Το «παιδομάζωμα», η Φρειδερίκη και το δουλεμπόριο της εθνικοφροσύνης

    Κατ’ αρχάς, όποιος επιθυμεί να έχει εικόνα της αλήθειας όσον αφορά το ζήτημα του λεγόμενου «παιδομαζώματος» δεν έχει παρά να προμηθευτεί δυο πραγματικά σπουδαία βιβλία. «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια» του Δημήτρη Σέρβου και την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους» του Βασίλη Ραφαηλίδη.

    Από εκεί και πέρα δεν έχουμε παρά να υπενθυμίσουμε στους τυφλοπόντικες της Ιστορίας τις αποκαλύψεις που ήρθαν στο φως τη δεκαετία του ’90, δηλαδή 50 χρόνια μετά την άθλια αντικομμουνιστική προπαγάνδα περί «παιδομαζώματος». Αποκαλύψεις ότι το πραγματικό παιδομάζωμα διεπράχθη, αλλά από τους «αναμορφωτές του έθνους».

Να μην κερδίσουν οι βασανιστές του Βασίλη Δημάκη

Η περίπτωση του Βασίλη Δημάκη είναι αρχικά προφανώς μία ατομική περίπτωση. Αφορά τη δυνατότητα ενός κρατούμενου να ασκήσει το δικαίωμά του στην εκπαίδευση. Αυτό που φαίνεται όμως στη διαχείριση αυτής της ιστορίας από το κράτος είναι ότι η απέναντι πλευρά από τον Δημάκη διαθέτει πλήρη συνείδηση ότι δεν πρόκειται καθόλου για μία ατομική περίπτωση. Πρόκειται για έναν άνθρωπο που με το παράδειγμά του, με τον αγώνα του και πάνω από όλα με την μεγάλη κοινωνική στήριξη που έλαβε προκειμένου να ικανοποιηθούν τα αιτήματά του, έχει την αξία ενός συμβόλου του αγώνα των κρατουμένων, του αγώνα για μία δεύτερη ευκαιρία.