Λαϊκή απάντηση στους πλειστηριασμούς

Η συζήτηση για το σχέδιο νόμου «προστασίας» της λαϊκής κατοικίας από πλειστηριασμούς είναι πραγματικά αποκαλυπτική. Από τη μία, η κυβέρνηση επιδιώκει να κατοχυρώσει τον τίτλο του ρεαλιστή «προστάτη» της συντριπτικής πλειοψηφίας των χρεωμένων λαϊκών οικογενειών που ταυτόχρονα αναγκάζει τους μπαταχτσήδες να πληρώσουν. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται με καταγγελτικό «αντικυβερνητικό» λόγο και προτείνει ως λύση την παράταση ενός έτους του ισχύοντος καθεστώτος. 

Στην πραγματικότητα, και οι δύο κοροϊδεύουν τον ελληνικό λαό. 

Το κυβερνητικό σχέδιο είναι σχέδιο στήριξης των τραπεζών και των μονοπωλιακών ομίλων γενικότερα, ενώ η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ «μεταθέτει την εκτέλεση» για ένα χρόνο, παρατείνοντας την αγωνία χιλιάδων λαϊκών νοικοκυριών.

Με αφορμή τα «πόθεν έσχες»

Η αστική προπαγάνδα, αξιοποιώντας τα «πόθεν έσχες» των βουλευτών, σήκωσαν κουρνιαχτό, ανάμεσα σε άλλα και με το «πόθεν έσχες» βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, πρώην στελέχους του ΠΑΣΟΚ και πρώην συνδικαλιστή στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Δε θα μπούμε στη λογική της αστικής προπαγάνδας για το «πόθεν».

Καπιταλισμό έχουμε, στο χρηματοπιστωτικό σύστημα ήταν διευθυντικό στέλεχος, άρα με μεγάλο μισθό, γνωρίζει πώς λειτουργεί το σύστημα, άρα μπορεί να έχει τα μεγάλα ποσά που δήλωσε. Ετσι εξασφάλιζε προσωπικό βόλεμα και πλουτισμό. Και αυτό είναι που πρέπει να απασχολεί την εργατική τάξη. 

Μπορεί, για παράδειγμα, ένα διευθυντικό στέλεχος μιας τράπεζας που η δουλειά του είναι η υπεράσπιση και το αυγάτισμα του κεφαλαίου να έχει τα ίδια συμφέροντα με τους απλούς εργαζόμενους; 

Μπορεί να είναι στο ίδιο συνδικάτο με τους απλούς εργαζόμενους και οι διευθυντές; 

Πολύ περισσότερο, μπορούν να εκπροσωπήσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων άνθρωποι που δουλεύουν για τα συμφέροντα του κεφαλαίου; Δηλαδή, άνθρωποι που από τη σκοπιά των συμφερόντων τους είναι με την αστική τάξη; 

Ε.Ε. = Ελος Ελος

Τι είν' η Ευρώπη μας; Μην είν' η Γκόλντμαν Σακς; Μην είν' η Μαύρη Πέτρα (Black Rock); Μην είν' η τράπεζα η τρανή, το Αιγαίο των Πνιγμών κι η Λαμπεντούζα των Αφρικανών, που τους απολυμαίνουν με παγωμένο ντους παραμονές Χριστουγέννων των Φιλανθρώπων; Μην είν' η Μάφια η κραταιά, που σπάει τα των ανθέων μαγαζιά αν δεν της αγοράσουν κατοστάρικο ευρώ τα... κατακόκκινα αλεξανδρινά; Ερανος για να πληρωθούν τα έξοδα τα δικαστικά των πάμφτωχων μαφιόζων στα κελιά, είπαν τα... μίντια τα τρανά.

Οχι καμάρια μου, που λεν και στο χωριό μου! Είναι αυτά κι άλλα τόσα. Υπέροχα και τραγανά σαν κουραμπιέδες που καταβροχθίζονται από τα περιστασιακά αριστερούτσικα καλικαντζάρια του αθάνατου καπιτάλα παππού. Αυτού που τάχα μου τρέμει απ' τα καρουσέλ με τις σβάστικες που γυρνάνε σα σβούρες στα όνειρα των πεινασμένων παιδιών και τα γεμίζουν με νομιμότητα των εγκλημάτων τα οποία και προορίζονται να διαπράξουν. Η Ευρώπη σήμερα δεν είναι Παραμύθι Χωρίς Ονομα. Είναι το παζάρι της αγοράς των λύκων.