Ξαναείδα την συνέντευξη της Κικής Δημουλά σε επανάληψη (Πρωτοχρονιά του 2009 «Στα άκρα»). Και ξαναείπα: Η γενναία. Όχι γιατί ασχολήθηκε με το Δ.Ν.Τ. για να τρομάξει από γυναικεία μαγκιά η ανθρωπότης. Άλλωστε τότε δεν είχε προκύψει μείωση της εθνικής κυριαρχίας. Είχε όμως η ποιήτρια – πάντα οι ποιητές έσωζαν αυτό τον τόπο και τη λαλιά του από ανοίκεια πρόθεση – το θάρρος να τα βάλει με τον Ευριπίδη. Για τη Μήδεια. Γιατί πάνω σ’ αυτήν, πάτησαν αιώνες επί αιώνων οι ακατονόμαστοι και για τη φύση, εγκληματίες, οι εξαιρέσεις του κανόνα της αλήθειας, πως οι άνθρωποι είναι ανθρώπινοι – αχ ρε Μαγιακόφσκι – όταν μεγαλώνουν κι όχι φονεύουν παιδιά.
Είχε όμως η γενναία, χωρίς καμιά ποιητική μεζούρα σύγκρισης μεγεθών του τύπου ταμπλόιντ «Δημουλά vs Ευριπίδης», το σθένος να πει πως το μέσα της πρόβλημα είναι ότι η Μήδεια έμεινε ατιμώρητη και από τους ανθρώπους και από τους θεούς.
Άντε τώρα να μην προχωρήσω το συνειρμό, εκούσα άκουσα, όταν η Αννούλα του χιονιά της Παιδείας, Διαμαντοπούλου, ξέρει ότι κι οι πολιτικές Μήδειες ατιμώρητες θα μείνουν σ’ αυτούς τους καιρούς που η Ύβρις πουλάει όσο τίποτε άλλο στο χρηματιστήριο εκπτωτικών αξιών.