Παλιά θυμάμαι, τότε που η ελεύθερη ραδιοφωνία δεν ήταν καν σπέρμα στη σκέψη των κυβερνώντων, διψάγαμε για μουσικές και ακούσματα, ακούγαμε τους πειρατικούς σταθμούς (ελάχιστους στον αριθμό) και αναρωτιόμασταν αν η μουσική γύμνια των ερτζιανών θα συνέχιζε για πολύ ακόμη. Σήμερα η μπάντα των FM κατακλύζεται από ένα σωρό σταθμούς που επιμένουν να μας βομβαρδίζουν με μουσικές κονσέρβες φρέσκο-ανοιγμένες και άμεσα προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της καθημερινής μας έντασης. Όπου και να στρέψει κανείς τον ψηφιακό δείκτη του ραδιοφώνου του βρίσκει μουσικά σκουπίδια προσαρμοσμένα στη γρήγορη κίνηση και δράση που απαιτούν οι καθημερινοί ρυθμοί.
Σήμερα μπορούμε να παρατηρήσουμε ότι λείπει η μελωδία από τα τραγούδια. Χάνεται σιγά-σιγά η ψυχική ευχαρίστηση που προσφέρει ένα τραγούδι με μελωδία και αντικαθίσταται από την κίνηση, το ρυθμό και την έξαρση του beat. Ο τρόπος διασκέδασης αλλάζει και αυτός. Μεγάλες αίθουσες συνάθροισης ανθρώπων με χαμηλό φωτισμό και δυνατή -ίσως και εκκωφαντική- μουσική συνθέτουν το τοπίο μιας σαββατιάτικης εξόδου για πολλούς νεοέλληνες. Ακόμα και καλλιτέχνες που βρίσκονταν στη σφαίρα του ποιοτικού ελληνικού τραγουδιού ενδίδουν στον πειρασμό της μαζικής διασκέδασης και βγάζουν μια ολόκληρη μουσική σαιζόν σε μαγαζιά τέρατα. Καινούρια ορολογία εισάγεται στο μουσικό στερέωμα: το Λαϊκο-ποπ. Αυτού του είδους η μουσική, που δεν έχει καμία σχέση με λαϊκό τραγούδι, έρχεται να κουμπώσει στην καθημερινή εγρήγορση, παρέχοντας ελαφρόμυαλη διάθεση και ολίγον από αναισθησία. Πώς όμως επιβάλλεται μία τέτοια μουσική συμπεριφορά; Έχει να κάνει με τη διάθεσή μας, την εξέλιξή μας ως κοινωνία ή έχει να κάνει με την επιβολή προτύπων που σκοπό έχουν 
