Τιμή στη θυσία των κομμουνιστών στο κολαστήρι της Μακρονήσου

Νομίζω πως είναι χρήσιμο να σταθούμε σε δυο γεγονότα που εκτυλίχθηκαν παράλληλα σήμερα .

Από τη μία μεριά ο πρωθυπουργίσιμος "αριστερός" πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με τη συνέντευξη του στο Spiegel και από την  άλλη η Γ.Γ. της Κ.Ε. του ΚΚΕ με την επίσκεψη της στη Μακρόνησο.

Ο Αλέξης Τσίπρας σπεύδει να διαβεβαιώσει τους καπιταλιστές ότι: «Δεν είμαστε αντίθετοι στις μεταρρυθμίσεις, λέμε μόνο ότι η λιτότητα απέτυχε». 

Η δέσμευση του είναι σαφέστατη και δε χωράει παρεμηνείες για το τι είδους μεταρρυθμίσεις εννοεί...

Με φανατισμό υπέρ του ΚΚΕ, με ταξικό μίσος να χαλάσουμε τα αντιλαϊκά σχέδια

Πρέπει να σημάνει τώρα γενικός συναγερμός σε όλους τους κομμουνιστές, τους φίλους και οπαδούς του ΚΚΕ, σε όλους τους ριζοσπάστες αριστερούς, με ένα μόνο σύνθημα μέχρι τις εκλογές: Εμπρός για ένα ισχυρό ΚΚΕ στη Βουλή και στο λαό! Εμπρός να χαλάσουμε τα σχέδια της αστικής τάξης και των κομμάτων της, που θέλουν να μειώσουν τη δύναμη και να απαλλαγούν από το ΚΚΕ, το κόμμα που τους έχει γίνει βραχνάς.

Κανένας εργάτης, καμιά εργάτρια, κανένας άνεργος, καμιά γυναίκα της λαϊκής οικογένειας, που αναγνωρίζουν το ρόλο του ΚΚΕ στην πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα, που είδαν το ΚΚΕ δίπλα τους όλα τα προηγούμενα χρόνια, στο χώρο δουλειάς, στη γειτονιά, στην ύπαιθρο, δεν πρέπει να εξυπηρετήσουν άθελά τους τα σχέδια της πλουτοκρατίας ενάντια στο ΚΚΕ.

Σήμερα, μόνο αφελείς δε θα έχουν αντιληφθεί ότι η επιδίωξη των μεγαλοβιομηχάνων και εφοπλιστών, των άλλων τμημάτων της πλουτοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ενωσης, καθώς και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» είναι να τσακίσουν το ΚΚΕ, για να μπορούν να ισοπεδώσουν στη συνέχεια και το λαϊκό κίνημα, ιδιαίτερα ενόψει των μεγάλων λαϊκών αντιδράσεων που αναμένονται.

Το γεγονός έχει βγει από τα ελληνικά σύνορα. Η γνωστή γαλλική εφημερίδα «Le Monde Diplomatique», όργανο των μονοπωλίων της Γαλλίας, απέδωσε, τους δικούς της ευσεβείς πόθους και επιδιώξεις να διαλυθεί το ΚΚΕ, σε όλους τους αριστερούς Ελληνες! Εγραψε σε άρθρο στις 8 Μαΐου, δηλαδή δύο μέρες μετά τις εκλογές στην Ελλάδα:

«Ανομολόγητος σκοπός και ευχή όλων των αριστερών Ελλήνων: να διαλύσουν το ΚΚ και να το αναμορφώσουν σε νέες βάσεις και να δώσουν στην ελληνική Αριστερά τη σωστή της θέση στην κοινωνία»!...

Ο Σαμαράς υπόσχεται Συνθήκες Πολωνίας & Μισθούς Βουλγαρίας...

«Η Ελλάδα που θέλουμε είναι η Ελλάδα που μένει μέσα στην ΕΕ, μένει μέσα στο ευρώ. Είναι μια Ελλάδα που θα ανταποκριθεί στην ανάγκη μιας νέας διαρθρωτικής πολιτικής, δημοσιονομικής προσαρμογής και ταυτοχρόνως θα έχει πολιτικές προσανατολισμένες προς την ανάπτυξη» (Α. Σαμαράς, μετά τη συνάντηση με τον Ιταλό πρωθυπουργό Μ. Μόντι).

***

Η παραπάνω φράση του προέδρου της ΝΔ συνοψίζει με ξεκάθαρο τρόπο το «όραμα» και τη στρατηγική του κόμματός του, το οποίο ευθυγραμμίζεται πλήρως με την συνολικότερη στρατηγική της ΕΕ που τσακίζει και εξαθλιώνει τους λαούς για να θωρακίσει την κερδοφορία των μονοπωλίων.

Η συμμετοχή του Α. Σαμαρά στη σύνοδο κορυφής του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος ήταν αρκούντως αποκαλυπτική για την πολιτική που θα υπηρετήσει μετεκλογικά, απ' όποια θέση κι αν του ανατεθεί, καθώς ήταν ολοφάνερη η πρόθεσή του να καταθέσει διαπιστευτήρια στους εταίρους και δανειστές για την αποφασιστικότητα και την ικανότητά του να φέρει σε πέρας την αποστολή, δηλαδή να υλοποιήσει διά πυρός και σιδήρου τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, εντός και εκτός μνημονίου.

Στην κατεύθυνση αυτή ταυτίστηκε πλήρως με τις διακηρύξεις της άτυπης Συνόδου Κορυφής για «ανάπτυξη με λιτότητα», δηλώνοντας μάλιστα δικαιωμένος επειδή «τώρα όλη η Ευρώπη συγκλίνει σε αυτό που επιμέναμε εδώ και δύο χρόνια, ότι πέρα απ' όλα τα άλλα, χρειάζεται ανάπτυξη για να βγούμε από την κρίση».

Η "Δευτέρα Παρουσία" της Σοσιαλδημοκρατίας

Του Ρωμύλου Αβδή
Πολύς λόγος γίνεται τις τελευταίες ημέρες για τη δυναμική πορεία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προς την Αστική Εξουσία, για εκλογική πανωλεθρία του ΚΚΕ, για την ανάγκη - του αστικού συστήματος - ν’αντικατασταθεί η Αλέκα από την θέση της Γ.Γ. της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ και πολλά άλλα, τα οποία ΕΓΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ονομάζω ανοησίες. 

Και θα εξηγήσω γιατί.
Το ΚΚΕ είναι κόμμα αρχών, με ιδεολογία μαρξιστική-λενινιστική, με πρόγραμμα το οποίο στηρίζεται στην ιδεολογία του και ψηφίζεται από τα Συνέδρια, τα οποία αποτελούν το κυρίαρχο καθοδηγητικό όργανο. 
Στο Κ.Κ. της Ελλάδας μπορούν να προσχωρήσουν ως μέλη του, ή να συνεργαστούν με τις μετωπικές οργανώσεις του, όσοι πιστεύουν – όχι στην Αλέκα ή τον Σπύρο τον Χαλβατζή - στον κοσμοϊστορικό ρόλο της εργατικής τάξης,

Εκεί που «κυβέρνησε η αριστερά»... και ο ανομολόγητος στόχος του οπορτουνισμού στην Ελλάδα

Ενας ορυμαγδός άρθρων μετά τις εκλογές της 6ης Μάη όχι μόνο στον εγχώριο αλλά και στο διεθνή αστικό Τύπο, έντυπο και ηλεκτρονικό, έχουν βάλει στο στόχαστρο ειδικά το ΚΚΕ και τη γραμμή του, ρήξης με την Ευρωπαϊκή Ενωση και την εξουσία των μονοπωλίων. Ενδεικτικά αναφέρουμε:

Στην οn-line έκδοση του γερμανικού περιοδικού «Φόκους», σε άρθρο του ανταποκριτή του Β. Ασβεστόπουλου στις 15 Μάη, αναφέρεται για το ΚΚΕ ότι «καθώς είναι ένα από τα σημαντικά κόμματα που είναι ενάντια στη λιτότητα (...)επιμένει στην πλήρη αποχώρηση της Ελλάδας από το ευρώ, την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Επιστροφή στην εποχή του λίθου; Αυτό δεν το θέλουν ούτε οι εξεγερμένοι Ελληνες»...

Σε άρθρο του Μ. Μάρτενς στη γερμανική εφημερίδα «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε» στις 7 Μάη αναφερόταν για το ΚΚΕ ότι «...θέλει να βγάλει την Ελλάδα από το ευρώ και την ΕΕ, άλλωστε στην ταραγμένη Μέση Ανατολή υπάρχουν αρκετοί νέοι εταίροι για τη χώρα. Το ΚΚΕ έχει αποκλείσει κάθε συνεργασία με άλλα κόμματα. Θέλει ή την ταξική πάλη και την επανάσταση ή τίποτα».

«Πλυντήριο» εργατοπατέρων

Μπροστά στις εκλογές οι εργαζόμενοι και όλος ο λαός πρέπει να δουν πίσω από τις εντυπωσιακές φράσεις των διαφόρων κομμάτων την ουσία της πολιτικής τους. Και αυτή αφορά και τη στάση που κρατούν συνδικαλιστικά στελέχη και παρατάξεις στους χώρους δουλειάς.

Εκεί όπου οι εργαζόμενοι παλεύουν για να μπορέσουν να επιβιώσουν και να ζήσουν την οικογένειά τους. Εκεί όπου κάθε μέρα, κάθε ώρα, η ταξική σύγκρουση καθορίζει τη ζωή της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Εκεί, όπου τα μνημόνια, οι αντεργατικοί νόμοι γίνονται πράξη και καταδικάζουν στην εξαθλίωση, στην πείνα, στην ανεργία.

Πώς αλλιώς δηλαδή μπορεί να κριθεί ένα πολιτικό κόμμα, αν δεν κριθεί και από τη στάση που κρατούν τα συνδικαλιστικά του στελέχη σε αυτούς τους χώρους, από το εάν με τη στάση τους εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εργατών ή τους καταδικάζουν στην ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία και τελικά την υποταγή και την απογοήτευση; Αυτό που έχει καθιερωθεί να λέγεται κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός είναι από τα κύρια ζητήματα που πρέπει να απασχολεί τις εργατικές λαϊκές οικογένειες για να βγάζει συμπεράσματα για το τι καπνό φουμάρει κάθε κόμμα και πού το πάει.

Γνώριμα κόλπα... για να εγκλωβίσουν το λαό

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «έκοψε λάσπη» απ' τα μεγαλεπήβολα περί καταγγελίας του μνημονίου είναι κάτι ήδη γνωστό. Σταδιακά όμως αρχίζει να «δουλεύει» και το άλλοθί του, αλλά δεν πρωτοτυπεί καταφεύγοντας στο παλιό γνωστό περί «καμένης γης».

Ο Δ. Παπαδημούλης δήλωσε χτες στον «ΣΚΑΪ»: «Οταν ένα κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πηγαίνει από το 4,5 στο 17% οφείλει με αίσθημα ευθύνης να επεξεργαστεί περισσότερο το πρόγραμμά του (...) να δημιουργήσει τη γέφυρα ανάμεσα στο θέλω και στο μπορώ. Η πραγματικότητα είναι ότι τα δύο τελευταία χρόνια με το μνημόνιο 1 και 2 έχουν δέσει την οικονομίας μας και τη χώρα μας χειροπόδαρα και για αυτό χρειάζεται πολλή δουλειά με οικονομολόγους, διεθνολόγους, με νομικούς που ξέρουν από διεθνείς συμβάσεις για να βάλει σε μια σειρά τις ενέργειες που απαιτούνται»...

Αποφασιστική απάντηση στους προβοκάτορες

Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο απόψεις διαφόρων καλοθελητών για το κόμμα,την πολιτική του, το εκλογικό του ποσοστό, την τακτική του και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κάποιος.
Το κόλπο είναι παλιό και γνωστό. Σε κάθε κρίσιμη στροφή της ιστορίας ή όταν θεωρούν ότι είναι ευκαιρία να χτυπηθεί το κόμμα, ξεφυτρώνουν διάφοροι "προστάτες" οι οποίοι στο όνομα της πιστής εφαρμογής των αποφάσεων αρχίζουν ένα μακρόσυρτο ιδεολογικό μοιρολόι με πραγματικό στόχο την αποδυνάμωση του κόμματος σε πρώτη φάση και την διάλυση του σε εύθετο χρόνο.
Το έργο το έχουμε δει πολλές φορές.

Δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος

1. Παραμένω δαιμονόπληκτος και δαιμονοκίνητος ενάντια στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η έξοδος από την Ευρώπη κάποτε θα γίνει πράξη και θα έχει το χαρακτήρα της εξόδου του Μεσολογγίου. Ο εκφοβισμός, η απόκρυψη της αλήθειας, η συλλογική ανησυχία δε θα καταφέρουν να αναχαιτίσουν εντός ολίγου μια γενική αναταραχή, προοίμιο της εξόδου από την Ενωση. Είναι ασέβεια προς όλους η ανεκτική στάση της πολιτικής σκηνής έναντι των Ευρωπαίων και η υποταγή τους στους ποντίφικες των τραπεζών.

2. Απάντηση στην αλαζονεία, στη μισαλλοδοξία και τον παραλογισμό των ημερών δίνουν οι κομμουνιστές με τον αγώνα τους. Τα μέτωπα είναι πολλά, γεμάτα αντιφάσεις, συγκεχυμένες ιδέες, προκαταλήψεις. Και το θέμα πάντα είναι: τώρα τι κάνει κανείς που η αναλγησία και τα ψεύδη κυριαρχούν στην καθημερινότητα προσπαθώντας να φθείρουν το καθετί; Να κρατήσουμε αποστάσεις απ' αυτό το αντιαισθητικό συνονθύλευμα: στημένους παρατηρητές πάσης φύσεως αντικομμουνιστές και δημοσιογράφους τρύπιες αυθεντίες.

3. Αγιάτρευτη η πραγματικότητα, πάντρεψε πάλι το Σαμαρά με την Ντόρα.

Με τα μυαλά στα κάγκελα...

Τρεις βδομάδες μείνανε ως τις 17 Ιουνίου και τα μυαλά σκορπίζουνε, ένα πράμα χύμα, μια φριχτή στην όψη και στη γεύση ομελέτα πετιέται στο τραπέζι των πεινασμένων κι άνεργων της πατρίδας. Εκείνο το γηπεδικό «και τα μυαλά στα κάγκελα» σύνθημα βρήκε την τέλεια εφαρμογή του στην προεκλογική πολιτική σκηνή. Κι όποιος προσπαθεί να σταθεί με τη σοβαρότητα και τα ντοκουμέντα, που απαιτούν οι περιστάσεις, λιντσάρεται φραστικά και όπου να 'ναι και δραστικά σε λίγο, γιατί χαλάει την ψευδαίσθηση ότι κάτι σπουδαίο τρέχει.

Τρέχει. Οδυνηρά και αποτρόπαια για τις μάζες των εργαζομένων στην Ελλάδα και τον κόσμο. Μυρίζει μπαρούτη και χνώτο πείνας. Ο πλούτος βγήκε παγανιά και θερίζει ζωές, ιστορίες, σύμβολα, ξεριζώνει ό,τι εμφανίζεται εμπόδιο στο φαγοπότι του. Οι όροι του πολιτικού παιχνιδιού άλλαξαν. Οχι επειδή το ματς δεν είναι στημένο. Αλλά επειδή ο σύμφυτος της κρίσης χουλιγκανισμός, εκείνο το κουβάρι ανθρώπων που πιάνονται στα χέρια για αλλότρια συμφέροντα κι ύστερα προσπαθούν να ξεχωρίσουν τα δάκρυα απ' τον ιδρώτα και τα σάλια απ' το κάτουρο του φόβου, πέρασε στην πολιτική και προσαρμόστηκε τόσο γρήγορα, σαν έτοιμος από καιρό. Ο κόσμος καίγεται και οι πολιτικολογούντες φτύνουν τα τσόφλια.