Διαχειριστικοί ανταγωνισμοί του συστήματος και επικοινωνιακή πολιτική

Οι επικοινωνιακές πολιτικές από μόνες τους μπορούν κάλλιστα να μετακινήσουν μεγάλες μάζες ψηφοφόρων μεταξύ των πολιτικών σχηματισμών στο ίδιο ταξικό μπλοκ αλλά όχι από το ένα ταξικό μπλοκ στο άλλο. 
Αυτός είναι ο λόγος που δημιουργείται μια ανεστραμμένη αντανάκλαση της πραγματικότητας για τη δύναμη της επικοινωνιακής πολιτικής όταν γίνεται μεγάλη μετακίνηση ψηφοφόρων μεταξύ των αστικών κομμάτων στο ίδιο ταξικό μπλοκ, την οποία οι αστοί πολιτικοί την έχουν αναγάγει σε «λαϊκή πραγμάτωση της δημοκρατίας» και σε επιστήμη της παραπλάνησης. 

Οι αστοί πολιτικοί έχοντας λυμένο από άλλους το πρόβλημα της ταξικής εξουσίας την οποία διασφαλίζει το κεφάλαιο και τα κρατικά όργανα της δικτατορίας του, ασχολούνται μόνο με την διαχειριστική πλευρά της εξουσίας αυτής. Έτσι κρίνονται και σε αυτό το πεδίο αναπτύσσουν τους ανταγωνισμούς τους, τους οποίους αναγάγουν στο Α και το Ω της πολιτικής, σύροντας και τον λαό σε αυτά τα διλήμματα με τα μέσα πίεσης και διάπλασης που διαθέτει το σύστημα.  

Να σημειώσουμε εδώ ότι όταν ένα κόμμα αποδεδείχνει στο κεφάλαιο ότι είναι ικανότερο να διαχειριστεί τις υποθέσεις του, ιδίως σε περίοδο κρίσης, τότε ξαφνικά ο λαός «πληροφορείται» ότι το κόμμα αυτό έχει όλα τα χαρίσματα για να υπηρετήσει υπεύθυνα και στα σίγουρα τα συμφέροντά του!!!

Ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Κ.Ε. του ΚΚΕ για την προγραμματική σύγκλιση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ

"Το μεγαλύτερο ψέμα της νέας συγκυβέρνησης είναι ότι δεν θα μειωθούν οι μισθοί και δεν θα υπάρξουν νέοι φόροι για το λαό, όταν η στρατηγική της ΕΕ και των μεγάλων επιχειρηματιών που υπηρετεί είναι η δραστική μείωση του μέσου μισθού, η ισοπέδωση των εργασιακών – ασφαλιστικών δικαιωμάτων και η διεύρυνση των φοροαπαλλαγών του μεγάλου κεφαλαίου.
Για να σταματήσει η εξαθλίωση του λαού, η μείωση των μισθών, χρειάζεται να καταργηθούν όλοι οι νόμοι που επιτρέπουν τις επιχειρησιακές – ατομικές συμβάσεις, τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, την εκ περιτροπής εργασία, το πολύμορφο καθεστώς μαύρης εργασίας και ειδικά για τους νέους. Το εργατικό εισόδημα ληστεύεται κυριολεκτικά από τους εξοντωτικούς φόρους, την ακρίβεια, το τεράστιο κόστος για φάρμακα, Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία.

Τα ινδάλματα του ΣΥΡΙΖΑ...

Το αναγγελτικό στην πρώτη σελίδα της χτεσινής «Αυγής» γράφει: «Οι Ισπανοί λένε "όχι" στη λιτότητα»! Στη σελίδα 9, σε ρεπορτάζ της αναφέρει με αφορμή το αίτημα που θα υποβάλλει τις επόμενες μέρες η Μαδρίτη για ένταξη στο μηχανισμό στήριξης της ευρωένωσης: «Πολύ σύντομα, η Μαδρίτη θα αρχίσει τις διαπραγματεύσεις για το δικό της μνημόνιο». Την Τρίτη 12 του Ιούνη, ο Αλ. Τσίπρας στη διακαναλική του συνέντευξη και τις επόμενες μέρες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις σε Πάτρα και Αθήνα δήλωνε ότι η Ελλάδα πρέπει να βαδίσει στα χνάρια του Ισπανού πρωθυπουργού Ραχόι, ο οποίος«έλαβε δάνειο χωρίς μνημόνιο»! Κόμπαζε: «Αυτές τις μέρες, η Ισπανία πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς Μνημόνιο. Λέγοντας "όχι" στο Μνημόνιο. Και δε βγήκε από το ευρώ. Το "όχι" στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το "όχι" στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην Ελλάδα»!.. Βέβαια, και πριν την προσφυγή στους μηχανισμούς της ΕΕ, στην Ισπανία περνούσαν μέτρα εξίσου αντιλαϊκά με αυτά της Ελλάδας, χωρίς να υπάρχει μνημόνιο. Αλλά και αυτό το απέκρυπτε συνειδητά ο ΣΥΡΙΖΑ, συγκαλύπτοντας ότι τα μνημόνια είναι έκφραση της αντιλαϊκής στρατηγικής της ΕΕ και πως εκεί είναι που πρέπει να χτυπηθεί το κακό. Να όμως που και η Ισπανία κατέληξε σε μνημόνιο, επειδή η κρίση είναι βαθιά και η διαχείρισή της εν μέσω ανταγωνισμών δυσκολεύει. Τι έχει να πει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ;

Προώθηση της παγκόσμιας πολιτικής δικτατορίας του κεφαλαίου στον εργασιακό τομέα

Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών αμφισβητεί σε παγκόσμιο επίπεδο το δικαίωμα στην απεργία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις.  Οι εργοδότες αντικαθιστούν το συλλογικό δικαίωμα στην απεργία με το ατομικό δικαίωμα αν θέλει κάποιος να εργαστεί για έναν εργοδότη ή όχι. Θέλουν τους εργαζόμενους άτομα χωρισμένα απέναντι στο κεφάλαιο με το οποίο… «συναλλάσσονται ισότιμα» μέσα από τους μηχανισμούς της προσφοράς και ζήτησης! 

Θεωρούν τα συνδικάτα… μονοπώλια της εργατικής δύναμης και θέλουν εφαρμογή… αντιμονοπωλιακής νομοθεσίας για να απελευθερωθούν οι εργαζόμενοι από την καταπίεση των συνδικαλιστών!  Ισοτιμούν το δικαίωμα στην απεργία με το δικαίωμα στην εργασία σε ατομικό επίπεδο και καταργούν τη συλλογική έκφραση των εργαζομένων. Η Παγκόσμια Οργάνωση Εργοδοτών νιώθοντας αδικημένη(!) ανακοίνωσε, μάλιστα, πως θα προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης(!) για να κατοχυρωθεί η αμφισβήτησή της στο δικαίωμα της κήρυξης απεργίας από τα συνδικάτα για μια σειρά από χώρες. 

Λαϊκή αντεπίθεση... ή εξαθλίωση

Τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ, όσο και αν κάποιοι θεωρούν ότι απομακρύνονται μετά το εκλογικό αποτέλεσμα, η αλήθεια είναι ότι παραμένουν στην ημερήσια διάταξη, ακριβώς επειδή η καπιταλιστική κρίση σε Ισπανία και Ιταλία επιδεινώνεται και οξύνονται οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί για τον επιμερισμό της ζημιάς. 
Οι δραματικές δηλώσεις του Ιταλού πρωθυπουργού ότι «έχουμε μια βδομάδα καιρό για να σώσουμε την Ευρωζώνη», προκειμένου να υπογραμμίσει την ανάγκη να ληφθούν ουσιαστικές αποφάσεις στη Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ την επόμενη βδομάδα, έρχονται απλά να επιβεβαιώσουν ότι οι κραδασμοί στο ευρωοικοδόμημα γίνονται ολοένα και πιο απειλητικοί για τη σταθερότητά του. 

Ιδού η κυβέρνηση της «Αριστεράς»

Η συγκρότηση νέας αντιλαϊκής κυβέρνησης με τη συμμετοχή ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ δεν αποκαλύπτει μόνο το χαρακτήρα του κόμματος της Δημοκρατικής Αριστεράς και τον πραγματικό της ρόλο. Η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ σε μια κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, με τις «δυνάμεις του μνημονίου», όπως τις χαρακτήριζε, είναι εξίσου αποκαλυπτικό γεγονός και για την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Και ειδικά για την κεντρική πολιτική του πρόταση για συγκρότηση «Κυβέρνησης της Αριστεράς». Τρεις μόλις μέρες μετά τις εκλογές φαίνεται τι είδους κυβέρνηση και με ποιους προπαγάνδιζε και ζητούσε τη στήριξη του λαού ο ΣΥΡΙΖΑ. 

Ενας από τους πυλώνες αυτής της κυβέρνησης, όπως την προδιέγραφε ο ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα του Κουβέλη, «την έκανε» με ελαφρά πηδηματάκια για το στρατόπεδο των «μνημονιακών».

***

Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ γκρινιάζει και εμφανίζεται απογοητευμένος που «ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ χέρι χέρι σε κυβέρνηση Σαμαρά» (όπως και ο προχτεσινός πρωτοσέλιδος τίτλος της «Αυγής»). 

Αλλά γιατί εκπλήσσεται ο ΣΥΡΙΖΑ; 

Προβοκάτορες

Τα προβοκατόρικα κατά του ΚΚΕ, εναντίον των μελών και στελεχών του Κόμματος, είναι πολύ της μόδας τελευταία.

Μια τέτοια προβοκάτσια διακινήθηκε χτες από το σάιτ,

ΤΡΙΣΑΘΛΙΟΙ ΚΑΙ ΕΛΕΕΙΝΟΙ...

Στο χθεσινό φύλλο της εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, την Αυγή, κάποιος Ανανδρανιστάκης Γ., σε ένα κατάπτυστο άρθρο του, με τίτλο Τουιτερισμός συν Σοβιέτ, προσπαθεί να αντικρούσει τις κατηγορίες για την αισχρή φημολογία που ενορχηστρωμένα, δια μέσω του TWITER , οργανώθηκε απο τους ίδιους, ή κάποιες άλλες σκοτεινές δυνάμεις προεκλογικά.
Το άρθρο είναι δείγμα της "πολιτικής" αντιπαράθεσης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι δείγμα της πιο ελεεινής και αισχρής δημοσιογραφίας, είναι η πιο τρανή απόδειξη για το ποιοί κρύβονται πίσω απο αυτή την προβοκάτσια.
Δεν αναφέρει πουθενά αν καταδικάζονται απο τον ΣΥΡΙΖΑ αυτές οι προβοκατόρικες και φασιστικές ταχτικές, δεν αναφέρει κουβέντα για την ουσία του θέματος, παρά μόνο προσπαθεί να κάνει και χιούμορ με τον Μαίλη και τον Σκουρλέτη.
Ο αυριανισμός στο μεγαλείο του, συνεχίζουν να προκαλούν και μετεκλογικά με τα εργαλεία που τους έδωσε ο Κουρής, ο Λαλιώτης και όλο το βαθύ ΠΑΣΟΚ.

Τα εν οίκω...

«"Ημασταν σαν τις πόρνες μετά την πρώτη τους φορά" εξομολογείται μιλώντας στο "Βήμα της Κυριακής" κορυφαίο στέλεχος της κυβέρνησης όταν αναφέρεται στην ψυχολογική κατάσταση των μελών του Υπουργικού Συμβουλίου την ημέρα της συνεδρίασης για την επικύρωση του μνημονίου στις 5 Μαΐου 2010.

"Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον και ήμασταν όλοι χλωμοί" λέει. "Αισθανόμασταν μεγάλη ντροπή, αφού δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι εμείς, το ΠΑΣΟΚ, οδηγήσαμε την Ελλάδα στο ΔΝΤ και τεμαχίσαμε μισθούς και συντάξεις".

Και καταλήγει:

Σταθερότητα λόγων και έργων

«Η επίθεση στο Κόμμα είχε στόχο τη στρατηγική του, την άρνηση συμμετοχής σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης.(...).Η παραμικρή όμως υποχώρηση του Κόμματος στην πίεση για συμμετοχή σε κυβέρνηση διαχείρισης της κρίσης, θα οδηγούσε στον αφοπλισμό και στην υποχώρηση - ήττα του εργατικού κινήματος, στη ματαίωση της προσπάθειας για τη συγκρότηση ισχυρής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας που συγκρούεται με την πολιτική γραμμή των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεων της ΕΕ, του ΝΑΤΟ. Θα ακύρωνε κάθε προσπάθεια για συσπείρωση στην πάλη για τα καθημερινά προβλήματα που οξύνονται όλο και πιο πολύ, στην προοπτική της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Το ΚΚΕ θα βρισκόταν σε μια πρακτική ακύρωσης της συνέπειας και σταθερότητας λόγων και έργων, καθώς από το Κόμμα ζητούνταν επιζήμιες, καθοριστικά λαθεμένες υποχωρήσεις τόσο από το πρόγραμμά του όσο και από τα άμεσα καθήκοντα πάλης». (Από την Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ «Πρώτη τοποθέτηση για το εκλογικό αποτέλεσμα της 17ης Ιουνίου 2012»).

Η παραπάνω εκτίμηση της ΚΕ απαντά σε έναν παράγοντα που και στις δύο