Η επιχειρηματολογία της αστικής προπαγάνδας για τα «δύο άκρα» έχει στόχο της πρώτα και κύρια το χτύπημα του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος και αποτελεί προέκταση του γεωγραφικού και ταχυδακτυλουργικού τύπου χαρακτηρισμού των κομμάτων: Δεξιά - Κέντρο - Αριστερά.
Επιπρόσθετα, ως συνέχεια των παραπάνω: Ακρα Δεξιά - Ακρα Αριστερά και κάτω από αυτές τις ονομασίες συγκαλύπτουν την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας και τα αντίστοιχα συμφέροντα που εκφράζουν τα πολιτικά κόμματα, περιορίζοντας τη συζήτηση και τη διαπάλη στο αστικό πολιτικό σύστημα, ενώ η οικονομική του βάση (οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής) μένει στο απυρόβλητο.
Η απόσπαση της πολιτικής από την οικονομία κυριαρχεί και τα τελευταία τρία χρόνια, κατά τα οποία: Προκειμένου να συγκαλύψουν ότι η οικονομική κρίση είναι καπιταλιστική και όχι κρίση χρέους, προκειμένου να συγκαλύψουν ότι οι οικονομικές κρίσεις βρίσκονται στο DNA του καπιταλισμού, ρίχνουν το ανάθεμα στο αστικό πολιτικό σύστημα (κυρίως στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ), που είναι διεφθαρμένο και που πρέπει να εξυγιανθεί.