Δ. Γόντικας: Μόνη προοπτική, να απαλλαγεί η κοινωνία από τη σαπίλα και τον παρασιτισμό της αστικής τάξης

Με ομιλία του Δημήτρη Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, κορυφώθηκαν απόψε οι εκδηλώσεις του διήμερου πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων για έλληνες και μετανάστες εργαζόμενους της ΚΟ Αττικής, στο Πάρκο ΦΙΞ, στα Πατήσια.

Παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία του Δημήτρη Γόντικα:

«Εκ μέρους της ΚΕ χαιρετίζουμε την απόφαση της ΚΟΑ να συνεχίσει για 12η χρονιά την πολύ σημαντική αυτή εκδήλωση. Μια εκδήλωση που συμβολίζει και

Η ανατροπή μας καλεί...

Η νέα κυβέρνηση δεν καλείται απλά να συνεχίσει τα αντιλαϊκά πεπραγμένα της προηγούμενης, αλλά να επιταχύνει την εφαρμογή μιας πολιτικής που δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα δικαιώματα του λαού. Οι υπουργοί της δίνουν διαβεβαιώσεις για την αποφασιστικότητά τους να διαλύσουν ό,τι άφησαν όρθιο οι προκάτοχοί τους.

Για παράδειγμα μιλώντας στο «Έθνος της Κυριακής» ο Α. Γεωργιάδης δηλώνει ευθαρσώς: «Εάν χρειαστεί να κλείσω νοσοκομεία, θα τα κλείσω»! Ο λαός όμως ξέρει ότι σήμερα αυτό που χρειάζεται είναι κι άλλα νοσοκομεία, περισσότερα κρεβάτια στα ήδη υπάρχοντα, μεγαλύτερες δαπάνες ώστε να μπορεί να απολαμβάνει σύγχρονες υπηρεσίες υγείας, δημόσιες και δωρεάν, αντί των υποτυπωδών στις οποίες έχει πρόσβαση σήμερα. Συνεπώς το «αν χρειαστεί» του υπουργού Υγείας δεν αναφέρεται στις λαϊκές ανάγκες, αλλά στις ανάγκες του αστικού κράτους να εξοικονομήσει παραδάκι αφού έτσι θα γίνει αποτελεσματικότερο ως προς την ικανοποίηση των αναγκών των κεφαλαιοκρατών.

«Ολοι μαζί μπορούμε»: Ναι αλλά ποιοι και για πού;

Είναι γεγονός ότι κάτω από το βάρος της βάρβαρης πολιτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, πολλαπλασιάζονται και οξύνονται τα λαϊκά προβλήματα, προκαλούνται νέα. Αυτά δημιουργούν το έδαφος για την ανάπτυξη κινητοποιήσεων, για την ανάπτυξη αγώνων.

Σ' αυτά τα πλαίσια, εμφανίζεται στους αγώνες, σε κινητοποιήσεις ως σύνθημα το «όλοι μαζί μπορούμε». Τι «μπορούμε»; Να αντιμετωπίσουμε, να αλλάξουμε, λένε, σε όφελος του λαού την πραγματικότητα, να κατακτήσουμε ένα στόχο διεκδίκησης. Βεβαίως, σήμερα χρειάζεται, επιβάλλεται να συμμετέχουν στους αγώνες όλοι μαζί, δηλαδή η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νέοι και οι γυναίκες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος

ή εμπρός για ένα νέο εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό;

To μέλος της Γραμματείας της «Αυτόνομης Παρέμβασης» Γιώργος Χαρίσης χαιρετίζοντας τη σύσκεψη ορισμένων ομοσπονδιών με πρωτοβουλία της ΠΟΕ-ΟΤΑ (ομοσπονδίες που κατά κύριο λόγο επηρεάζονται από την ΑΠ) αναρωτιέται αν είναι ένα νέο βήμα ή ένα βήμα μετέωρο (υποθέτουμε εννοεί για την ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος) και διαπιστώνει ότι:

-- «Οι τριτοβάθμιες συνδικαλιστικές οργανώσεις δεν θέλουν και δεν μπορούν να ηγηθούν ενός αγώνα ανατροπής, γιατί έχουν συνδεθεί με την ήττα και οι πλειοψηφίες τους συνέδεσαν την ύπαρξή τους με τη διάσωση του παραπαίοντος, του αστικού πολιτικού κατεστημένου»...

Διά πάσαν νόσον και πάσαν...

Εστησαν ένα πανηγύρι Ελληνες κι Αζέροι αντάμα κι έψηναν αρνιά κι έτρωγαν κι έπιναν καταμεσίς στην πυρωμένη άσφαλτο των ημερών. Ο πρώτος λαχνός, ο διαβόητος «δυτικός» αγωγός φυσικού αερίου τους έπεσε κατακούτελα. Πλούτισαν με μιας. Ο ένας στους δύο Αζέρους που ως προχτές ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας μαζί με τον έναν στους τρεισήμισι Ελληνες της ίδιας μοίρας αισθάνθηκαν Ωνάσηδες. Αλλωστε βοούσαν τα κανάλια και οι τηλεοράσεις που είχαν συγκεντρωθεί στην κινέζικη επικράτεια του Πειραιά, να δουν την αναγγελία του σινικού παραδείσου με τους ευτυχισμένους χαμογελαστούς δούλους. Στο όνομα των οποίων άλλωστε, ο κοτζάμ πρόεδρος δημοκρατίας απένειμε το παράσημο του Φοίνικα στο αφεντικό - πλοίαρχο. Από τον Κοσκωτά στην «Κόσκο», μια μεταπολιτευτική ανάπτυξη δρόμος. Σπαρμένη με μαραμένα γιούλια και βιόλες, τα δικαιώματα των εργαζομένων. Την ίδια ώρα ούτε μια κάμερα, ούτε μισός δημοσιογράφος στη συνέντευξη τύπου δεκατριών σωματείων του εργατικού κέντρου Πειραιά για την τύχη της δύσμοιρης Ναυπηγοεπισκευαστικής. Πλην του Λακεδαιμονίου «Ριζοσπάστη»... Ποιος δίνει φράγκο για τους πεινασμένους παραγωγούς του πλούτου, που έχουν οικειοθελώς πέσει σε κατάθλιψη και δεν μπορούν να χαρούν με τη χαρά των άλλων, των αφεντικών.