ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ: Συμβουλάτορας των αστών στον πόλεμο ενάντια στο λαό.

«Γάντι» ταιριάζουν στις επιδιώξεις του κεφαλαίου, της ευρωενωσιακής του λυκοσυμμαχίας και των πολιτικών του εκπροσώπων σε κάθε κράτος - μέλος, οι προτάσεις που καταθέτει το σιτιζόμενο από την ΕΕ «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» (ΚΕΑ), στο οποίο ανήκει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όπως αποτυπώνονται και στα ψηφίσματα που προέκυψαν από τη Συνδιάσκεψη του Δικτύου Συνδικαλιστών του, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Σε αδρές γραμμές, αφού συσκοτίζουν τον πραγματικό χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης, καλούν τους λαούς σε αγώνα για τη διαχείριση ορισμένων συνεπειών της (π.χ. η λιτότητα), υιοθετώντας, όμως, ως απώτερο στόχο το στόχο των καπιταλιστών, για επαναφορά των επιχειρήσεών τους σε τροχιά ανάπτυξης και κερδοφορίας. Δηλαδή, αξιώνουν όχι απλώς παράδοση αμαχητί, αλλά να θέσουν εαυτόν στην υπηρεσία των εκμεταλλευτών τους!

Ενδεικτικός ήταν ο ζήλος, με τον οποίο επιχειρηματολόγησε υπέρ της «κοινωνικής συνοχής», δηλαδή της ταξικής συνεργασίας, ο επικεφαλής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρας, αναπαράγοντας ταυτόχρονα κοινοβουλευτικές αυταπάτες. 

«Εκεί που δένεται το ατσάλι»...

«ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ»

«Φουσκώνει» το κύμα αλληλεγγύης και συντονισμού του αγώνα.

Στην Αθήνα θα βρεθούν αύριο οι απεργοί, με προσυγκέντρωση στις 12 το μεσημέρι στην Ομόνοια και πορεία στη Βουλή.

«Εκεί που δένεται το ατσάλι», εκεί που εδώ και τρεις βδομάδες 400 χαλυβουργοί δίνουν έναν από τους πιο σκληρούς αγώνες που έχει δώσει τμήμα της εργατικής τάξης ενάντια στα συμφέροντα των μονοπωλίων και της εργοδοσίας. 

Εκεί, έξω από την πύλη της «Ελληνικής Χαλυβουργίας», μετά από 21 μέρες και μπαίνοντας πλέον στη 4ηβδομάδα απεργίας, σφυρηλατείται τις τελευταίες μέρες σε όλη την έκτασή του το πιο ισχυρό όπλο που μπορεί να έχει ο εργάτης στα χέρια του. 

Αυτό της ταξικής αλληλεγγύης και ενότητας.

Πώς οι αστικές δυνάμεις της εποχής στήριξαν τον κοινοβουλευτικό Μεταξά και στη δικτατορία της 4ης Αυγούστου.

Ενα διδακτικό για το σήμερα απόσπασμα, από το βιβλίο του Μάκη Μαΐλη «Από την 4η Αυγούστου ως τις μέρες μας».

Το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο νέος πρωθυπουργός αναλαμβάνουν σοβαρές ευθύνες για το γεγονός ότι συγκυβερνούν με το ΛΑ.Ο.Σ., κόμμα που υμνεί τη χούντα και διαλαλεί το θαυμασμό του για τον δικτάτορα Μεταξά.

Οι ομοιότητες ανάμεσα στην ανάδειξη του ΛΑ.Ο.Σ. στην συγκυβέρνηση και τον πρωτεργάτη του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου 1936 δεν εξαντλούνται στην ιδεολογική συγγένεια. Τους συνδέει ακόμα το γεγονός ότι τα αστικά πολιτικά κόμματα, τότε και τώρα, είναι αυτά που τους ανέδειξαν στην κεντρική πολιτική σκηνή, προκειμένου να εξυπηρετήσουν το γενικό συμφέρον της αστικής τάξης όταν κινδυνεύει, αποκαλύπτοντας ότι οι μεταξύ τους υπαρκτοί ανταγωνισμοί δεν είναι στρατηγικού χαρακτήρα.

Για παράδειγμα, οι κολεγιές του ΠΑΣΟΚ με τον ΛΑ.Ο.Σ. στις προηγούμενες τοπικές εκλογές εξυπηρετούσαν τον ανταγωνισμό με τη ΝΔ και το αντίστροφο, ενώ η θέση που κέρδισε ο ΛΑ.Ο.Σ. στη συγκυβέρνηση είναι η ανταμοιβή από το αστικό πολιτικό σύστημα, κύρια από το ΠΑΣΟΚ, για τη βρώμικη δουλειά που κάνει σε βάρος του εργατικού λαϊκού κινήματος.

ΙΤΑΛΙΑ: Αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος για χειραγώγηση του λαού.

Η σημερινή κυβέρνηση υπό τον Μ. Μόντι θυμίζει την επιχείρηση «καθαρά χέρια», πριν από δύο δεκαετίες, που ξελάσπωσε το σύστημα και έφερε νέα δεινά στους εργαζόμενους.
Η πρόσφατη παραίτηση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, για την οποία πολλοί έσπευσαν να «πανηγυρίσουν» και να μιλήσουν για «αλλαγή σελίδας» στην Ιταλία παρόλο που ο ίδιος δηλώνει πως θα παραμείνει στην πολιτική ζωή της χώρας, δε σηματοδοτεί ουσιαστικά κάποια σημαντική αλλαγή. Στη θέση της λεγόμενης «κεντροδεξιάς» κυβέρνησης, ήρθε η κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» των τεχνοκρατών, διπλωματών υπό τον πρωθυπουργό Μάριο Μόντι, πρώην επίτροπο της ΕΕ, για να εξασφαλίσουν τη διάσωση του κεφαλαίου από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση που αντικειμενικά σημαίνει και καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και εκφράζεται με μηδενική ανάπτυξη, διόγκωση του κρατικού χρέους που προσεγγίζει τα 2 τρισεκατομμύρια ευρώ ή το περίπου 120% του ΑΕΠ. Οι εξελίξεις, βεβαίως, στην Ιταλία σχετίζονται με τη συγχρονισμένη κρίση στην ΕΕ, τους κλυδωνισμούς στην Ευρωζώνη, αφού πρόκειται για την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία στην Ευρωζώνη και τη δεύτερη πιο χρεωμένη χώρα στην ΕΕ, που αντιστοιχεί στο 20% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης (όταν η Ελλάδα αντιστοιχεί στο 2% του ΑΕΠ).

ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ 2012: Το 71% των δαπανών στις τράπεζες

Στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση οδηγεί η κυβέρνηση του μαύρου μετώπου εκατομμύρια εργαζόμενους της χώρας με τον προϋπολογισμό του 2012 που κατατέθηκε προχτές στη Βουλή. Πρόκειται για έναν προϋπολογισμό επιτάχυνσης της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της οικονομίας, αλλά κύρια της μαζικής και ανεξέλεγκτης πτώχευσης των λαϊκών νοικοκυριών. Ενας προϋπολογισμός που στο όνομα της διάσωσης των τραπεζών και της πλουτοκρατίας στάζει αίμα, αφού επιδιώκει την παραπέρα αφαίμαξη, τον κυριολεκτικό στραγγαλισμό του λαού με:

• την παραπέρα αύξηση των φόρων
• τη μεγαλύτερη μείωση μισθών και συντάξεων
• την ακόμα μεγαλύτερη οικονομική ασφυξία των ασφαλιστικών ταμείων
• τις νέες μειώσεις των κρατικών δαπανών που διατηρούσαν ακόμα κάποιο λαϊκό χαρακτήρα.

Είναι ένας προϋπολογισμός που σχεδιάζει να καταθέσει τουλάχιστον 120 δισ. ευρώ στο βωμό των τραπεζιτών, με τη μορφή είτε των τοκοχρεολυτικών δόσεων, είτε των κονδυλίων στήριξης της κεφαλαιακής τους επάρκειας.

Σωτηρία του λαού ή της εξουσίας των μονοπωλίων;

Η αστική τάξη και οι πολιτικοί υπηρέτες της τρέχουν να προλάβουν. 
Η βιαστική συγκρότηση της «μαύρης» κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. θα επιχειρήσει να διαχειριστεί αποτελεσματικά την αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια σε δύσκολες συνθήκες καθώς η κρίση βαθαίνει, το αντιδραστικό οικοδόμημα της Ευρωζώνης τρίζει συθέμελα και ανοίγει ο δρόμος για την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία.

Θα προσπαθήσει να αντιμετωπίσει πιο αποφασιστικά την ανοδική πορεία του ταξικού εργατικού κινήματος και να καλλιεργήσει κλίμα αναμονής, ώστε το σάπιο πολιτικό σύστημα να διασφαλίσει πολύτιμο χρόνο για την αναδιάταξή του. 

Ομως, η προπαγανδιστική προσπάθεια της συγκυβέρνησης θα έρχεται όλο και περισσότερο αντιμέτωπη με την πορεία συνεχούς επιδείνωσης που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

Οπως φάνηκε και με τις πρόσφατες προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, ο νέος πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος, κατέφυγε στη γνωστή συνταγή εμπορίου ελπίδας και φόβου. Το φόβητρο της επιστροφής στη δραχμή, μαζί με το φθαρμένο απατηλό όραμα της ΕΕ της κοινωνικής δικαιοσύνης επιστρατεύθηκαν για να πεισθεί ο λαός ότι αποτελεί μονόδρομο η εφαρμογή της πολιτικής της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτώβρη, της δανειακής σύμβασης ελεγχόμενης χρεοκοπίας και του επικαιροποιημένου μνημονίου - λαιμητόμου για τα λαϊκά δικαιώματα.

Λουκάς ελέω Θεού κυβερνήτης...

1. Αγνοούσα πόσα πτυχία είχε ή με πόσα διεθνή βραβεία είχε τιμηθεί ο κύριος Παπαδήμος. 
Ο τρόπος ωστόσο που έγιναν γνωστές οι διεθνείς του επιτυχίες ήταν πέρα για πέρα λαϊκίστικος με αποτέλεσμα να καταλήξουν να αφορούν κυρίως τους φτωχοδιάβολους της Ακροδεξιάς. 
Οι τελευταίοι, έχοντας μόνιμο πρόβλημα με την καταγωγή τους, όταν βρεθούν μπροστά σ' ένα λεγόμενο «ανώτερο» άνθρωπο δεν χάνουν την ευκαιρία να τον προσκυνήσουν. 
Τώρα πια συγκυβερνούν. 
Ο κύριος Παπαδήμος εισέβαλε στη ζωή μας πραξικοπηματικά, πλασάρεται ως αλάθητος και ακαθαίρετος. 
Οσα καλείται να εφαρμόσει δεν αφορούν ελεύθερους ανθρώπους, αλλά δούλους, εκείνους που δεν έχουν πρόσωπο. 
Μέσω αυτών των μέτρων, δικαιώνεται ο σύνδεσμος και η εξάρτησή του από τους τραπεζίτες.

2. Παρά την ασφυκτική πίεση που δέχεται, ο μισθωτός παραμένει «μελιζόμενος και μη διαιρούμενος, εσθιόμενος και μηδέποτε δαπανώμενος», όπως το περιέγραψε ο Αγιος Ιωάννης Χρυσόστομος.

3. Το σήμα που εκπέμπει ο κύριος Παπαδήμος είναι απλό: «Δώσε μου χρόνο, να σου κάνω ευρώ». 

Δεν πρόκειται για παιχνίδι εντυπώσεων. 

Με σάρκα και οστά.

Εκλεισε μια δεκαετία και μπήκαμε στη δεύτερη του 21ου αιώνα. 

Η τεχνολογία που εξαφάνισε τις αποστάσεις και σμίκρυνε τα χάσματα πληροφόρησης, προχώρησε με ιλιγγιώδεις ρυθμούς στο μισό πληθυσμό της Γης, ο οποίος κατέχει τη χρηστική τεχνογνωσία των μέσων αλλά όχι και τα μέσα αυτά καθαυτά. 

Ο σύγχρονος καπιταλισμός, ειδικά στις πρωτοποριακές επιστημονικώς και τεχνολογικά εξελιγμένες χώρες της Δύσης και της Ανατολής, απ' τις ΗΠΑ ως την Ιαπωνία και την Ταϊβάν, φούσκωσε τα κέρδη του «αφύσικα», υπερτιμολογώντας και κεφαλαιοποιώντας άυλες αξίες όπως ο κίνδυνος, το προσδόκιμο ζωής, η ασφάλιση κερδών, η μακροχρόνια σπέκουλα επιπτώσεων φυσικών καταστροφών, οι καταναλωτικές τάσεις των μαζών με βάση προγράμματα δημιουργίας τους κι άλλα τέτοια...