Γιατί δεν υποστηρίζω το κίνημα των "αγανακτισμένων"...

ΜΕΡΙΚΗ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : Radical Desire

Γιατί λοιπόν δεν στηρίζω το κίνημα των αγανακτισμένων, παρά την ευρεία του αποδοχή στους κόλπους της ελληνικής αριστεράς, κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής;

1. Από όλες τις έως τώρα ενδείξεις, έχω καταλήξει ότι το κίνημα είναι κυρίαρχα και εμφαντικά

μικροαστικού χαρακτήρα. 

Χρειάζεται εδώ άμεσα μια διευκρίνηση: με αυτό δεν εννοώ ότι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των εμπλεκομένων είναι μικροαστική. Πιθανόν αυτή να είναι η αντικειμενική ταξική θέση της πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών. 

Εννοώ ότι η ταξική συνείδηση, ο κυρίαρχος ιδεολογικός προσανατολισμός του κινήματος είναι μικροαστικός. Και αυτό επειδή κατά τη δική μου αντίληψη και κρίση το κίνημα των "αγανακτισμένων" δεν περιέχει ως τα τώρα καμία ξεκάθαρη και ρητή πρόθεση για ρήξη με τις σχέσεις παραγωγής που ονομάζουμε καπιταλιστικές, αλλά αποτελεί στην καλύτερη περίπτωση έκφραση μιας επιθυμίας για την εξυγίανση υπάρχοντων πολιτικών και οικονομικών θεσμών μέσα στα πλαίσια του εγχώριου και διεθνούς συστήματος καπιταλισμού και αστικής δημοκρατίας.

«ΣΠΙΘΑ»: Θέλει το λαό συμμέτοχο στη διάσωση της πλουτοκρατίας.

Τα συνθήματα που επενδύουν το δήθεν νέο που φέρνει η «Σπίθα» δεν μπορούν να κρύψουν την αγωνία της για τη διατήρηση της κυριαρχίας του καπιταλισμού και τη διαιώνιση της εξουσίας των μονοπωλίων. 

Ολοι αυτοί που εμφανίζονται ως οι «φωτοδότες» της Ανεξάρτητης Κίνησης Πολιτών αντικειμενικά αποπροσανατολίζουν και εγκλωβίζουν το λαό σε διαμαρτυρίες και στόχους βολικούς για την ντόπια αστική τάξη και τους παγκόσμιους συνεταίρους της.

Αναπαράγουν εύπεπτα, αντιεπιστημονικά και αποπροσανατολιστικά ιδεολογήματα περί«κατοχής» και «εξάρτησης» της χώρας από ξένες δυνάμεις, για να κρύψουν το αντιδραστικό περιεχόμενο και τις νομοτέλειες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, να πλασάρουν την αλλαγή των ενδοϊμπεριαλιστικών συμμαχιών της χώρας σαν πανάκεια, ταυτίζοντας τη λαϊκή ευημερία με τη μεγέθυνση των κερδών του κεφαλαίου.

ΑΠΕΡΓΙΑ 15 ΙΟΥΝΗ: Αγώνας με σχέδιο και προοπτική για την ανατροπή της βαρβαρότητας.

Μήνυμα αγώνα, αντίστασης, ανυπακοής και απειθαρχίας, ενάντια στη βαρβαρότητα που διαρκώς ενισχύεται, ενάντια σε όσους θέλουν να διαλύσουν τη ζωή του λαού, μήνυμα γενικού ξεσηκωμού, που θα σηματοδοτήσει την κλιμάκωση του αγώνα μέχρι την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής.

Αυτό το μήνυμα μπορεί και πρέπει να σαλπίσει η απεργία στις 15 Ιούνη. Αυτό το μήνυμα μπορούν και πρέπει να στείλουν οι εργαζόμενοι με τη μαζική συμμετοχή τους στην απεργία και στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ σε όλη την Ελλάδα.

Ενορχηστρωμένη επιχείρηση παραπλάνησης και εκβιασμού του λαού.

Με μοιρασμένους ρόλους, υπουργοί και βουλευτές πασχίζουν να υποτάξουν τα λαϊκά στρώματα σε μέτρα που έχει ανάγκη η πλουτοκρατία.
Μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση παραπλάνησης, απροκάλυπτης κοροϊδίας και ωμών εκβιασμών σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων έστησε η κυβέρνηση όλη την περασμένη βδομάδα, με τη συνδρομή του κομματικού μηχανισμού και των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, ενόψει της κατάθεσης του μεσοπρόθεσμου προγράμματος, που εγκρίθηκε ομόφωνα από το υπουργικό συμβούλιο την Πέμπτη και κατατέθηκε στη Βουλή.

Το κυβερνητικό επιτελείο, μπροστά στο πακέτο των βάρβαρων μέτρων του προγράμματος και με στόχο την υποταγή του λαού στη νέα σφαγή των δικαιωμάτων του, επιδίωξε με κάθε μέσο να χειραγωγήσει τα λαϊκά στρώματα. Με μοιρασμένους ρόλους, ο Γ. Παπανδρέου ανέλαβε τον εκβιασμό του ελληνικού λαού με το ενδεχόμενο της χρεοκοπίας και ζήτησε συνεργασία των αστικών κομμάτων μέχρι και το επίπεδο της συγκυβέρνησης, με την επιλογή«προσώπων κοινής αποδοχής».

Ο Παπανδρέου έπεσε, αλλά δεν το ξέρει...

1. Η κυβέρνηση έχει πέσει, αλλά δεν το γνωρίζει ούτε ο πρωθυπουργός ούτε οι υπουργοί του. 
Παραφροσύνη χωρίς προηγούμενο. 
Πόσους ψευδομάρτυρες χρειάζεται ο Γιωργάκης για να στηρίξει το αξίωμά του; Πόσον κόσμο πρέπει να διαλύσουν οι υπουργοί του για ν' αποδείξουν στους νονούς της Ευρωπαϊκής Ενωσης ότι δεν ορρωδούν προ ουδενός; 
Τους αξίζουν τα χειρότερα.

2. Η αποστροφή μου για τα τεκταινόμενα είναι πέραν και πάνω από την κυβέρνηση. Το μόνο που βλέπω μπροστά μου είναι ένα τραπεζικό σύστημα που όταν δεν εκμαυλίζει, τιμωρεί αυστηρά. Του αξίζει να παραδοθεί σε μια πυρά όμοια με αυτήν που άναψε στο τέλος του ο Γκόγκολ.

Σφίγγουν e-coli...

“Πολεμάμε. Γιατί σε ιδιόμορφο πόλεμο είμαστε. Αυτός ο πόλεμος είναι τόσο κοπιαστικός, απαιτεί τιτάνια προσπάθεια και ατσαλένια νεύρα. Δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου να περάσει όσα περνώ. Στον πόλεμο κάνεις και λάθη. Τραυματίζεσαι. Ματώνεις. Χάνεις και μάχες. Αλλά το ζήτημα είναι να κερδίσεις τον πόλεμο για τη σωτηρία και την αλλαγή της πατρίδας. Αλλά θα τον κερδίσουμε τον πόλεμο.”

Όχι δεν είναι  απόσπασμα από λόγο του Bush για την επέμβαση στο Ιράκ, είναι απόσυνέντευξη που παραχώρησε στο Μ.Καψή εχθές ο πρωθυπουργός. 

Η πατρίδα ως playmate;..

Δεν αντέχω ωρέ σύντροφοι αυτούς τους έσχατους καυγάδες για την πατρίδα. Αναγουλιάζω. Την έχουνε βγάλει στο σεριάνι και τη φωτίζουνε σαν playmate της χρονιάς. Σα γκόμενα στηριγμένη στο μπράτσο του καθενός που έχει έστω και μερικά δευτερόλεπτα μικρόφωνο. Μου 'ρχεται στο νου εκείνος ο στίχος «και μια σημαία σ' ένα μπαλκόνι, αλλάζει χρώματα και με σκοτώνει...». Ο Γ.Α.Π. βαράει τη γροθιά στο τραπέζι και θυσιάζει την προίκα του γι' αυτήν. Ακροδεξιοί αληταράδες την προσδιορίζουν ως αντίλογο σε κάθε αλλόχρωμο, αλλόδοξο, Πακιστανό ή απλώς κόκκινο γείτονά τους με το μυαλό στα κάγκελα σφηνωμένο. Μόνο που έχουν σχήμα αρχαίων κιόνων οπότε η αρχαιοπρεπής μέγκενη αξίζει την α-νοησία. Κάτι άλλοι ταυτίζουν την πατρίδα με την άρχουσα τάξη της, την οποία με περισσή ευκολία σαν το ξίδι κι όχι το κρασί του '21, τη βαφτίζουν πότε αμερικάνικης καπιταλιστικής σχολής, πότε γερμανικής κι ενίοτε εξωτικής εξουσιαστικής καταγωγής.

Δημοκρατία για ποια τάξη;

Η συζήτηση που αναπτύσσεται με τη συμμετοχή επιφανών εκπροσώπων της αστικής τάξης για το πολιτικό σύστημα, για τη λειτουργία της αστικής δημοκρατίας στην Ελλάδα δεν μπορεί να ιδωθεί αποκομμένη από την καπιταλιστική οικονομική κρίση. 

Είναι σημαντικό να κατανοηθεί ότι η ανάγκη αναδιάταξης του πολιτικού σκηνικού, της θεσμικής θωράκισης - εξασφάλισης της σταθερότητας του αστικού κράτους, εντείνεται ως αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης.