Ας προσπεράσουμε τη ροζ πινελιά, που βάφτισε “κόσμο της εργασίας” την εργατική τάξη, για να αποφύγει δυσάρεστους συνειρμούς με ξύλινους όρους. Όσο πιο πλαστικά, πιο γενικά, πιο εύηχα, πιο θολά κι απροσδιόριστα, τόσο καλύτερα, για να χωράει περισσότερους, ακόμα και πρώην κυβερνήσεις που από έρωτα για το κεφάλαιο εκπέσανε.
Και ας περάσουμε στην ουσία. Τι έκανε αλήθεια, τέσσερα χρόνια τώρα, αυτός ο κόσμος (της εργασίας); Δεν αντιδρούσε, δεν απεργούσε, δεν κατέβαινε στο δρόμο, δεν είχε προβλήματα; Καθόταν απλώς σε μια γωνιά και πανηγύριζε το τέλος των μνημονίων και μια ζωή χαρισάμενη, που του έδωσαν στο πιάτο; Ή μήπως κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, εκεί στην Αυγή;
