Σελίδες

14 Σεπ 2010

ΕΕ - ΔΝΤ - ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Ενιαία στρατηγική απέναντι στον εχθρό λαό

   Οι έπαινοι από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς στόχο έχουν να στρώσουν το δρόμο στις ανατροπές που έρχονται   
   Τα εύσημα από τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου κέρδισε, για μια ακόμη φορά, η κυβέρνηση, για την αντιλαϊκή πυγμή και την αποφασιστικότητά της να χαντακώσει ακόμα περισσότερο το βιωτικό επίπεδο του λαού, να ισχυροποιήσει τη θέση και την κερδοφορία των μονοπωλίων, με όχημα την καπιταλιστική κρίση.
   Τόσο ο Ευρωπαίος επίτροπος, αρμόδιος για τις Οικονομικές και Νομισματικές Υποθέσεις, Ολι Ρεν, όσο και ο επικεφαλής του ΔΝΤ,Ντομινίκ Στρος Καν, με χτεσινές δηλώσεις τους εξέφρασαν την ικανοποίησή τους για τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση και προέτρεψαν για αυστηρή εφαρμογή και

«Λαγός» στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς


Την ενεργότερη συμμετοχή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, με στόχο την ενίσχυση των συμφερόντων της ντόπιας πλουτοκρατίας, αλλά και τη σύνδεση των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής με τους «ευρωατλαντικούς» θεσμούς, έθεσε ως στρατηγική στόχευση της κυβέρνησης ο πρωθυπουργός.
Απέφυγε να απαντήσει για το αν η κυβέρνηση προτίθεται να προχωρήσει σε συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου του Αιγαίου με την Τουρκία, σε μια προσπάθεια να κρύψει το περιεχόμενο των συμφωνιών με την κυβέρνηση Ερντογάν, αλλά και να ανοίξει το θέμα της διευθέτησης της υφαλοκρηπίδας.
Σε ερώτηση αν η κυβέρνηση προτίθεται να αλλάξει στάση στο ζήτημα της αναγνώρισης του Κοσσόβου, ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε ότι «η θέση μας παραμένει ίδια, αλλά θέλουμε να προωθήσουμε και λύση στην περιοχή μας». Εσπευσε παράλληλα να συνδέσει τις εξελίξεις στην περιοχή με την ενταξιακή πορεία των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ το 2014, αλλά και τις δομές του ΝΑΤΟ.

Αντιλαϊκά μέτρα δίχως ημερομηνία λήξης

   Ενα από τα μεγάλα ψέματα του Α. Παπανδρέου στη ΔΕΘ ήταν η κατηγορηματική απάντησή του ότι το μνημόνιο, και άρα τα βάρβαρα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα που περιλαμβάνει έχουν ημερομηνία λήξης το 2013. 
   Πρόκειται βέβαια για συνειδητό ψέμα, με στόχο την παραπλάνηση και την εξαπάτηση του εργαζόμενου λαού, προκειμένου να παρατείνει την ανοχή στην κυβέρνηση και την εφαρμοζόμενη πολιτική. 
   Μπορεί το μνημόνιο να λήγει τυπικά το 2013, αλλά όχι η άγρια αντιλαϊκή επίθεση. 
   Και ο λόγος είναι απλός: Το μνημόνιο, εκτός των άλλων, θα διογκώσει το χρέος, που αποτελεί και τη βασική δικαιολογία για την υπογραφή του μνημονίου. 
   Οπως το ίδιο το ΔΝΤ προβλέπει το χρέος της χώρας στα τέλη του 2013 θα ανέρχεται στα 149% του ΑΕΠ, δηλαδή θα είναι πολύ πιο πάνω από εκεί που βρισκόταν στις αρχές του χρόνου, όταν αποφασίστηκε η υπογραφή του μνημονίου (περίπου 115% του ΑΠΕ).
    Με άλλα λόγια, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα χρειαστεί «παράταση του μνημονίου» ή «δεύτερο μνημόνιο» ή όπως αλλιώς το ονομάσουν. 
   Το σίγουρο είναι ότι το 2013 θα ζητήσουν και πάλι νέα αντιλαϊκά μέτρα, προκειμένου να μειωθεί το χρέος, να μη χρεοκοπήσει η χώρα, να μπορούν να πληρώνονται οι συντάξεις και οι μισθοί και άλλα τέτοια. 
Ηδη έχουν προϊδεάσει για το ενδεχόμενο ενός «μνημονίου Νο2» μια σειρά οικονομολόγοι της ΕΕ ή του ΔΝΤ, αλλά και οι περιβόητοι «οίκοι αξιολόγησης». 
«Το πακέτο χρηματοδότησης της Ελλάδας από την ΕΕ και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ύψους 110 δισ. ευρώ μπορεί να χρειαστεί να επεκταθεί κατά 3 - 6 χρόνια», δήλωσε μόλις την περασμένη βδομάδα η JP Morgan...

Κυβερνητική ψευδολογία

   Παραπέρα τρανταχτές ανατιμήσεις τόσο στους συντελεστές ΦΠΑ όσο και στους ειδικούς φόρους για το πετρέλαιο θέρμανσης των λαϊκών νοικοκυριών ετοιμάζεται να φορτώσει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, σε εκπλήρωση του μνημονίου τους με την τρόικα και πάντα στο πλαίσιο της συνολικής πολιτικής τους απέναντι στο λαό και στο εισόδημά του.
   Οι πρωθυπουργικές δήθεν διαβεβαιώσεις από το βήμα της ΔΕΘ, τα ήξεις - αφήξεις της κυβέρνησης δεν πρέπει να ξεγελάσουν τα λαϊκά στρώματα. Αλλωστε και η πολύ πρόσφατη συσσωρευμένη πείρα έρχεται να τους καταμαρτυρήσει τα χειρότερα, το γεγονός ότι ζουν με το ψέμα στο στόμα, προκειμένου να μανουβράρουν τα πράγματα, να ξεγελάσουν το λαό, προκειμένου στη συνέχεια να προχωρήσουν, και μάλιστα με εντατικότερους ρυθμούς, στην αντιλαϊκή κλιμάκωση.
   Ο ίδιος ο πρωθυπουργός δεν έχει δείξει ούτε καν το παραμικρό δείγμα δισταγμού. 
   Τέτοιο παράδειγμα έχουμε και από τη συνέντευξη Τύπου του 
Γ. Παπανδρέου μετά τη

Περνούν τις εξετάσεις τους


«Και βέβαια θέλουμε τις μεγάλες επενδύσεις να έλθουν, να εγκατασταθούν στη χώρα. Είμαστε εμείς άλλωστε που είπαμε ΝΑΙ να στηριχθούν οι επενδύσεις και τα φορολογικά κίνητρα να ισχύσουν και για τα αποδεδειγμένως επανεπενδυόμενα κέρδη των επιχειρήσεων, η φορολογία να κατέβει από το 24% στο 20%»!
Ποιος τα λέει αυτά; Αυτή τη βδομάδα τα είπε ο πρόεδρος της «Δημοκρατικής Αριστεράς» Φ. Κουβέλης, μιλώντας στη συνεδρίαση της Πανελλαδικής Πολιτικής Επιτροπής του κόμματος. Είναι, βλέπετε, πολλοί αυτοί που συνωθούνται στον προθάλαμο για να πάρουν απ' την πλουτοκρατία το «πράσινο φως» να εισέλθουν στην κεντρική πολιτική σκηνή, με έναν πιο αναβαθμισμένο ρόλο. Τα διαπιστευτήριά τους καταθέτουν. Προκαλούν όμως βάναυσα το λαό εισηγούμενοι «όλα στο κεφάλαιο», τη στιγμή που ο ίδιος έχει γονατίσει. Και η πρόκλησή τους δε θα μείνει αναπάντητη.

Πολύ αργά για ψεύτικα δάκρυα


Κροκοδείλια δάκρυα για τους συνταξιούχους χύνει τώρα η Ντ. Μπακογιάννη, στην απεγνωσμένη προσπάθειά της «να πιάσει επαφή» με τα λαϊκά στρώματα ενόψει του κόμματος που ετοιμάζει. Η κυβέρνηση, ισχυρίζεται η πρώην υπουργός, θα μπορούσε να στηρίξει τους συνταξιούχους εφαρμόζοντας μάλιστα πιστά το μνημόνιο(!), που και η ίδια υπερψήφισε. Πώς; Επειδή, λέει έπεσε έξω το μνημόνιο στην πρόβλεψή του για πληθωρισμό 1,9% το 2010 σε σύγκριση με το 4,7% που «τρέχει» τώρα. Αρα, σύμφωνα με την υπουργό, οι συνταξιούχοι δικαιούνται μια αύξηση 3% για το 2011(!). Το λέει και δεν ντρέπεται. Ούτε για το πετσόκομμα της 13ης και 14ης σύνταξης, ούτε για το τριετές πάγωμα των συντάξεων, ούτε για το χαράτσι του ΛΑΦΚΑ στις συντάξεις που είναι πάνω από 1.400 ευρώ, ούτε για την άγρια φοροεπιδρομή των έμμεσων φόρων (ΦΠΑ, καύσιμα, τσιγάρα, ποτά, κ.ο.κ.), ούτε βέβαια για τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης, την επέκταση του εργασιακού μεσαίωνα, κ.ο.κ. Πολύ αργά για ψεύτικα δάκρυα. Η Ντ. Μπακογιάννη γνώριζε πολύ καλά όταν υπερψήφιζε το μνημόνιο ότι οι συνταξιούχοι και οι εργαζόμενοι θα φτωχύνουν και θα πεινάσουν...

Δύο γραμμές συγκρούονται στις εκλογές


   Τις τελευταίες μέρες, ανακοινώνονται οι υποψήφιοι για τις περιφέρειες και τους δήμους της χώρας. Μια διαδικασία, που, για τα αστικά κόμματα και τα κόμματα με λογικές διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, αντανακλά εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, ίσως και κόντρες μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Είναι όμως μόνον αυτό; Για παράδειγμα, στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ οι αντιπαραθέσεις για το ποιος θα είναι ο υποψήφιος για την περιφέρεια Αττικής, έχει να κάνει μόνο με την καρέκλα; `Η στο ΠΑΣΟΚ το ποιος θα δεχτεί να είναι υποψήφιος έχει να κάνει με το πώς αντιλαμβάνεται ο κάθε πολιτικός την καριέρα του; Στη ΝΔ, όσα μεσολάβησαν έως ότου ανακοινωθεί ο υποψήφιος για τη δημαρχία της Θεσσαλονίκης, ήταν μόνο θέμα εσωκομματικών συσχετισμών;
   Με αφορμή τα παραπάνω, η συζήτηση έχει προσανατολιστεί στο ποιος είναι ο «καταλληλότερος», ποιος εκπροσωπεί καλύτερα την τάδε ή τη δείνα συνιστώσα, κ.λπ. Με απλά λόγια: Από τη μια, γίνεται προσπάθεια αποπροσανατολισμού και παραπλάνησης από το κύριο, δηλαδή, την πολιτική που το κάθε κόμμα, ο κάθε υποψήφιος, ο κάθε συνδυασμός πρεσβεύει. Και, από την άλλη, το αστικό πολιτικό σύστημα, οι καπιταλιστές, ψάχνουν να βρουν τους κατάλληλους τρόπους, για να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους και αυτά των καπιταλιστών και μέσω των εκλεγμένων στην Τοπική Διοίκηση. Και όλα αυτά, σε μια περίοδο που κλιμακώνεται μέρα με τη μέρα η επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, διαλύοντας τη λαϊκή οικογένεια, προκειμένου να βγει αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση. Τους βολεύει, λοιπόν, να ρίξουν πολλές υποψηφιότητες, για να ανακόψουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια και την οργή του κόσμου. Για να θολώσουν τα νερά...
   Το πόσο απόλυτα ταξικός είναι ο τρόπος που προβάλλουν τα αστικά ΜΜΕ την ιστορία με τους υποψήφιους, αποκαλύπτεται από το εξής: Η δραστηριότητα της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ που στηρίζει το ΚΚΕ, σε χώρους δουλειάς, νοσοκομεία, εργατογειτονιές, παντού όπου ζει και δουλεύει η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, είναι «θαμμένη». Στην πραγματικότητα, αυτό που θάβεται είναι τα προβλήματα όλων εκείνων που με αίμα, κόπο και ιδρώτα παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας, αλλά δεν μπορούν να ζήσουν από αυτόν, επειδή πάει στις τσέπες των καπιταλιστών, και η φιλολαϊκή διέξοδος. Με δεδομένο ότι ο «Καλλικράτης» είναι το καλύτερο εργαλείο, για να συνεχίζεται απρόσκοπτα αυτή η αντιλαϊκή πολιτική, ο λαός χρειάζεται δίπλα του εκλεγμένους ασυμβίβαστους αγωνιστές. Οι υποψήφιοι της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ δίνουν τη μάχη, με επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες μέσα και από την προεκλογική δουλειά σε όλη τη χώρα. Καλούν σε αγώνα και σε ψήφο για να συμβάλουν αποφασιστικά και μέσα από την Τοπική Διοίκηση στην οργάνωση αντίστασης, ενάντια στην αντιλαϊκή λαίλαπα. Δείχνουν τη διέξοδο, προβάλλοντας το δρόμο ανάπτυξης κόντρα στα μονοπώλια, μόνη απάντηση στην κρίση.
   Οσοι υποψήφιοι κι αν εμφανιστούν από το ΠΑΣΟΚ, τη ΝΔ, τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, τον ΛΑ.Ο.Σ. ή όσοι δήθεν «ανεξάρτητοι» κατέβουν και σε αυτές τις εκλογές, η ουσία δεν αλλάζει. Δύο γραμμές συγκρούονται στην κοινωνία, δύο γραμμές συγκρούονται και στις εκλογές. Το παράδειγμα της Ικαρίας, όπου ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., ΣΥΡΙΖΑ στηρίζουν κοινό συνδυασμό ενάντια στο ΚΚΕ, το δείχνει πιο ανάγλυφα. Μια επιλογή έχουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα. Να ψηφίσουν ΛΑΪΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ που στηρίζει το ΚΚΕ.

Κώστας ΠΑΣΑΚΥΡΙΑΚΟΣ

Ο ΑΣΤΙΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΔΙΝΕΙ ΟΔΗΓΙΕΣ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ Γ. ΤΣΟΛΑΚΟΓΛΟΥ...

Ο σκύλος, η πίτα
«Η πραγματικότητα προσγειώνει. Η κυβέρνηση Παπανδρέου αντελήφθη με απελπιστική καθυστέρηση τα αυτονόητα: ότι οι φόροι δεν μπορούν να αυξηθούν πέραν ενός ορίου χωρίς να καταστρέψουν την οικονομία, πως ανάπτυξη με εχθρούς την επιχειρηματικότητα και την αγορά δεν γίνεται και, τέλος, ότι είναι εξαιρετικά άδικο και αντιπαραγωγικό να κόβεις μισθούς και συντάξεις και να αφήνεις άθικτο τον σκληρό πυρήνα της οργιώδους σπατάλης του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Το ερώτημα είναι εάν η κυβέρνηση θα μπορέσει να αλλάξει ρητορεία και πρακτική αναιρώντας τα όσα έλεγε ένα χρόνο πριν, κατά την προεκλογική περίοδο. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχει πολύ χρόνο στη διάθεσή της, γιατί κάποια στιγμή θα εξαντληθούν τα όρια υπομονής και ανοχής μιας κοινωνίας που μοιάζει να αντέχει τις θυσίες, υπό τον όρο ότι είναι δίκαιες και πως δεν σπαταλώνται στη χοάνη του πολυδάπανου κράτους. Η αλήθεια επίσης είναι πως αν δεν πετύχει και αυτή η νέα κυβέρνηση τους στόχους της, η χώρα θα εισέλθει σε μεγάλη περιπέτεια» (από το κύριο άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Και η αναμονή επιβράβευσης
«Οι δημοσκοπήσεις αλλά και οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων δείχνουν, από τη μία, μεγάλη δυσαρέσκεια, αλλά και, από την άλλη, μια ώριμη ανοχή της κοινής γνώμης, που δεν παρασύρεται από φθηνούς λαϊκισμούς, κι αυτό είναι ένα "κεφάλαιο" για την κυβέρνηση που δεν πρέπει να σπαταλήσει επιπόλαια... Επίσης, η "δεύτερη φάση" της κυβερνητικής προσπάθειας συνδέεται και με τις αυτοδιοικητικές εκλογές του Νοεμβρίου, που τα αποτελέσματά τους θα είναι "έναυσμα" ευρύτερων πολιτικών διεργασιών και στο χώρο της Κεντροαριστεράς και στον χώρο της Κεντροδεξιάς, αλλά και "βαρόμετρο" των κοινωνικών στάσεων. Αρα, οι πολιτικές πλευρές της κρίσης και της κυβερνητικής προσπάθειας θα έχουν την επαύριο των εκλογών του Νοεμβρίου μια πρώτη αποκρυστάλλωση» (από άρθρο στο ΕΘΝΟΣ)

Να μην μπορούν να κυβερνήσουν


Η αστική τάξη γνωρίζει πότε κινδυνεύει: Οταν οι κάτω δεν αντέχουν και οι πάνω δεν μπορούν πια να κυβερνήσουν.
Το πρώτο το διαχειρίζεται αναδιανέμοντας κάθε φορά διάφορα ψίχουλα, έτσι που να αυξάνει διαρκώς το χρόνο αντοχής των από κάτω, που εκπαιδεύονται διαρκώς να ζουν με όλο και πιο μειωμένες απαιτήσεις.
Για το δεύτερο δοκιμάζει διάφορα μοντέλα διακυβέρνησης έτσι που ξεγελώντας με κάθε φορά διαφορετική φιλολαϊκή λεοντή να παρατείνει το χρόνο διατήρησής της στην εξουσία.
Γνωρίζει πως αργά ή γρήγορα έρχεται και η πικρή στιγμή. Αυτήν πασχίζει να αποφύγει.
Τις τελευταίες μέρες, μ' αφορμή και την κατ' έθιμο παρουσία της κυβέρνησης στη ΔΕΘ, έγινε προσπάθεια να αναθερμανθεί η λαϊκή ελπίδα, ότι δεν είναι όλα μαύρα, ότι πράγματι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Μόνο που το πρόβλημά τους πια είναι η ίδια η καπιταλιστική κρίση, που σημαίνει το ίδιο το αδιέξοδο του συστήματος που

Κ. Λαπαβίτσας: Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΑΘΕΤΗΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ

                                                                ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ 

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ  ΤΥΠΟΥ – ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ 

Την Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου στις 7.00 το απόγευμα, ο Κώστας Λαπαβίτσας (καθηγητής Οικονομικών στο Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Λονδίνου), θα παρουσιάσει στην αίθουσα του Οικονομικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών (Ευριπίδου 14) το νέο κείμενο εργασίας του RMF, με τίτλο: 

Η ΕΥΡΩΖΩΝΗ ΜΕΤΑΞΥ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ  ΚΑΙ ΑΘΕΤΗΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ 

Συμμετέχουν: Γιώργος Μανιάτης, Γιάννης Τόλιος, Λεωνίδας Βατικιώτης
Διοργανωτές: Research on Money and Finance, Βήμα διαλόγου για την κοινή δράση της Αριστεράς, Πρωτοβουλία Καλλιτεχνών και Διανοουμένων ενάντια στο ΔΝΤ 

      Η εκδήλωση – συνέντευξη Τύπου θα μεταδοθεί ζωντανά από τις ακόλουθες ιστοσελίδες και μπλογκ:
       Το  κείμενο εργασίας του Research on Money and Finance είναι αναρτημένο στην διεύθυνση: http://www.researchonmoneyandfinance.org/


Περίληψη

Οι αιτίες του χρέους των χωρών της περιφέρειας:
Συμμετοχή στην ΟΝΕ και ελλείμματα του ιδιωτικού τομέα
  1. Η αναταραχή στην Ευρωζώνη οφείλεται στην παγκόσμια κρίση χρηματιστικοποίησης η οποία ξέσπασε το 2007. Αλλά οφείλεται επίσης και στον στρεβλό χαρακτήρα της ευρωπαϊκής Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης (ΟΝΕ).