Η Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία και η Επανάσταση του 1821

Ιστορική διαμόρφωση, προνόμια και εξουσίες

Μία από τις πρώτες πράξεις της οθωμανικής εξουσίας μετά την κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης υπήρξε η «αποκατάσταση» της ιεραρχίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας (η οποία βρισκόταν «ακέφαλη» από το 1450), με τη σύγκληση Συνόδου και την ανάδειξη νέου Πατριάρχη.

Η οθωμανική εξουσία διεύρυνε και ενίσχυσε τα προνόμια και τις αρμοδιότητες της Εκκλησίας, καθιστώντας την τμήμα του οθωμανικού κρατικού μηχανισμού. Πράγματι, μέσα από ένα σύνθετο πλέγμα θρησκευτικών, νομοθετικών, εκπαιδευτικών, φορολογικών κι άλλων εξουσιών, η Εκκλησία κατέστη ο επικεφαλής - και κατά προέκταση ο ρυθμιστής κάθε πτυχής της ζωής - της διαμορφωθείσας κατά το οθωμανικό πλαίσιο «χριστιανικής κοινότητας» των Ρωμαίων (millet-i Rum). Ο Πατριάρχης ήταν υπόλογος μόνο στον ίδιο τον Σουλτάνο.

Βρε, καλώς τα εγγλεζάκια με τα κοντά παντελονάκια!

 Δυο μέρες τώρα μας πρήξανε. Κανάλια, εφημερίδες, ενημερωτικά
(τρομάρα τους) site, κάθε είδους «μέσο ενημέρωσης»:  

Ο πρίγκιπας Κάρολος αναφέρθηκε συγκινημένος στους «Έλληνες» (τα εισαγωγικά δικά μας) προγόνους του, τον παππού του και τη γιαγιά του. Ο πρίγκιπας και η δούκισα Καμίλα (προσοχή διορθωτή στο ι μη σου ξεφύγει κανένα η) συγκινήθηκαν όταν είδαν το πορτραίτο του παππού πρίγκιπα Ανδρέα. 

Ο Κάρολος δάκρυσε όταν κατέθετε στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη (και δεν πήγε το μυαλό κανενός από αυτούς τους λιγούρηδες ότι με τον ψόφο που έκανε και τον αέρα κι όπως δεν φορούσε καπέλο, φυσικό ήταν να πέσει και κανένα δάκρυ, όπως συμβαίνει σε κάθε φυσιολογικό άνθρωπο). Ο Κάρολος ζήτησε να μάθει πώς προχωρούν τα έργα στο πάλαι ποτέ ανάκτορο στο Τατόι.