ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΑΠΕΤΥΧΕ, ΖΗΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ!!!

Το ΔΝΤ άνοιξε «παράθυρο» για παράταση χρηματοδότησης της Ελλάδας και μετά το 2014 – Ύφεση και κατάρρευση εσόδων αναδεικνύουν τις αστοχίες της «συνταγής» για την Ελλάδα – «Αφήστε τους αδύνατους να χρεοκοπήσουν», λέει η Μέρκελ, ενώ κορυφώνονται οι ανησυχίες για Ιρλανδία και Πορτογαλία.

Στο πλευρό των μεγάλων διεθνών τραπεζικών ομίλων τάσσεται πλέον ανοικτά και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, όσον αφορά τη στρατηγική που θα πρέπει να ακολουθηθεί για να τελειώσει το ελληνικό δράμα, αφήνοντας για πρώτη φορά ανοικτό το ενδεχόμενο παράτασης της διεθνούς χρηματοδότησης της χώρας και μετά το 2014. Την ίδια στιγμή, όμως, η Άνγκελα Μέρκελ προειδοποιεί ανοικτά, ότι η Γερμανία δεν θα συναινέσει σε άλλες χρηματοδοτήσεις ασθενών οικονομιών της Ευρωζώνης, ζητώντας άμεσα να δημιουργηθεί θεσμικό πλαίσιο ελεγχόμενης χρεοκοπίας.

Η κοινή περιοδεία του Γ. Παπακωνσταντίνου και των επικεφαλής της αντιπροσωπείας της τρόικας στην Ελλάδα στις ευρωπαϊκές οικονομικές πρωτεύουσες (Λονδίνο, Παρίσι, Φραγκφούρτη) έβγαλε… λαβράκια για τους εκπροσώπους των διεθνών επενδυτικών κεφαλαίων, που βομβάρδισαν με ερωτήσεις τους περιοδεύοντες αξιωματούχους: .....

Ο εκπρόσωπος του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, Πολ Τόμσεν, στις αλλεπάλληλες

Οι ανεπανάληπτοι πολιτικοί και όχι μόνο απατεώνες του Γ. Τσολάκογλου, επί τω έργω ...

ΕΠΙΤΑΚΤΗΚΗ Η ΑΝΑΓΚΗ ΕΞΟΔΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ Ε.Ε.

του Σταθη Κουβελάκη

ΑΠΟ : http://youpayyourcrisis.blogspot.com/

«Η πλειοψηφία της Αριστεράς στην Ευρώπη, ακόμη και οι πιο ριζοσπαστικές της τάσεις, έχουν παραδοθεί στα ιδεολογήματα του ευρωπαϊσμού».

Το ιδιαίτερο ρόλο της Ελλάδας στην εξέλιξη της οικονομικής κρίσης και την επίθεση του κεφαλαίου διεθνώς, όπως και την ανάγκη ρήξης με το πλαίσιο της ΕΕ τονίζει ο Στάθης Κουβελάκης, καθηγητής πολιτικής φιλοσοφίας στο Λονδίνο, στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

-         Αν και το Μνημόνιο εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σε πολλές ακόμη χώρες της Ευρώπης (Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Πορτογαλία), φαίνεται πως η Ελλάδα είναι ένα δοκιμαστικό πεδίο των πιο επιθετικών πολιτικών αντιμέτωπισης της καπιταλιστικής κρίσης, τουλάχιστον στη δυτική Ευρώπη. Κι εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: γιατί η Ελλάδα; Γιατί δηλαδή επιλέχθηκε η Ελλάδα για να εφαρμοστούν στην πιο ακραία τους εκδοχή όλα αυτά τα μέτρα;

Κώστας Γεωργάκης: 19 Σεπτέμβρη 1970 – 19 Σεπτέμβρη 2010... Σήμερα, μετά από 40 χρόνια, λίγοι θυμούνται εκείνη την θυσία..

Γένοβα 19 Σεπτέμβρη 1970

απο: http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/
Ο 22χρονος φοιτητής Κώστας Γεωργάκης διαμαρτυρήθηκε με την αυτοπυρπόλησή του για την δικτατορία στην Ελλάδα.
Στον πατέρα του άφησε το ακόλουθο γράμμα:«Αγαπημένε μου πατέρα, σε παρακαλώ συγχώρα με χωρίς να κλάψης. Ο γυιός σου δεν είναι ήρωας. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους ανθρώπους ίσως με περισσότερο φόβο. Φίλησε το χώμα της πατρίδας για μένα. Μετά από τρία χρόνια καταπίεσης, δεν μπορώ ν’ αντέξω άλλο. Δεν θέλω εσύ να αντιμετωπίσης κανένα κίνδυνο γι αυτή μου την πράξη, αλλά δεν μπορώ ούτε να σκεφθώ ούτε να ενεργήσω αν δεν είμαι ελεύθερος. Ζήτω η Δημοκρατία, Κάτω η Τυραννία. Η πατρίδα μας που γέννησε την ελευθερία θα εξαφανίση τους τυράννους.
Συγχώρα με αν μπορείς
ο Κώστας σου»
Με τον θάνατο του Κώστα Γεωργάκη έγινε φανερό σε όλους πως το φασιστικό εγκληματικό χέρι

Η Παιδεία ο μεγάλος χαμένος του καπιταλισμού και της κρίσης του

   Η νέα σχολική χρονιά ξεκίνησε και στη Ρουμανία την περασμένη Δευτέρα με σοβαρά προβλήματα και ελλείψεις, αναδεικνύοντας για μια ακόμα φορά τις τραγικές συνέπειες της καπιταλιστικής παλινόρθωσης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, όπου το ζήτημα όχι μόνο της Παιδείας αλλά και όλων των τομέων της κοινωνίας ήταν, αν μη τι άλλο, εξασφαλισμένα και σε ιδιαίτερα ανεβασμένο επίπεδο. Τα πράγματα δυσχεραίνουν ακόμα περισσότερο μετά την παροχή δανείου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Παγκόσμια Τράπεζα και τις περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που έλαβε η κυβέρνηση, με πρόσχημα την αντιμετώπιση των συνεπειών της καπιταλιστικής κρίσης, με σκοπό την εξασφάλιση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.

Σήμερα στη Ρουμανία, των περίπου 21,5 εκατομμυρίων κατοίκων, περισσότεροι από 500.000 άνθρωποι είναι αναλφάβητοι (με χιλιάδες άλλους ημι-αναλφάβητους), εκ των οποίων το 76% βρίσκεται στην επαρχία. Μάλιστα, σύμφωνα με περσινή έκθεση της «UNISEF», τριπλασιάστηκε ο αριθμός των παιδιών που παρατάνε το σχολείο την περίοδο 2000 - 2009, αριθμός που προσεγγίζει το 20%. Η βασική αιτία γι' αυτό βρίσκεται στα ολοένα και περισσότερα χρήματα που χρειάζεται μια οικογένεια για να μορφώσει το παιδί της. Παρόλο που θεωρητικά και επίσημα η Παιδεία είναι δωρεάν, μια οικογένεια ξοδεύει σχεδόν 500 ευρώ το μήνα για κάθε παιδί για να παρέχει τα απαραίτητα εφόδια για τη μόρφωσή του. Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικών που διεξήχθη 6-8 Σεπτέμβρη, το 91% των γονιών είναι αναγκασμένο να παρέχει ιδιαίτερα μαθήματα στα παιδιά του.

Επιπλέον, το ένα πέμπτο των μαθητών δεν μπορεί να παρακολουθήσει το νηπιαγωγείο, το ένα τρίτο των απόφοιτων της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης δεν

Εξελίξεις επικίνδυνες για τα κυριαρχικά δικαιώματα

Χάρτης με δυο από τις προτάσεις που κατατέθηκαν κατά καιρούς για τη διευθέτηση της υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο. Η μια προβλέπει διχοτόμηση στον 25ο Μεσημβρινό (διακεκομμένη γραμμή) και η άλλη παραχώρηση υφαλοκρηπίδας ανάμεσα σε ελληνικά νησιά («θεωρία των δακτύλων»). Ανάλογοι χάρτες φαίνεται πως βρίσκονται και τώρα στο τραπέζι των μυστικών διαπραγματεύσεων Ελλάδας - Τουρκίας

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Σε συνέχεια της συμφωνίας της Μαδρίτης (1997), η ελληνική κυβέρνηση ετοιμάζεται για νέες παραχωρήσεις, με συνέπειες και στην άμυνα της χώρας

Στην τελική ευθεία φαίνεται πως βρίσκονται οι διευθετήσεις σε ολόκληρο το φάσμα των ελληνοτουρκικών ζητημάτων, στο πλαίσιο των ευρύτερων στρατηγικών σχεδιασμών που προωθούν τα ιμπεριαλιστικά επιτελεία των ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ. Βάση για τις προωθούμενες συμφωνίες, όπως αποκάλυψε την Τετάρτη ο «Ρ», αποτελεί η αναγνώριση και αποδοχή εκ μέρους της ελληνικής πλευράς των τουρκικών «ζωτικών συμφερόντων» στο Αιγαίο και την ευρύτερη περιοχή της Αν. Μεσογείου, όπως ζητάει η Αγκυρα.

Στο πλαίσιο αυτό, η τουρκική πλευρά έχει ξεκαθαρίσει στις διμερείς μυστικές διαπραγματεύσεις ότι δεν πρόκειται να αποδεχτεί το δικαίωμα της Ελλάδας να ορίσει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) εκεί όπου θεωρεί ότι έχει «ζωτικά συμφέροντα». Δηλαδή στο Αιγαίο και στην περιοχή νότια του Καστελόριζου, όπου υπάρχουν πληροφορίες για διαπιστωμένα εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα υδρογονανθράκων.

Σε κάθε περίπτωση, η ελληνοτουρκική συζήτηση για τη διευθέτηση των εκκρεμών ζητημάτων στο Αιγαίο, είναι μια διαπραγμάτευση επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, με γνώμονα τις τουρκικές διεκδικήσεις, που σιγοντάρουν τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, το καθένα για τα δικά του ιδιαίτερα συμφέροντα.

Επί της ουσίας, η συζήτηση που βρίσκεται σε εξέλιξη πίσω από κλειστές

Μεγάλη πολιτική γιορτή νεολαίας

Το 36ο Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή» έκλεισε με τις τριήμερες εκδηλώσεις του και επιβεβαίωσε την εκτίμηση ότι αποτελεί ένα Φεστιβάλ - σταθμό. Ο παλμός και η δυναμική που απ' την Πέμπτη, πρώτη μέρα του Φεστιβάλ, εξέπεμπε ο χώρος κορυφώθηκαν το Σάββατο μέρα διαδήλωσης και ταυτόχρονα γιορτής.

Ετσι η ΚΝΕ αποχαιρέτησε χιλιάδες νέους, χιλιάδες εργαζόμενους, χιλιάδες ανθρώπους του μόχθου κάθε ηλικίας που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της και πέρασαν τις πύλες του Φεστιβάλ απ' την Πέμπτη έως και χτες Σάββατο.

Φεστιβάλ - σταθμός από κάθε άποψη. Ο χώρος του πάρκου «Αντώνης Τρίτσης» στο Ιλιον ασύγκριτα μεγαλύτερος απ' αυτόν όπου πραγματοποιούνταν τα προηγούμενα χρόνια τα φεστιβάλ, γέμισε όμως ασφυκτικά. Το περιεχόμενο εξαιρετικά πλούσιο τόσο από πολιτικής όσο κι από πολιτιστικής πλευράς, καθήλωσε τους επισκέπτες και κράτησε αμείωτο το ενδιαφέρον τους καθ' όλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο χώρο.

Ενα πραγματικό «εργαστήρι» έκφρασης και

Ακόμα μια φορά, κρίμα...

Ανθρακες ο θησαυρός το βιβλίο της Ελλης Παππά «Μαρτυρίες μιας διαδρομής»

Από το Μουσείο Μπενάκη κυκλοφόρησαν σε βιβλίο τα κείμενα που η Ελλη Παππά είχε παραδώσει στο διευθυντή του, για να εκδοθούν μετά το θάνατό της.

Η είδηση της ύπαρξης αυτών των κειμένων έγινε τεχνηέντως μέγα θέμα από τον αστικό Τύπο και με αυτό συνόδευσαν την κηδεία της. Με βαρύγδουπους τίτλους ανήγγειλαν το περιεχόμενο των κειμένων που δε γνώριζαν, φροντίζοντας να γεμίσουν τα πολυσέλιδα με μπόλικο αντικομμουνισμό. Εξάλλου, αυτός ενδιέφερε.«Πότε επιτέλους θα δημοσιευθούν τα κείμενα της Ελλης Παππά, για να δούμε τότε τι θα κάνει το ΚΚΕ», έγραψε η «Καθημερινή»!

Και δημοσιεύθηκαν. Αλλά το περιεχόμενό τους ήταν το αναμενόμενο για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ: Κοιλοπόνησε το βουνό και γέννησε ποντίκι.

Αναρωτιέται κανείς: Γιατί η συγγραφέας των κειμένων, από τη στιγμή που δεν είχε τίποτα να δώσει, διαφήμιζε επί χρόνια την πολιτική της διαθήκη, λέγοντας ότι εκεί λέει πολλά, που όμως επιθυμεί να τα μάθει ο κόσμος μετά το θάνατό της; Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου...

Και πράγματι δε δίνει τίποτα. Οχι μόνο γιατί τα περισσότερα (ανεξαρτήτως αξίας) τα είχε δημοσιεύσει στο παρελθόν ή τα είχε αφηγηθεί στις συνεντεύξεις της σε δεκάδες τηλεοπτικές εκπομπές ή τα είχε διοχετεύσει σε άλλους που τα δημοσίευσαν. Αλλά και γιατί, όσα μη γνωστά έγραψε, περιέχουν είτε κουτσομπολιά (χαιρέκακα ή μη), είτε εγωκεντρικές περιγραφές (όποιος την επαινούσε ήταν θαυμάσιος, όποιος της έκανε κριτική τον έστηνε στον τοίχο). Και άλλα, ανακατωμένα με προσβολή προσώπων και με εμπάθεια κατά του ΚΚΕ, που αποτελεί και το στόχο του βιβλίου της.

Αλλά το μόνο που κατάφερε είναι να εκθέσει και πάλι τον εαυτό της, αυτή τη φορά μετά θάνατον. Ετσι εξηγείται γιατί μετά την έκδοση του βιβλίου ξεφούσκωσε απότομα ο ενθουσιασμός, των πρώτων ημερών, του αστικού Τύπου.

Αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει....

Αρνιέμαι
Μουσική : Mίκης Θεοδωράκης
Στίχοι : Ιάκωβος Καμπανέλλης
Πρώτη εκτέλεση: Bασίλης Παπακωνσταντίνου

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.

Στο χέρι του λαού να επιβάλει το δίκιο του

Τα σχέδια του κεφαλαίου και των κομμάτων του, για το διάστημα αμέσως μετά τις εκλογές, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο στο λαό για αναμονή και αυταπάτες.

   Καταιγισμό αντιλαϊκών μέτρων ετοιμάζει η κυβέρνηση αμέσως μετά τις εκλογές για την τοπική διοίκηση. Το οικονομικό επιτελείο έχει ήδη καταλήξει στους νέους φόρους που θα επιβληθούν στα λαϊκά νοικοκυριά, ενώ τα υπουργεία, καθένα στον τομέα της ευθύνης του, ετοιμάζουν μπαράζ αντιδραστικών νομοσχεδίων, τα οποία προστίθενται στα προηγούμενα και έρχονται να ολοκληρώσουν την κατεδάφιση δικαιωμάτων και κατακτήσεων για εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενων και μικρούς αγρότες.

Εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα την πολιτική της, αλλά και τις αντιλαϊκές επιταγές του

Απάτη οι «υπερκομματικοί και ανεξάρτητοι»

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ

Οι ανεξάρτητοι υποψήφιοι είναι ένα «φρούτο» που ευδοκιμεί σε κάθε εκλογική αναμέτρηση και κυρίως στο εύφορο έδαφος των εκλογών για την τοπική διοίκηση. Καθόλου τυχαία, παραμονές της ανακήρυξης των υποψηφίων, εμφανίζεται το εξής φαινόμενο: Από τη μια, πρώην και νυν στελέχη των αστικών κομμάτων, να αποκηρύσσουν την κομματική τους ιδιότητα και να καμώνονται τους «ανεξάρτητους» και υπερκομματικούς, σε μια προσπάθεια να θολώσουν τα νερά για την πολιτική που πραγματικά υπηρετούν και θα εφαρμόσουν όταν εκλεγούν στην τοπική διοίκηση.

Από την άλλη, κόμματα δοκιμασμένα στην εφαρμογή σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, να εμφανίζονται εν μία νυκτί σαν υπερασπιστές των επιλογών της «τοπικής κοινωνίας» και να ποντάρουν εκλογικά σε υποψήφιους τους οποίους λανσάρουν σαν ανεξάρτητους, ξέροντας όμως ότι όταν εκλεγούν θα βγάλουν αδιαμαρτύρητα τη λάντζα των αντιλαϊκών αποφάσεων που χαράσσονται σε κεντρικό επίπεδο και υπηρετούν τα μονοπώλια.

Η φετινή συγκυρία έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες. Σ' αυτές προσαρμόζεται η προπαγάνδα όλων των αστικών κομμάτων και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν «ανεξάρτητων» υποψηφίων. Το αστικό πολιτικό σύστημα έχει σήμερα περισσότερη ανάγκη παρά ποτέ να αποτρέψει τους εργαζόμενους και το λαό από το να εκδηλώσουν στην κάλπη την αγανάκτησή τους για την κυρίαρχη αντιλαϊκή πολιτική, με τρόπο ριζοσπαστικό. Και τέτοιος είναι μόνο η ενίσχυση της «Λαϊκής Συσπείρωσης», που στηρίζει το ΚΚΕ, με ταυτόχρονη καταδίκη των συνδυασμών που στηρίζει ο δικομματισμός.

Ο λαός έχει κάθε συμφέρον να δει πίσω από το παραβάν που του στήνουν το κεφάλαιο και τα κόμματά του, θέλοντας να αστοχήσει στην ψήφο τους, να του την κλέψουν από την πίσω πόρτα και την επόμενη των εκλογών να την εξαργυρώσουν στα ταμεία της προπαγάνδας που θέλει το λαό να αποδέχεται, ή τουλάχιστον να ανέχεται την κυρίαρχη πολιτική και τα βάρβαρα μέτρα. Γιατί σ' αυτή την προπαγάνδα θα αθροιστούν οι ψήφοι στους δήθεν «ανεξάρτητους», αφού δε θα βρουν το στόχο, που δεν είναι άλλος από τη σαρωτική καταδίκη των φορέων της αντιλαϊκής πολιτικής, όποια προβιά κι αν αυτοί φοράνε.

Καραμπινάτες περιπτώσεις

Τα μέχρι τώρα έργα και

Πολιτικές βρωμοκουβέντες

   Πνιγήκαμε στην οργή που διαδέχεται ραγδαία τη ναυτία, μ' αυτήν την κυνική όσο και κακουργηματική μετάλλαξη των λέξεων. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι άλλα σοβαρότερα απ' τις λέξεις έχουν προτεραιότητα. Οι λέξεις είναι οβίδες. Και όπιο. Και αέρας στα πανιά του μυαλού. Και σπίθες. Και μεθύσι. Και ηδονή και ενοχή. Προσοχή στο νυστέρι. Σφάζει. Αλλά και σώζει. Ετσι είναι οι λέξεις. Και η πολιτική των καιρών, αυτή η άθλια ταξικά κυρίαρχη ακροβατεί χυδαία ανάμεσα στο σημαίνον και το σημαινόμενο των λέξεων.

Δεν είναι φιλολογική η οργή μου. Είναι πολιτική. Δεν έχει να κάνει με την φτωχή σχέση του Γ.Α.Π. με την Ελληνική. Προέκυψε από την οίηση, την αλαζονεία, την ακραία εγωπάθεια του Ελληνα πρωθυπουργού που χρησιμοποιεί τη χώρα ως βατήρα για τη διεθνή του ενσωμάτωση σ' ένα ιστορικό πάνθεον «ηγετών» που σίγουρα μετά από μια δυο γενιές κανείς δε θα θέλει να θυμάται.

Τον ακούω προχτές, στη Σύνοδο Κορυφής στις Βρυξέλλες να λέει το εξής αμίμητο, σαν Αντουανέτα που μπορούσε να σκεφτεί το... παντεσπάνι σα λύση για όσους δεν έχουν μήτε ψωμί να φάνε: «Πρέπει να αντικαταστήσουμε τη λέξη λιτότητα (σ' όλη την Ευρώπη μάλιστα) με τη λέξη ευθύνη». Ελεος. Αυτό το «πρέπει», με αυτοκρατορική ηρεμία απογόνου δυναστείας αστών, είναι πολιτική επιβολής. Δεν είναι σαρδάμ. Είναι σήμα τελικής επίθεσης στις λαϊκές μάζες. Που θα δεχτούν τη λιτότητα ως ευθύνη, άλλως διεκδικώντας το δικαίωμά τους να απολαμβάνουν όλους τους κόπους τους, θα είναι ανεύθυνοι!!!

   Δεν είναι αστεία αυτή η φράση, σύντροφοι. Μήτε αθώα. Μήτε ανώδυνη. Είναι σκληρή, κυνική τροχιοδεικτική γραμμή για το «πού πάνε τα πράγματα». Θα πεινάς αλλά θα είσαι υπεύθυνος. Θα μένεις άνεργος αλλά υπεύθυνα. Είναι υπευθυνότητα να σου κλέβουν τη σύνταξη, την περηφάνια, το μέλλον των παιδιών. Είναι ανεύθυνη στάση η αντίσταση στην πολιτική λιτότητας εφόσον ανήκεις στην τάξη που την υφίσταται κι όχι σ' αυτήν που στην επιβάλλει, αλλά πάντως υπεύθυνα την ψήφισες για να το κάνει.

Θυμάστε τις επισημάνσεις τούτης δω της γωνιάς για την καπηλευτικά διαστρεβλωτική χρήση της έννοιας του πατριωτισμού; Ε, οι φωστήρες της επικοινωνίας, της αμερικανιάς, διάνοιες στο είδος τους, πάνε τώρα ένα βήμα πιο πέρα αφού η πατρίδα έγινε μέρος από χωράφι που ανθεί ο ευρωνατοϊκός καπιταλισμός κι οι πολίτες δούλοι - αιχμάλωτοι ενός διπολισμού παγίδα. Φτάνουν εκλογές και η Ικαρία δείχνει ποιοι και πώς τις θέλουν και τις κάνουν για την πάρτη τους εναντίον του λαού και υπέρ της επίκλησής του. ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑ.Ο.Σ. όλοι μαζί και ο ψωριάρης (ευτυχώς) το ΚΚΕ, όχι απλώς χώρια, αλλά απέναντι.

Εδώ είναι το ζουμί της φράσης που θέλει τη λιτότητα = υπευθυνότητα αυτού που την υφίσταται. Το ΚΚΕ που την αντιπαλεύει, καθόλου μόνο του αφού κι απ' αλλού ξυπνάνε άνθρωποι - εργαζόμενοι και συγκλίνουν σ' αυτό το απέναντι στη λιτότητα, είναι λοιπόν ανεύθυνο.

   Οταν η εργατική τάξη χάσει τις λέξεις της τάξης της, τότε το μαστίγωμα θα είναι χάδι. Η φυλακή θα είναι ξενοδοχείο. Κι όπως λέει και το νέο νομοσχέδιο για τις ένοπλες δυνάμεις, ο άνεργος νέος θα μπορεί να μένει ως και τρία χρόνια φαντάρος για ένα κομμάτι ψωμί.

Τσάκισμα τής πρέπει αυτής της γλώσσας. Κόψιμο απ' τη ρίζα αυτής της πολιτικής τής πρέπει. Τα ιδεολογικά μαχαίρια βγαίνουν απ' τα θηκάρια. Αμόνια στήνονται στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ. Πρέπει απλώς να μην υποχωρήσουμε. Θα νικήσουμε.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ