτηνό χρήμα και άρα καλύτερους όρους ανταγωνιστικότητας απέναντι στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά μονοπώλια. 

Βαθιά κρίση στην καπιταλιστική ΕΕ.

Η βαθιά κρίση στην καπιταλιστική ΕΕ, και παγκόσμια, φέρνει στην επιφάνεια τις οξυμένες αντιθέσεις στο εσωτερικό της λυκοσυμμαχίας, αλλά και τα αδιέξοδα που εναλλάσσονται στην προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου να διαχειριστεί την κρίση προς όφελός του.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι παρά τα μέτρα που παίρνονται στο επίπεδο της διαχείρισης, μέσα από αλλεπάλληλες συνόδους κορυφής, τηλεδιασκέψεις, διμερείς συνεργασίες και επαφές, τα δύο τουλάχιστον τελευταία χρόνια, τα μοναδικά μέτρα που έχουν αποδώσει τα προσδοκώμενα για το κεφάλαιο, είναι εκείνα που μειώνουν κατακόρυφα την τιμή της εργατικής δύναμης (στην Ελλάδα και τα άλλα κράτη μέλη της ΕΕ).

Bρώμικα «παιχνίδια».

Ο ρόλος τους βρώμικος και έρχονται για άλλη μια φορά να τον επιβεβαιώσουν. Σε ρόλο «λαγού», οι γνωστοί πλέον καλοθελητές «Οικολόγοι Πράσινοι» δίνουν το στίγμα για το ζήτημα των ναρκωτικών, ώστε να πάει ένα σκαλί παρακάτω. 

Οχι μόνο επικροτούν το υπό κατάρτιση νομοσχέδιο του υπουργείου Δικαιοσύνης για αποποινικοποίηση της χρήσης και της διακίνησης ουσιών, αλλά κάνουν λόγο για «δωρεάν κρατικά ελεγχόμενη χορήγηση ναρκωτικών ουσιών στους χρήστες». Δηλαδή, το κράτος να γίνει ο επίσημος και νόμιμος ντίλερ όλων των ναρκωτικών ουσιών. 

Εκφράζουν μάλιστα την ανησυχία τους μήπως οι μέχρι τώρα κυβερνητικές εξαγγελίες «είναι επικοινωνιακές ή εισπρακτικού χαρακτήρα». 

Μερικές διόλου ευχάριστες σκέψεις ...

Αναδημοσίευση απο: γλόμπινγκ

Με όλα αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ευρώπη (και όχι μόνο),  από την χώρα μας μέχρι και την Ισπανία, και σε όλους τους ενδιάμεσους σταθμούς, καταλαβαίνει κανείς ότι βρισκόμαστε στο κατώφλι μιας κατάστασης η οποία δεν θα μπορεί για πολύ καιρό ακόμα να είναι ελεγχόμενη. 

Από την μία έχουμε τις «αγορές» και από την άλλη έχουμε τον λαό, τους δυο δηλαδή διακριτούς πόλους του καπιταλιστικού συστήματος παραγωγής. Παρατηρώντας λοιπόν όλα αυτά, δεν μπορούμε παρά να παραδεχθούμε, ότι αρχίζει να δημιουργείται μια κατάσταση που οι αντιθέσεις μεταξύ των αγορών, αλλά και οι αντιθέσεις μεταξύ του κόσμου του κεφαλαίου και του λαού, γίνονται ολοένα και πιο έντονες και οι μεταξύ τους σχέσεις ολοένα και πιο συγκρουσιακές.