Το άρθρο αυτό γράφεται με σκοπό να θίξει το ζήτημα της επιστημονικότητας της μαρξιστικής φιλοσοφίας σε σχέση με όλη αυτή τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί απέναντί της σ’αυτή την εποχή, από τους διάφορους καρδινάλιους της ακαδημαϊκής εκκλησίας, που όλοι μαζί φωνάζουν με μια φωνή «ο μαρξισμός απέτυχε!», προσπαθώντας να ξορκίσουν το φάντασμα που πλανάται ακόμα πάνω από τα κεφάλια τους και δεν τους αφήνει σε ησυχία. Γιατί ο αντικομμουνισμός δεν υφίσταται μόνο σε επίπεδο ιστορίας, αλλά και φιλοσοφίας.
Εισαγωγή
Ξεκινώντας πρέπει να σημειώσουμε πως η έννοια της ιδεολογίας, όπως και αυτή της πολιτικής, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αμαυρώθηκε πλήρως και κατέληξε να σημαίνει «μηχανισμός προπαγάνδας» και «προκατάληψη». Αυτή η εξέλιξη ήταν αντικειμενική μετά την καταστροφή που έφεραν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, εξισώνοντας όμως έτσι όλες τις ιδεολογίες και περνώντας σε μια απολιτίκ μεταμοντέρνα εποχή. Και για την ακρίβεια δεν ήταν απλώς μια εξίσωση.
