Σελίδες

9 Δεκ 2018

Τα μεγάλα ψέματα για το… οικονομικό θαύμα της Χούντας

Πολλοί έχουν γράψει γι’ αυτό το θέμα. Κάθε φορά όμως που επανέρχεταιχρειάζεται να υπενθυμίζουμεόσο γίνεται πιο μαζεμένα τα δεδομέναΑς δούμε λοιπόν μερικά στοιχεία αυτού του «θαύματος» και κατά πόσο αυτά ήταν «θαυμάσια» για το λαό. Ας δούμε κάποια από τα μεγάλα ψέματα που λένε ακόμα για τη χούντα. Φυσικά εδώ δε θα μιλήσουμε συνολικά για τη χούντα και τα «κατορθώματά» της, αλλά μόνο για τα οικονομικά της.
1. «Επί Χούντας είχαμε μηδενικό χρέος. Δεν άφησε χρέος».
Το δημόσιο χρέος, τον Δεκέμβριο του 1967, ανερχόταν στο ποσό των 38,7 δισ. δραχμών. Μέχρι τον Ιανουάριο του 1973 το δημόσιο χρέος είχε «σκαρφαλώσει στα 87,5 δισ. και μέχρι την πτώση της Χούντας είχε φτάσει στο 114 δισ. Αυτό το χρέος άφησε. Τρεις φορές πιο μεγάλο από αυτό που παρέλαβεΣτο «Βήμα» της 20/10/1973 (μόνο φιλοκυβερνητικές εφημερίδες έβγαιναν τότε) καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά μεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστημα 145 χρόνων!

Κί­τρι­να γι­λέ­κα χωρίς κόκ­κι­νη ση­μαία: Εξαν­θρω­πί­ζε­ται ο κα­πι­τα­λι­σμός;

Το έργο το ‘χουμε ξα­να­δεί στο πα­ρελ­θόν. Ως απο­τέ­λε­σμα της πα­γκό­σμιας, συγ­χρο­νι­σμέ­νης κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης του 2008-2009 και των επι­πτώ­σε­ων της ανα­δεί­χθη­καν, τόσο στην Ευ­ρώ­πη όσο και διε­θνώς, μια σειρά μα­ζι­κά «κι­νή­μα­τα». Από την Ισπα­νία (In­dig­na­dos) μέχρι την Ελ­λά­δα (Αγα­να­κτι­σμέ­νοι- κί­νη­μα των πλα­τειών) και από τις ΗΠΑ (Oc­cupy Wall Street) μέχρι τη Γαλ­λία (Nuit De­bout) τα κι­νή­μα­τα αυτά λει­τούρ­γη­σαν ως «βαλ­βί­δες» εκτό­νω­σης της συσ­σω­ρευ­μέ­νης λαϊ­κής οργής.

Σε πε­ριό­δους κρί­σης, το κε­φά­λαιο έχει απο­δεί­ξει επα­νει­λημ­μέ­να ότι μπο­ρεί να δια­μορ­φώ­νει τους κα­τάλ­λη­λους εκεί­νους μη­χα­νι­σμούς ώστε αφε­νός να στρέ­φει τη γνή­σια λαϊκή αγα­νά­κτη­ση σε ακίν­δυ­να για το ίδιο μο­νο­πά­τια και αφε­τέ­ρου να βρί­σκει το κα­τάλ­λη­λο κάθε φορά πο­λι­τι­κό προ­σω­πι­κό που θα υπη­ρε­τή­σει τις ανά­γκες του.