ΠΑΡΙΣΙΝΗ ΚΟΜΜΟΥΝΑ, ΕΠΙΚΑΙΡΗ ΟΣΟ ΠΟΤΕ...

Πέρασαν 140 χρόνια από την Κομμούνα του Παρισιού. 

Στις 18 Μάρτη 1871 άρχισε μία από τις πιο τρανές εποποιίες του Παρισιού και συγχρόνως ένα από τα πιο μεγάλα δράματα, που η διάρκειά του έφτασε τις 10 βδομάδες, συγκεκριμένα 72 μέρες. Γίνεται ένας τιτάνιος αγώνας για το δρόμο προς τον κομμουνισμό, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση.

Η Κεντρική Επιτροπή της Εθνοφρουράς, από τις 18 έως τις 26 Μάρτη, εκπληρώνει καθήκοντα προσωρινής κυβέρνησης. Η πραγματική Ιστορία της Κομμούνας αρχίζει στις 27 Μάρτη, όταν η Κεντρική Επιτροπή παραδίνει την εξουσία στο εκλεγμένο Συμβούλιο της Κομμούνας.

Ο Μαρξ, στο περίφημο έργο του το οποίο αποτελείται από τις δύο διακηρύξεις για τον Γαλλοπρωσικό Πόλεμο του 1870 και τη διακήρυξη για τον εμφύλιο πόλεμο στη Γαλλία το 1871 του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς Ενωσης Εργατών (Α' Διεθνής), της οποίας ιδρυτές ήταν οι Μαρξ - Ενγκελς, δίνει ανάγλυφα όλη την Ιστορία της Κομμούνας, τα διδάγματα από την επαναστατική της πείρα, επίκαιρα και για το σήμερα.

Μια μικρή αναδρομή στο παρελθόν...

Τώρα τον λέμε τρελό, αλλά στην εποχή του τα λόγια του είχαν
μεγάλη απήχηση και τα έργα του τρομερές συννέπειες.

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ : γλομπινγκ

Διαβάζοντας το κεφάλαιο που αναφέρεται στον φασισμό[1], από το βιβλίο του Andrew Heywood, «Πολιτικές Ιδεολογίες», κράτησα μερικές σημειώσεις, ικανές να δημιουργήσουν μερικούς προβληματισμούς, σχετικά με το «νεοεμφανιζόμενο» «κίνημα πλατείας» που ξεκίνησε στην Ισπανία, και έφτασε και στην Ελλάδα. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν υπονοώ ότι το «κίνημα» αυτό είναι φασιστικό, απλά επειδή όπως θα δούμε κάνοντας ιστορικές συγκρίσεις, μπορούν να αναγνωριστούν μερικά κοινά σημεία (με τις τότε ιστορικές συγκυρίες), θεωρώ ενδιαφέρον να τα προβάλω, προκειμένου να αποφευχθούν οι κακοτοπιές. Ξεκινάω την ανάλυση μου με διαδοχικά αποσπάσματα από το βιβλίο και σχολιασμό επιτόπου.

Η Παρισινή Κομμούνα και η Ελλάδα .

Η Ελλάδα δε μένει ανεπηρέαστη από την κατάσταση της Ευρώπης κατά την ταραγμένη περίοδο 1859-1870, με τις επαναστάσεις για την ιταλική ενότητα, τον πόλεμο Γαλλοϊταλικής συμμαχίας και Αυστρίας, τον προσω-αυστριακό πόλεμο του 1866. Αντίχτυπος αυτής της κρίσης στην Ευρώπη είναι το επαναστατικό κύμα που σκέπασε την Ελλάδα από το 1859 ως το 1862, στα Εφτάνησα από το 1849 ως το 1860 και στην Κρήτη από το 1866 ως το 1869.

Σ' ένα παράλληλο κύκλωμα αντιστοιχιών μεταξύ ευρωπαϊκών και ελληνικών περιστατικών, ασφαλώς, θα αποδοθεί ο ερχομός των σοσιαλιστικών ιδεών στην Ελλάδα. Από την εποχή των επιγόνων του Σαιν-Σιμόν κάνει την εμφάνισή της στην Αθήνα η εφημερίδα με το χαρακτηριστικό τίτλο «Η Πρόοδος», που σημαίνει κατά κύριο λόγο βιομηχανία, για να προπαγανδίσει τις ιδέες του ουτοπικού σοσιαλισμού. Εισηγητής του ο Παναγιώτης Σοφιανόπουλος (1786-1856), γιατρός σπουδαγμένος στην Ιταλία και μετεκπαιδευμένος στο Παρίσι, αγωνιστής του 1821 και στέλεχος του λεγόμενου «γαλλικού» κόμματος του Ιω. Κωλέττη για τις στενές σχέσεις του με τον Λουδοβίκο Φίλιππο και τον Γκιζώ.

Η πείρα της Κομμούνας του Παρισιού του 1871 - Η ανάλυση του Μαρξ.

I. Σε τι συνίσταται ο ηρωισμός της προσπάθειας των κομμουνάρων;

Είναι γνωστό ότι λίγους μήνες πριν από την Κομμούνα, το φθινόπωρο του 1870, ο Μαρξ προειδοποιούσε τους εργάτες του Παρισιού, αποδείχνοντάς τους ότι θα ήταν απεγνωσμένη, ανοη σία αν επιχειρήσουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση¹. 

Οταν όμως το Μάρτη του 1871 επέβαλαν στους εργάτες την αποφασιστική μάχη και εκείνοι τη δέχτηκαν, όταν η εξέγερση έγινε γεγονός, ο Μαρξ, παρόλα τα κακά προμηνύματα, χαιρέτισε με το μεγαλύτερο ενθουσιασμό την προλεταριακή επανάσταση. 

Πατριωτισμός το δίκιο του λαού...

Πού βαδίζει ο ελληνικός καπιταλισμός; 

Προφανώς πάνω σ' ένα τεντωμένο σχοινί. 

Θα μπορούσε το εργατολαϊκό κίνημα να του πει απλά «άντε και καλή ψυχή». 

Ομως το ζήτημα παύει να είναι απλό όταν απειλεί να συμπαρασύρει την Ελλάδα και το λαό της. 

Το ζήτημα αρχίζει να παίρνει πατριωτικά χαρακτηριστικά. 

Ομως για ποιον πατριωτισμό πρόκειται; 

Είναι μια φιλολογία περί αυτού σε πατριωτικολογούντα στέκια κεντρο-αριστερών και πούρων αριστερών μέχρι εθνικοφρόνων, χουντοφρόνων και βασιλοφρόνων της μαδημένης εθνικοφροσύνης. Εβγαλαν σπαθιά και καριοφίλια για να αντισταθούν «στη νέα γερμανική κατοχή», στο «Τέταρτο γερμανικό Ράιχ» και πάει λέγοντας, πάντα στο μιλητό. 

ΤΙ ΕΝΟΧΛΕΙ ΤΟΝ ΠΑΓΚΑΛΟ...

Καθόλου δεν ενοχλούν τον Θ. Πάγκαλο οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων στις πλατείες. 
Το πρόβλημά του είναι οι διαδηλώσεις του ΠΑΜΕ και ιδού πώς το εξήγησε μιλώντας στο «Φλας»: «Οι αυτοοργανωνόμενοι δεν κάνουν συγκέντρωση την ώρα της δουλειάς. Οι αυτοοργανωνόμενοι, όπως είδα εχθές και προχθές, κάνανε διαδήλωση το βράδυ. Είναι άνθρωποι που εργάζονται (;) την ημέρα και το βράδυ συγκεντρώθηκαν να εκδηλώσουν τα προβλήματά τους, δεν ενοχλούν κανέναν με τη συγκέντρωση το βράδυ και σε συγκεκριμένο σημείο». 

Για το «κίνημα της πλατείας».

Η αυθόρμητη κινητοποίηση των τελευταίων ημερών στις πλατείες αποκαλύπτει την οξύτητα των συνεπειών στη ζωή της λαϊκής οικογένειας από την πολιτική αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. 

Και καλώς κινητοποιούνται. 

Αλλωστε, η τεράστια αύξηση της ανεργίας, η μείωση μισθών και συντάξεων, το τσάκισμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και των παροχών υπηρεσιών Υγείας κλπ., ουσιαστικά το τσάκισμα όλων των λαϊκών αναγκών, μπορεί εν δυνάμει να αποτελέσουν παράγοντα λαϊκής δράσης. 

Η Αγία Τρόικα και τα εξαπτέρυγα...

Αν έγραφα σε «χριστιανικό» περιοδικό έντυπο, μέρες που είναι, θα θυμόμουνα την ερμηνεία των δέκα εντολών (του Μωυσή), την κατά Γρηγόριο Παλαμά. Θα τρόμαζαν οι «χριστιανοί», ειδικώς οι τύπου Καρατζαφέρη, απ' την αποκάλυψη των διαστρεβλώσεων που πωλούν επί 2.000 και 11 χρόνια σκορπίζοντας πτώματα κι εξαργυρώνοντας την χάρι, θεία και ανθρώπινη μαζί, για κοινή ζωή και κοινή ανάσταση.

Ομως, αυτές οι κουβέντες δε χωράνε, λόγω ελλείψεως γενικής παιδείας και εκπαίδευσης, παρά μόνον μεταξύ ανιδιοτελών και αλληλέγγυων ανθρώπων που μόνη περιουσία τους είναι η εργασία τους. Κι αυτοί είναι κατ' ελάχιστον χριστιανοί αλλά οπωσδήποτε συνειδητοί κομμουνιστές.