Και τα μονοπώλια χορτάτα και τα λαϊκά δικαιώματα άγγιχτα...

Αναβάθμιση του ρόλου του στην αστική διαχείριση διεκδικεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σ' αυτή την κατεύθυνση ζητάει τη διαμόρφωση ενός πολιτικού και κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας, με κριτήριο συμμετοχής την εναντίωση στα μνημόνια, όχι όμως και στη στρατηγική που τα επιβάλλει. Η λαθροχειρία τους για να εγκλωβίσουν λαϊκές συνειδήσεις που τώρα πιο καθαρά αντιλαμβάνονται τα αδιέξοδα του καπιταλισμού και προβληματίζονται για την αναγκαιότητα ριζικών αλλαγών, είναι εμφανής στις διακηρύξεις τους.

Είπε ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ σε πρόσφατη ομιλία του στη Νέα Σμύρνη: «Λέει το ΚΚΕ ότι εμείς κακώς κάνουμε προτάσεις και δε μιλάμε για τη συνολική αλλαγή. Εμείς όχι μόνο μιλάμε για τη συνολική αλλαγή, αλλά την περιγράφουμε στο πρόγραμμά μας. Μιλάμε για την οικονομία των αναγκών και το σοσιαλισμό με δημοκρατία και ελευθερία.

«Σας θαυμάζουμε γιατί ξεπεράσατε το φόβο... »

«Γράμμα» στους απεργούς έγραψαν μαθητές ενός Δημοτικού στη Χίο

Η πραγματικά απίστευτη αλληλεγγύη που έχει εκφραστεί στον πολυήμερο ηρωικό και περήφανο αγώνα των χαλυβουργών δε σταματάει και καθημερινά συνεχίζει να εκπλήσσει και να συγκινεί. Εχει ανοίξει σαν μια μεγάλη ομπρέλα και εκφράζεται από κάθε ηλικία και με κάθε τρόπο απ' όλη τη χώρα, δίνοντας αστείρευτο κουράγιο στους απεργούς.

Αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα οι μαθητές της Ε' και ΣΤ' τάξης του Δημοτικού Σχολείου Λαγκάδας της Χίου. 

ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ ΕΛΛΕΙΜΜΑΤΑ - ΚΡΑΤΙΚΟ ΧΡΕΟΣ: Γέννημα των χρηματοδοτήσεων του μεγάλου κεφαλαίου.

Πλεονασματικοί θα ήταν όλοι οι προϋπολογισμοί του Δημοσίου, αν το καπιταλιστικό κράτος δεν μεσολαβούσε για να εξασφαλιστεί η όλο και μεγαλύτερη χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων και των τραπεζών

Ολη η συζήτηση που γίνεται για τα υπερβολικά δημοσιονομικά ελλείμματα, που με τη μορφή της αλυσίδας οδηγούν στο δανεισμό του Δημοσίου και το κρατικό χρέος, είναι από την αρχή μέχρι το τέλος κατευθυνόμενη και χειραγωγημένη. Από τους κυβερνώντες, τα στελέχη του μεγάλου κεφαλαίου, από τους καθηγητάδες που εξασφαλίζουν την ατομική τους ευδαιμονία στα «ερευνητικά προγράμματα» της ΕΕ και από τους πληρωμένους προπαγανδιστές - διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Ολοι τους δεν αποπροσανατολίζουν απλά τους εργαζόμενους από τις οδυνηρές συνέπειες της φιλομονοπωλιακής πολιτικής για το ξεπέρασμα της κρίσης. Καλλιεργούν την τρομοκρατία και σπέρνουν το φόβο, που εύκολα μετατρέπονται σε απειλές και εκβιασμούς σε βάρος του λαού, προκειμένου να υποταχθεί στις, απαραίτητες για το κεφάλαιο, αντιλαϊκές πολιτικές και μέτρα.

Ο σοσιαλισμός πιο επίκαιρος

Ολος ο αστικός κόσμος διακατέχεται από την αγωνιώδη ερώτηση: Πού βαδίζει ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός στο όνομα της ΕΕ; 

Ο εθισμός που έμεινε μετά από σαράντα πέντε χρόνια μεταπολεμικής ιστορίας αποδεικνύεται δύσκολος να ξεπεραστεί. 

Πρόκειται για τα μεταπολεμικά χρόνια λυσσώδους ανταγωνισμού με τη Σοβιετική Ενωση και τις σοσιαλιστικές χώρες. 

Τεράστιες προσπάθειες έγιναν, πολύς χρόνος και χρήμα ξοδεύτηκε για να διαμορφωθεί ένα ολοκληρωτικό συμπαγές καθεστώς της καπιταλιστικής Ευρώπης που θα περιόριζε τους εσωτερικούς ανταγωνισμούς σε οξείες αλλά τελικά ανώδυνες αγκωνιές. 

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΟΣ - ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΟΣ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ: Σε εντεταλμένη υπηρεσία για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Με βασικό ζητούμενο την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας», δηλαδή της δυνατότητας των καπιταλιστών να κυνηγάνε το κέρδος με καλύτερους για τους ίδιους - έναντι των ανταγωνιστών τους - όρους, η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. έχει ήδη ξεκινήσει συναντήσεις με τις εργοδοτικές οργανώσεις και τη ΓΣΕΕ, και αναμένονται να γίνουν κι άλλες το επόμενο διάστημα.

Το τι λέγεται σε αυτές τις συναντήσεις και το τι σημαίνει «ανταγωνιστικότητα» για το κεφάλαιο το έχει εξηγήσει επαρκώς ο υπουργός Εργασίας, Γ. Κουτρουμάνης, όταν τον περασμένο Οκτώβρη έλεγε σε ραδιοφωνικό σταθμό πως πρέπει «να γίνει συζήτηση με τους κοινωνικούς φορείς και τους εταίρους για το θέμα της ανταγωνιστικότητας των ελληνικών επιχειρήσεων, γιατί εκεί υπάρχει θέμα. Υπάρχει ουσιαστικά αθέμιτος ανταγωνισμός, επειδή γειτονεύουμε με χώρες που έχουν πολύ χαμηλό μισθολογικό κόστος και άρα είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει». Η σύνδεση του ζητήματος με την ανταγωνιστικότητα της χώρας δεν είναι τυχαία. 

ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΡΙΟΥ - ΠΑΤΡΩΝ: Ορισμένα συμπεράσματα από τις αρχαιρεσίες

Το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου - Πατρών είναι από τα μεγαλύτερα πανελλαδικά, οι εργαζόμενοι σ' αυτό ξεπερνούν τους 2.000. Απ' αυτούς γραμμένοι στο Σωματείο είναι 1.350.

Το επίπεδο των υπηρεσιών Υγείας που παρέχει είναι «πόλος έλξης» για να επενδύσουν οι επιχειρηματίες. Σε πρώτη φάση το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο διαθέτει στις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες έξι μονόκλινα και επτά δίκλινα, σε κλινικές του Παθολογικού και Χειρουργικού τομέα.

Οι αρχαιρεσίες για το Σωματείο πραγματοποιήθηκαν στις 22-23-24 Νοέμβρη 2011. Ψήφισαν 828, μιλάμε για «μόνιμο προσωπικό» - διοικητικό, τεχνικό, παραϊατρικό, νοσηλευτικό, βοηθητικό - (το 2009 ψήφισαν 909).

Α) Σε τι συνθήκες δόθηκε η μάχη

Συναντούσαμε το εξής: «Είχατε δίκιο, μας τα είχατε πει», «είστε οι μόνοι που παλεύετε και μπορούμε να ακουμπήσουμε», «δεν είμαι ΚΚΕ, αλλά αυτούς εμπιστεύομαι, πρέπει να έχουν δύναμη στο ΔΣ»... 

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα και τ' αγοράκι με τα μαχαίρια .

Το ευρωπαϊκό παραμύθι, το δυτικό παραμύθι, το ελεήμον κοινωνικό κράτος, που αποτέλειωσε αγώνες και δικαιώματα δεκαετιών ως καπιταλιστικό άλλοθι, έλαβε τέλος. 

Οδυνηρό και δυσβάσταχτο για τους λαούς του κόσμου τούτου τέλος.

Μπήκαν στις πόλεις των ανθρώπων οι οχτροί, οι ίδιοι κι απαράλλαχτοι οχτροί, που αυγάτισαν τα κέρδη τους πουλώντας παιδικές ιστορίες τύψεων με υπόβαθρο καλβινιστικής ηθικής (ο Σκρουτζ μόλις λίγο πριν πεθάνει πάμπλουτος πετάει λίγο φαΐ κι ένα νόμισμα στη φτωχολογιά...) και ξεκαθαρίζουν το τοπίο. Με αφόρητο κυνισμό, μόλις στη δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα, απαιτούν «να ζουν οι λαοί με όσα και όπως μπορούν». Δηλαδή με τα περισσευάμενα από την καθημερινή, τη θεσμοθετημένη ληστεία του μόχθου και των ιδεών τους. Το κεφάλαιο ντύνει, στολίζει και νοικοκυρεύει τα παραμύθια του με λαμπρές και άρτια συσκευασμένες περιστασιακές ιδεολογικές φόρμες, χολιγουντιανές ταινίες, υπερπαραγωγές μιας εξοντωτικής εμμονής στα τραύματα κερδών της αστικής τάξης.

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα έγινε αγοράκι στα δώδεκα και τα δεκατρία του, παιδί μιας σαπισμένης εικονογράφησης προεφηβίας, που βγάζει μαχαίρι και το μπήγει στο λαιμό του γέρου για να ληστέψει μερίδιο από το στερημένο όνειρο.

Εμείς κι αυτοί...

«Δυο δρόμοι τη χωρίζουνε τη κοινωνία ετούτη και φέρνουν μαύρη συμφορά, η φτώχεια και τα πλούτη

της κοινωνίας η διαφορά φέρνει στον κόσμο μεγάλη συμφορά

έχει η ζωή γυρίσματα έχει και μονοπάτια, γκρεμίζουν φτωχοκάλυβα και χτίζονται παλάτια».

Το τραγούδι ακούστηκε ένα βράδυ σε συναυλία που έγινε για τους απεργούς της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», δηλαδή, σε μια από τις δεκάδες εκδηλώσεις που γίνονται εκεί και βεβαίως δεν προβλήθηκαν ποτέ από τα αστικά μέσα ενημέρωσης.

Το επιλέξαμε σαν πρόλογο στο σημερινό σημείωμα, ως άμεση αντίδραση σε μια στιγμή που τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ μάς καλούσαν να μιμηθούμε τους φραγκάτους που εκδράμουν κατά Παρνασσό μεριά με 250 ευρώ διανυκτέρευση.

Αλλος κόσμος, όχι ο δικός μας. Οι δικοί μας θα κάνουν Χριστούγεννα στην πύλη της «Ελληνικής Χαλυβουργίας».