Σελίδες

29 Αυγ 2017

Δεν είναι Καϊλή εποχή για αντικομμουνισμό...

Είναι γεγονός ότι όλες οι προσπάθειες των φιλελέδων αυτές τις μέρες να κάνουν αντικομμουνισμό γυρνάνε και τους χτυπάνε στη μούρη. Το φοβερό είναι ότι όσο πιο δυνατές σφαλιάρες τρώνε, τόσο περισσότερο προσπαθούν, με αποτέλεσμα να βαθαίνει η γελοιοποίηση. Κατά την άποψη μου, θα έπρεπε να παίρνεις το μήνυμα ότι η προπαγάνδα σου δεν φτουράει, όταν βλέπεις να την αναπαράγει και εκείνος που υποτίθεται θέλεις να πλήξεις. Αποφάσισα λοιπόν και εγώ να διακωμωδήσω τις δηλώσεις τις Εύας Καϊλή για τον δολοφονημένο στον εμφύλιο από τους κομμουνιστές παππού της (ασχέτως που δεν βγαίνει ηλικιακά οι γονείς της να γεννήθηκαν πριν τη λήξη του εμφύλιου - «Τίνος εγγονή είσ’ εσύ παιδάκι μου»; - εκτός και αν οι κομμουνιστές ήταν τόσο μπροστά που επέστρεψαν και τον δολοφόνησαν με χρονομηχανή) κάνοντας μερικές photoσοπιές.
Η Καϊλή, ο παππούς της κι οι "δολοφόνοι κομμουνιστές"

Το οικονομικό θαύμα της ΕΣΣΔ επί Στάλιν

Και τι δεν ακούστηκε, και δε γράφτηκε από τους διάφορους «σταλινολόγους»αντικομμουνιστές αυτήν την περίοδο. Από «σταλινικά εγκλήματα» μέχρι… «μισθούς Στάλιν» περιείχε ο ανιστόρητος αντικομμουνιστικός αχταρμάς των ημερών. Τι κι’ αν πέρασαν 64 χρόνια από το θάνατο του, ο σοβιετικός ηγέτης συνεχίζει να αποτελεί αντικείμενο αισχρών συκοφαντιών και ιστορικών διαστρεβλώσεων από τους απολογητές του καπιταλισμού. Με αιχμή του δόρατος τον Στάλιν, αστοί και οπορτουνιστές επιχειρούν να χτυπήσουν τον Σοσιαλισμό, να συκοφαντήσουν και να σπιλώσουν τις ιστορικές κατακτήσεις της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ τον 20ο αιώνα και να βάλουν εμπόδια στους σύγχρονους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες. 
Τίθεται, λοιπόν, το εξής ερώτημα: Γιατί τέτοιο μίσος, τέτοιος πόλεμος ενάντια στον Στάλιν; Την απάντηση τη δίνει η ίδια η ιστορική πραγματικότητα: Διότι στην ηγετική προσωπικότητα του Ι.Β.Στάλιν αντικατοπτρίζεται μια εξαιρετικά σημαντική περίοδος σοσιαλιστικής οικοδόμησης, κατά την οποία τέθηκαν οι βάσεις μιας άνευ προηγουμένου ανάπτυξης της Σοβιετικής Ένωσης που άλλαξε ριζικά την εικόνα της χώρας. Πρόκειται για ακριβώς εκείνη την περίοδο της ραγδαίας εκβιομηχάνισης, η οποία μετέτρεψε μια- βασισμένη στον αγροτικό κυρίως τομέα- καθυστερημένη οικονομία σε βιομηχανική υπερδύναμη, ικανή να υπερασπιστεί τον εαυτό της απέναντι στις ιμπεριαλιστικές απειλές που προέκυψαν από το Β’ παγκόσμιο πόλεμο. 

«Κοινωνική ευαισθησία... »

Το κοστούμι της «κοινωνικής ευαισθησίας» ξαναπροβάρει ενόψει ΔΕΘ η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ίδια ώρα που κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση προς όφελος του κεφαλαίου. Στο επίκεντρο της προπαγανδιστικής απάτης βρίσκεται το νομοσχέδιο του υπουργείου Εργασίας που αναμένεται να παρουσιαστεί σήμερα, ενώ έχει προηγηθεί το σχετικό ταρατατζούμ (υπουργικά και κυβερνητικά συμβούλια, συνάντηση Τσίπρα - Αχτσιόγλου, συνεντεύξεις και «διαρροές» στον Τύπο).
Το νομοσχέδιο λανσάρεται ως «ανταπόκριση σε δίκαια αιτήματα του κόσμου της εργασίας» και «σημαντική ενίσχυση των εργαλείων ελέγχου και επιβολής της νομοθεσίας».
Ελεγχος και επιβολή ποιας νομοθεσίας, αλήθεια; Του άθλιου αντεργατικού καθεστώτος που διαμορφώθηκε τα προηγούμενα χρόνια από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τη διαιώνιση του οποίου ψήφισε πριν από λίγους μήνες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Του αίσχους του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ και του «υποκατώτατου» των 511 ευρώ μεικτά για τους νέους, του καθεστώτος διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων και τόσων άλλων αντεργατικών νόμων, στους οποίους η σημερινή κυβέρνηση πρόσθεσε την «απελευθέρωση» των ομαδικών απολύσεων, την ουσιαστική κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τις «διευκολύνσεις» στα «δουλεμπορικά» γραφεία;

Προς φασιστόμουτρα και λοιπούς συγγενείς...

Με αφορμή το περίφημο αντικομμουνιστικό συνέδριο που διοργανώνεται στην Εσθονία, όλη η σαπίλα του ντουνιά, ό,τι κατακάθι κυκλοφορεί στον εγχώριο δημόσιο βίο, πλαισιωμένο από το περίφημο… «δημοκρατικό τόξο» – ή άλλως πως το κουκούλι εκτροφής του φασισμού – συνασπίστηκαν τις τελευταίες μέρες για να διατρανώσουν την πίστη τους στο «αξιακό» πλαίσιο της ΕΕ, η οποία ΕΕ είναι, λέει, κατά των ολοκληρωτισμών…  
    Στόχος τους για μια ακόμα φορά να αναπαραγάγουν την άθλια θεωρία των «δυο άκρων», να ελεεινολογήσουν κατά των κομμουνιστών, να συσχετίσουν ό,τι ωραιότερο και ευγενέστερο γέννησε η ανθρώπινη σκέψη – την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο – με τον μισανθρωπισμό, με τον ρατσισμό, με την κτηνωδία, με τον ναζισμό.
    Έφτασαν να μιλούν για τα «εγκλήματα των κομμουνιστών», ποιοι; Αυτοί που λίγο να ξύσεις την επιφάνεια της σκοταδιστικής τους μπούρκας θα διαπιστώσεις ότι σαν το μεγαλύτερο «έγκλημα» των κομμουνιστών θεωρούν ακριβώς το γεγονός ότι οι κομμουνιστές τσάκισαν τον φασισμό!
   Αλλά ποια είναι η ΕΕ, ποιο κομμάτι της ευρωπαϊκής κληρονομιάς κουβαλάει και εκπροσωπεί και ποια, τελικά, η σχέση της με τον φασισμό;  Είναι προφανές: Αν η ΕΕ εκπροσωπεί κάποια Ευρώπη, τότε σίγουρα αυτή δεν είναι η Ευρώπη του Διαφωτισμού, της Αναγέννησης και των κοινωνικών επαναστάσεων. Είναι η Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας, της αποικιοκρατίας και του φασισμού.