Καπνός στον Περισσό! Το Βήμα έβγαλε γραμματέα (ξανά)!

Σταυρόπουλος

Το ηλεκτρονικό "Το Βήμα" ζωγράφισε πάλι! Σε άρθρο με τον Σεφερλικό τίτλο "Η Αλέκα και οι «μνηστήρες»" (κατά τον Ανδροκλή και τα λιοντάρια του) που υπογράφει ο κ. Σταυρόπουλος μαθαίνουμε ίντριγκες, παρασκήνιο, αίμα και ιδρώτα, χολιγουντιανές καταστάσεις.

Ο συγγραφέας του άρθρου που παρουσίαζεται με γνώσεις έγκλειστου στα σκοτεινά δωμάτια του Περισσού, κινούμενος σαν φάντασμα και ως ένας νέος Μαγκάιβερ της δημοσιογραφίας, μας αποκαλύπτει τι καπνό θα βγει από την καμινάδα του Περισσού.

Μαγεύει το αναγνωστικό κοινό όταν εφευρίσκει πως ο Γιώργος Μαρίνος (μας έχει και ένα σύντομο βιογραφικό γιατί είναι πολύ ψαγμένος, τόσο που το πήρε προφανώς από τα κλασσικά βιογραφικά των 4 σειρών για τις εκλογές) πήρε θέση ύστερα από μέρες με ενυπόγραφο άρθρο (για φαντάσου.. Θα έπρεπε να βγει με το ψευδώνυμο "ο ασυρματιστής") και δηλώνει (με βάση αυτά που θέλει να δώσει ο συγγραφέας) πως θα δώσει το παρόν στη μάχη της διαδοχής (αναζητείται δαχτυλίδι στους γύρω δρόμους).

ΟΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ. ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!

Δύο 24ωρα πριν τη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση στις 6 και 7 Νοέμβρη, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ταξική αναμέτρηση. Από την έκβαση αυτής της μάχης θα εξαρτηθούν πολλά. Κρίνεται η ζωή και το μέλλον του λαού μας, η ίδια η επιβίωσή του. Οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι σπουδαστές και οι συνταξιούχοι μπορούμε με την πάλη μας, με τη μαζική και αποφασιστική συμμετοχή στην 48ωρη απεργία και στις συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, να ραγίσουμε την κυβερνητική πλειοψηφία στη Βουλή, μπορούμε να δώσουμε ένα ισχυρό χτύπημα στην πλουτοκρατία και στους υπηρέτες της.

Μπορούμε να τους σταματήσουμε! Να παρεμποδίσουμε τα μέτρα. Να σπάσουμε το μπλοκ των μνημονίων και της αντιλαϊκής πολιτικής, να κάνουμε ένα μεγάλο βήμα στο δρόμο της λαϊκής αντεπίθεσης. Σήμερα, δεν υπάρχει το παραμικρό περιθώριο για αναμονή. Να δώσουμε τέλος στις αυταπάτες μιας άλλης «διαχείρισης» στο λάκκο των λεόντων της καπιταλιστικής «ανάπτυξης».

Η εργατική τάξη, πρέπει να σηκώσει το μπόι της, να δείξει τη δύναμή της. Τα μονοπώλια και οι κυβερνήσεις τους δεν είναι ανίκητοι.

Τώρα, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΕΒΕ, την ΠΑΣΥ, το ΜΑΣ, την ΟΓΕ, όλοι στην Απεργια, όλοι στους δρόμους και στις πλατείες. Να «νεκρώσει» η χώρα, τίποτα να μη δουλέψει. Κανένας να μη λείψει απ' αυτή τη μεγάλη μάχη.

Για την πώληση ληγμένων τροφίμων

«Σου έκλεψε τον άμπακο των αρχηγών η στάνη,

άγιο ψωμί μπαγιάτικο και μούχλα παντεσπάνι...»

(Active Member «Από την αρχή»)

Ντόρος προκλήθηκε τις τελευταίες ημέρες με την ανακοίνωση από τα υπουργεία Ανάπτυξης και Υγείας που συνόδεψε τη «Νέα Υγειονομική Διάταξη» που διέπει τις επιχειρήσεις υγειονομικού ενδιαφέροντος (τροφίμων, ποτών και υπηρεσιών) και τους «Νέους Κανόνες Διακίνησης / Εμπορίας Προϊόντων και Παροχής Υπηρεσιών (ΔΙΕΠΠΥ)». Με βάση τις νέες διατάξεις, που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν το τρόφιμο ως εμπόρευμα, μεταξύ άλλων «επιτρέπεται η διάθεση τροφίμων περασμένης χρονολογίας ελάχιστης διατηρησιμότητας, πλην όσων προσδιορίζονται από την κείμενη νομοθεσία ως ευαλλοίωτα, με τον όρο ότι αυτά θα πωλούνται σαφώς διαχωρισμένα από τα άλλα τρόφιμα και σε πινακίδα που θα αναρτάται σε αυτά, θα αναγράφεται, με κεφαλαία γράμματα, η φράση ΤΡΟΦΙΜΑ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗΣ ΔΙΑΤΗΡΗΣΙΜΟΤΗΤΑΣ». Τα τρόφιμα αυτά θα πρέπει να διατίθενται σε χαμηλότερη τιμή. Αποτελεί αυτή η εξέλιξη κάτι το καινούργιο; Οχι, καθώς το νομοθετικό πλαίσιο εδώ και δεκαετίες έδινε τη δυνατότητα πώλησης τροφίμων με περασμένη ημερομηνία ελάχιστης διατηρησιμότητας. Μια δυνατότητα όμως που σπάνια εφαρμοζόταν στην πράξη.

Προς μια νέα επαναστατική «πλημμυρίδα»

Ο καπιταλισμός ως κοινωνικό σύστημα αισθάνεται τόσο ανασφαλής, ώστε αναγάγει κάθε οικονομική διεκδίκηση των εργαζομένων σε καθεστωτικό ζήτημα, σε απειλή του αστικού καθεστώτος. 

Εχει αποδειχθεί ότι η αστική τάξη είναι η πιο ανασφαλής εκμεταλλεύτρια τάξη της ιστορίας. Αποδείχνει πρακτικά ότι πέρασε η εποχή που μια απλή κινητοποίηση των εργαζομένων μπορούσε να διεκδικεί τα δέκα και να συμβιβάζεται στα πέντε. Τώρα και τα πέντε θεωρούνται από την αστική τάξη ως απειλή αφαίρεσης κομματιού της εξουσίας της. Ακόμη κι ένα στραβοκοίταγμα του εργαζόμενου στην εργασία του δημιουργεί αισθήματα ανασφάλειας και φόβου στους εργοδότες. 

Γι' αυτό κι η ενίσχυση σεκιουρητάδων και ρουφιάνων από την εργοδοσία στο χώρο εργασίας. Σε συνθήκες καπιταλισμού δεύτερης και τρίτης σειράς όπως η Ελλάδα η ασφαλίτικη τακτική της εργοδοσίας γίνεται άκρως αποκρουστική. 

Η υποχρέωση να καταβάλει μερίδιο στη συλλογική αστική εξουσία (ΝΑΤΟ, ΕΕ κ.λπ.) συνδυαζόμενη με το χαμηλό οικονομικό μέγεθος απόδοσης υπεραξίας παρά την αύξηση του απλήρωτου χρόνου εργασίας, κάνει την υπερεκμετάλλευση σκανδαλώδη κι αποκρουστική. Αυτό πέρα από τα όρια ακόμη κι αυτού του μέσου όρου υπεραξίας και κέρδους.