Με διάφορα μέσα και από διάφορα «κανάλια», η αστική τάξη εκφράζει ανησυχία για τη σταθερότητα της συγκυβέρνησης και τη δυσκολία να εξασφαλιστούν εναλλακτικές λύσεις στη διακυβέρνηση. Τους απασχολεί το πώς οι διεργασίες στο πολιτικό σκηνικό και στα κόμματα της διαχείρισης θα οδηγήσουν στην εξασφάλιση ισχυρών κυβερνήσεων συνεργασίας, που θα υλοποιούν απαρέγκλιτα τη στρατηγική του κεφαλαίου για έξοδο από την κρίση, και ταυτόχρονα θα έχουν διευρυμένη στήριξη ή ανοχή από το λαό.
Η αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού έχει για κίνητρο και σκοπό τη χειραγώγηση της δυσαρέσκειας του λαού. Αυτό πρέπει να καθορίσει και το πολιτικό κριτήριο των εργαζομένων. Πρέπει να γίνει καθαρό ότι όλες οι προσπάθειες που συντελούνται κινούνται στην ίδια κατεύθυνση: Σε αυτήν της αναπαλαίωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Που είναι σάπιο και ξεπερασμένο, γιατί υπερασπίζεται το καπιταλιστικό σύστημα, γιατί είναι τμήμα της εξουσίας των μονοπωλίων, ανεξάρτητα αν πρόκειται για νέα πολιτικά σχήματα ή για νέα πρόσωπα.