16 ΙΟΥΝΙΟΥ 1945 – 2020: 75 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ ΑΡΗ ΒΕΛΟΥΧΙΩΤΗ.
Όποτε έρχεται αυτή η μέρα, κάθε αγωνιστής, αριστερός, κομμουνιστής, νοιώθει ένα σφίξιμο, κρύβει ένα δάκρυ και ίσως μια μεταφυσική σκέψη για το «τι θα γινόταν, αν τότε…».
Κι είναι και διάφοροι απίθανοι, που περιμένουν να γράψουν ή να πουν τα αντικομουνιστικά τους μυρηκάσματα του αρχαίου σανού. Να θυμηθούν και να «τιμήσουν» τους πεθαμένους για να θάψουν τους ζωντανούς. Κάτι θα πουν και πάλι. Άστους να λένε. Άλλο είναι το θέμα μου.
ΕΝΑ «ΠΗΓΑΔΑΚΙ» ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΗ…
Μια μέρα πριν χρόνια, ακούω σε «πηγαδάκι» έναν ΔΑΚΙτη μ’ έναν ΣΥΡΙΖΑΙΟ να συζητούν… για «τη Βάρκιζα» και «τα λάθη του ΚΚΕ που… δεν άκουσε τον Άρη». Ο ένας έκοβε κι ο άλλος έραβε. Μπήκα κι εγώ στη μέση:
