Οργανωμένη άρνηση πληρωμής του χαρατσιού στη λαϊκή κατοικία

Η εξέλιξη της τιμής του ηλεκτρικού ρεύματος και των συμπληρωματικών χρεώσεων που συναποτελούν το σύνολο της επιβάρυνσης, που σχετίζεται με το ηλεκτρικό, στο λογαριασμό της ΔΕΗ, αποτελεί ένα ξεχωριστό κεφάλαιο στην εγκληματική αντιλαϊκή πολιτική των τελευταίων χρόνων. Επιπρόσθετα, η αναγωγή της ηλεκτροδότησης σε εκβιαστικό μέσο πληρωμής άδικων και δυσβάσταχτων φόρων, όπως το γνωστό «χαράτσι της ΔΕΗ», αλλά και η αύξηση των τελών και των φόρων, που συνοδεύουν το λογαριασμό (για Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, Δήμο, ΕΡΤ, ΥΚΩ και άλλα), ξεγυμνώνει την ασκούμενη πολιτική, που κλιμακώνει την επιθετικότητά της ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Ανελέητοι και άπληστοι σαν ένα πειρατικό ασκέρι, οι πολιτικοί υπηρέτες της άρχουσας τάξης, η τρόικα, τα μέρη που την συναποτελούν, οι τραπεζίτες και όλη η φάρα που συνοδεύει και εξυπηρετεί την εξουσία των μονοπωλίων, ρίχτηκαν πάνω στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα γυρεύοντας να την αφανίσουν και να την υποδουλώσουν.

Το ναυάγιο της «κυβερνώσας αριστεράς»

Μόλις τρεις μήνες μετά τις εκλογές και η νέα λαιμητόμος που στήνουν μαζί συγκυβέρνηση και ΕΕ αποκαλύπτει με τον πλέον επώδυνο τρόπο πόσο μεγάλη απάτη ήταν η επαναδιαπραγμάτευση των μνημονίων που θα έφερνε ανακούφιση στο λαό και την οποία έθεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο όλα τα κόμματα εκτός του ΚΚΕ. Η αγριότητα των νέων μέτρων φανερώνει ότι οι περιβόητες κόκκινες γραμμές των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ είναι λεπτές κλωστούλες μπροστά στη χαλύβδινη αλυσίδα της παραμονής της χώρας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ και της ανάκαμψης της υψηλής καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα ακόμα μεγαλύτερο ναυάγιο: Αυτό της λεγόμενης κυβερνώσας αριστεράς. Και μάλιστα σε όλες τις εκφάνσεις της. Το απογοητευτικό αποτέλεσμα που έζησαν στις προηγούμενες δεκαετίες οι λαοί της Γαλλίας, της Ιταλίας κ.α. με τη συμμετοχή Κομμουνιστικών Κομμάτων σε κυβερνήσεις, έρχεται τώρα με δραματικό τρόπο μπροστά στον ελληνικό λαό και ειδικά σε όσους ήλπιζαν ότι η αριστερά, ακόμα και αν είναι με την ΕΕ και δε θέλει ρήξη με τον καπιταλισμό, μπορεί να κάνει διαφορετικά πράγματα στην κυβέρνηση απ' ό,τι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Ποια η διέξοδος από την κρίση;

Ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 38ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-«ΟΔΗΓΗΤΗ» με θέμα: «Δεν πάει άλλο έτσι πια! Αλλά διέξοδος ποια είναι;»

Χωρίς αμφιβολία, ο καθένας και η καθεμιά σας γνωρίζετε αρκετά περιστατικά σε συζητήσεις με φίλους, συναδέλφους, συμφοιτητές, όπου κυριαρχεί το «δεν πάει άλλο έτσι πια!».

Αλλά στο «ποια είναι η διέξοδος», συναντάτε πολιτικές σκέψεις και επιλογές που μοιάζουν διαφορετικές και εναλλακτικές μεταξύ τους σε σχέση με τις λαϊκές ανάγκες.

Αυτό φάνηκε και στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, στις μεγάλες μετακινήσεις που έγιναν, με μεγαλύτερη αυτή από ΠΑΣΟΚ προς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι υπάρχει δυνατότητα διαφορετικής διεξόδου από το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη «διέξοδο» του ΠΑΣΟΚ.

Το ίδιο και η μετακίνηση από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ, πιστεύοντας ότι μπορεί η ΔΗΜΑΡ να γίνει συντελεστής μιας διαφορετικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση, να εγγυηθεί κάποια συγκράτηση στην επίθεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα.

Ακόμα και η ψήφος προς τον Καμμένο ή τη «Χρυσή Αυγή» εξέφραζε την άποψη ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η παραμονή στην EE μπορεί να γίνει με περισσότερο «εθνικιστική», «πατριωτική» πολιτική.

Η «ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ» Χειραγωγεί και υπονομεύει το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα

Η «Αυτόνομη Παρέμβαση» εσχάτως διά μέσου κεντρικών της στελεχών αυτοανακηρύσσεται φορέας εξυγίανσης του συνδικαλιστικού κινήματος (σ.κ.) αφού όψιμα ανακάλυψαν ότι η γραμμή των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχει χρεοκοπήσει. Ταυτόχρονα, με ανόμοιους συμψηφισμούς επιχειρούν να βάλουν εναντίον του ταξικού προσανατολισμού στο σ.κ.

Ο Γιώργος Γαβρίλης, γενικός γραμματέας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» (ΑΠ), σε άρθρο του στην «Αυγή» πριν λίγες μέρες αναφέρει: «Η γραμμή της πλειοψηφίας των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ είναι προφανές ότι έχει χρεοκοπήσει όπως έχει ηττηθεί και η γραμμή της διάσπασης και της διαίρεσης των εργαζομένων. Αποτέλεσαν και οι δύο αιτίες την καλύτερη συνταγή μέχρι τώρα για την υποχώρηση των συνδικάτων και την αποστράτευση των εργαζομένων και των ζωντανών δυνάμεων μέσα από αυτά».

Εισαγωγικά πρέπει να υπενθυμίσουμε στην ηγεσία της ΑΠ ότι τη γραμμή της πλειοψηφίας (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ), την οποία μέμφεται, την έχει συνδιαμορφώσει με