Ο Μπελογιάννης ζει...!

Ενα τραγούδι για τον μεγάλο Ελληνα Κομμουνιστή, Νίκο Μπελογιάννη
59 χρόνια από την εκτέλεση των Νίκου Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Νίκου Καλούμενου, Δημήτρη Μπάτση.
Τον ξέρουνε τα ελάτια, τα πλατάνια
ίδιος μ' αυτά, περήφανος, στητός
ηχούν απ' τη φωνή του τα ρουμάνια
μπρος για τη νίκη, για το Κόμμα εμπρός

59 χρόνια από την εκτέλεση των Νίκου Μπελογιάννη, Ηλία Αργυριάδη, Νίκου Καλούμενου, Δημήτρη Μπάτση.

Οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί στην Ελλάδα μετά το τέλος του αγώνα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ), σφραγίζονταν από τις διώξεις κατά του ΚΚΕ και του ΕΑΜικού κινήματος, ενώ το ίδιο το ΚΚΕ πάλευε ηρωικά όντας «τριχοτομημένο»: Ενα τμήμα του, μαζί και το καθοδηγητικό του κέντρο, ήταν στην πολιτική προσφυγιά, ένα άλλο στις φυλακές και στις εξορίες στην Ελλάδα και ένα τρίτο στην παράνομη δράση. Ταυτόχρονα, το ΚΚΕ προσπαθούσε να αξιοποιήσει τις όποιες νόμιμες δυνατότητες παρείχε η λειτουργία του αστικού πολιτικού συστήματος, συνδυάζοντας την παράνομη δουλειά με τη νόμιμη, αλλά και να αντιμετωπίσει τις αυξανόμενες οπορτουνιστικές πιέσεις που εκδηλώνονταν στο εσωτερικό του Κόμματος καθώς και στον περίγυρό του. Από την άλλη, τα χτυπήματα των Οργανώσεων από τις διωκτικές αρχές είχαν διαμορφώσει ένα κλίμα «χαφιεδοφοβίας», που γινόταν αιτία πολλές συλλήψεις κομμουνιστών να θεωρούνται αποτέλεσμα της ύπαρξης χαφιέδων στον παράνομο μηχανισμό και όχι αποτέλεσμα διαφορετικών αιτιών, όπως της παραβίασης συνωμοτικών κανόνων, τυχαίων περιστατικών και άλλων. Και όλα αυτά, τη στιγμή που η ανασυγκρότηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων πρόβαλλε ως το υπ' αριθμόν 1 καθήκον του Κόμματος, ενώ διαρκούσαν οι προσπάθειες πολλαπλής υπονόμευσής του.

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ : Η ποίησή του μύριζε μπαρούτι...

Η ποίηση του Βάρναλη γράφει ο Μενέλαος Λουντέμης «δε μύριζε ποτέ γάλα. Μύριζε από την αρχή μπαρούτι. Κατέβηκε δηλαδή στο στίβο χωρίς πάρα πολλά "γυμνάσματα" και δοκιμές και περιπλανήσεις στους "λειμώνες των ασφοδελών". Μ' άλλα λόγια, χωρίς αυτές τις πεισιθάνατες κραυγές που έβγαζαν όλοι οι λυρικοί του καιρού του. Οχι. Η ποίηση του Βάρναλη ήταν από την αρχή αρσενική, λάσια, μια βολίδα πού 'πεσε μες στα στεκούμενα νερά του μελίπηχτου λυρισμού».

Ενας πολύ καλός φιλόλογος κι εκπαιδευτικός στη νεότητά του υπήρξε ο Κώστας Βάρναλης, «αλλά χωρίς κριτικό νου» - όπως σημειώνει στα μελετήματά του για τον Βάρναλη ο Μ. Μ. Παπαϊωάννου - «βουτηγμένος στον πιο αντιδραστικό λογοτεχνικό σκοταδισμό, χώριζε την τέχνη από τη ζωή της κοινωνίας, όπως οι περισσότεροι του σιναφιού του. Στον κλειστό κύκλο των ποετάστρων τίποτα δεν περνούσε από τον έξω κόσμο, από το χώρο των ανθρώπων της δουλειάς, της παραγωγής υλικών και πνευματικών αγαθών. Αυτά τα δυο αγαθά ήταν διαιρεμένα, απόλυτα ασύνδετα μεταξύ τους.

ΕΝΕΡΓΕΙΑΚΟΙ ΑΓΩΓΟΙ: Σύνθετη και επικίνδυνη διαπλοκή...

Πίσω από τους ενεργειακούς αγωγούς βρίσκονται κατ' αρχήν τα κράτη. Πίσω από τα κράτη βρίσκονται οι αγορές. Και πίσω από τις αγορές βρίσκονται οι μεγάλες εταιρείες, που αναλαμβάνουν στο τέλος απευθείας τα «ηνία». Αυτές που έχουν ανάγκη την Ενέργεια και κυρίως αυτές που την πουλάνε. Το σύνθετο, οικονομικό, γεωπολιτικό και πολλές φορές στρατιωτικό ιμπεριαλιστικό «παιχνίδι», που έχει σχέση με τις ενεργειακές πηγές και τους δρόμους μεταφοράς του πετρελαίου, του φυσικού αερίου και του ηλεκτρισμού, περιλαμβάνει τους λαούς μόνον ως θύματα και αιμοδότες, μεταφορικά και κυριολεκτικά, των καπιταλιστικών κερδών. Φονικό στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Λιβύη, παρεμβάσεις, ανατροπές, πιέσεις, απειλές σε μια σειρά από άλλες χώρες, συνιστούν το επίμαχο σκηνικό που βασίζεται στις ολοένα και αυξανόμενες παγκόσμιες ενεργειακές ανάγκες, με το πετρέλαιο να περιορίζεται όλο και περισσότερο.

«Αιματοβαμμένη» ανταγωνιστικότητα...

Μπορεί ο πρωθυπουργός να διαβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία ότι η κυβέρνηση δε θέλει να πετύχει την ανταγωνιστικότητα μέσω της μείωσης των μισθών, αλλά, βέβαια, ψεύδεται συνειδητά, προκειμένου να παραπλανήσει το λαό. 
Τα επίσημα στοιχεία της ευρω-στατιστικής υπηρεσίας (Eurostat) τον διαψεύδουν και δείχνουν ότι η χώρα μας αναδείχθηκε πρωταθλήτρια στο σύνολο της ΕΕ στην περιστολή του λεγόμενου κόστους εργασίας και πρώτη στη μείωση των δαπανών που αφορούν στις αποδοχές των εργαζoμένων σε δημόσιο, αλλά και ιδιωτικό τομέα, καταρρίπτοντας και τον άλλο μύθο ότι τάχα τα «έκτακτα» μέτρα παίρνονται για την αντιμετώπιση του χρέους και των ελλειμμάτων. 

Σύγχρονη ιμπεριαλιστική πολιτική του ναζισμού...

   Περιέργως προβάλλονται στα τηλεοπτικά ΜΜΕ εκπομπές με γεγονότα και κινηματογραφικές ταινίες που αναφέρονται στην περίοδο επικράτησης του ναζισμού. 

Το γεγονός αυτό καθεαυτό δύναται να θεωρηθεί ως ελπιδοφόρο στην εποχή μας που η Ευρωπαϊκή Ενωση για παράδειγμα υιοθετεί κράτη που ασκούν ναζιστικό ρεβανσισμό έναντι των κομμουνιστών. 

Ομως μπαίνει το ερώτημα εάν πράγματι πρόκειται για ελπιδοφόρες αντι-ναζιστικές ενέργειες ή για κάτι διαφορετικό. 

Το διαφορετικό ξεκινά από τη σύγχρονη πραγματικότητα, που το εβραϊκό ιερατείο ασκεί ναζιστική πολιτική πρακτική εις βάρος των Παλαιστινίων. 

Μπαίνει το ερώτημα εάν η τηλεοπτική αναμόχλευση του ναζιστικού αντισημιτισμού καλύπτει μια εξ αντικειμένου πραγματικότητα ενός ...ισραηλινού ναζισμού.

Ανοιχτή ελληνική συμμετοχή στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο...

Χάρτης με τη διοικητική διαίρεση της Λιβύης και
τα όμορα κράτη. Βορειοανατολικά διακρίνεται η Κρήτη
και τα νότια παράλια της Πελοποννήσου
και βορειοδυτικά η Μάλτα

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που εδώ και μια βδομάδα ξεκίνησε στη Λιβύη φέρνει στην επιφάνεια όλο το πλέγμα της ελληνικής ενσωμάτωσης, πολιτικής και στρατιωτικής, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και των συνεπειών που αυτή έχει για το λαό και τις εξελίξεις στην περιοχή. Αυτός καθαυτός ο πόλεμος αποτυπώνει με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούςκαι αντιθέσεις, την ίδια ώρα που ξεδιπλώνεται το νέο στρατηγικό δόγμα του ΝΑΤΟ και το σχέδιο περί «νέας Μέσης Ανατολής».

Οπως και στο παρελθόν, με τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν, η ελληνική κυβέρνηση, ούτε σέρνεται, ούτε αναγκάζεται να συμμετέχει στον πόλεμο. Πρόκειται γιαστρατηγική επιλογή, απόρροια της συμμετοχής της χώρας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα και της διεκδίκησης αναβαθμισμένης θέσης στον καπιταλιστικό καταμερισμό και στη διανομή της λείας, για λογαριασμό της ελληνικής πλουτοκρατίας.