ΑΛΕΚΑ ΠΑΠΑΡΗΓΑ : «Τα ψέματα τέλειωσαν»

«Τα ψέματα τέλειωσαν. Εμείς προχωράμε στην εκλογική εκστρατεία και ξέρουμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε συκοφαντίες, προβοκάτσιες, βρωμιές, τα πάντα. Όχι μόνο εμείς, αλλά και ειδικά το ΚΚΕ. Η θεωρία που αρχίζει και την έχει και η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ για τα δύο άκρα.

Κοιτάξτε να δείτε: Συνεργάζονται με το ΛΑΟΣ αγκαλιά. Γνωστά στελέχη ακροδεξιά και φασίζοντα σήμερα είναι και στην κυβέρνηση, ένας από αυτούς. Μιλάνε σκόπιμα για τα δύο άκρα. «Ο φασισμός και ο κομμουνισμός είναι το ίδιο πράγμα», κύριοι δεν είναι το ίδιο. Εμείς είμαστε κομμουνιστές. Γεωγραφικά ας πάνε να βρουν που είμαστε, μέσο, άκρο, πάνω, κάτω. Είμαστε κομμουνιστές, τι θα πει άκρα; Είμαστε Κομμουνιστικό Κόμμα που ποτέ δεν κρύβουμε από το 1918 που ιδρυθήκαμε, ότι παλεύουμε κατά του καπιταλισμού και υπέρ του σοσιαλισμού. Πάντα όμως είμαστε παρόντες στα μικρά και μεγάλα προβλήματα του λαού, δεν υπάρχει πρόβλημα που το ΚΚΕ να μην πάρει θέση. Αυτά εμείς τα λέμε. Δεν κάνουν καμιά αποκάλυψη. Τώρα θέλουν να μας λένε άκρα, θέλουν να μας λένε μέσα, ας μας πουν όπως θέλουνε. Αυτά είναι γεωγραφικά. Είμαστε κομμουνιστές, Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί; Δεν τους ενοχλεί το ΚΚΕ και το

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης και η θεωρία των «άκρων»

Το θέμα «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» έχει γίνει προσφιλές θέμα αρθρογραφίας στον αστικό Τύπο. 
Συνδέεται με την προπαγάνδα των άκρων που τάχα βάζουν σε κίνδυνο τη «δημοκρατία» και έτσι συνδέουν «τα άκρα» με «το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης». Λένε περίπου το εξής: «Τα κόμματα των άκρων εκτινάζονται σε επίπεδα πρωτόγνωρα. Αυτό μοιάζει πολύ με το τέλος της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης».

Υπάρχει και η άλλη εκδοχή της ίδιας προπαγάνδας. Η ταύτιση της δράσης διαφόρων ομάδων προβοκατόρων, παρακρατικών, εθνικιστών, ακροδεξιών, με τη δράση του εργατικού κινήματος. Για παράδειγμα, περίσσεψε η προβολή για τα επεισόδια στην παρέλαση της Ρόδου, από ομάδες εθνικιστών, ακροδεξιών. Σε αστικό τηλεοπτικό κανάλι με αφορμή αυτό άνοιξε συζήτηση δημοσιογράφου και αστού πολιτικού για τα λίγα άτομα που κλείνουν λιμάνια, βάζουν πανό στην Ακρόπολη, δημιουργούν εικόνες βίας, ταυτίζοντας τη δράση των ακροδεξιών στοιχείων στην παρέλαση της Ρόδου με τη δράση του ταξικού εργατικού κινήματος, του ΠΑΜΕ, αλλά και του ΚΚΕ συνεχίζοντας την επικίνδυνη προπαγάνδα των κινδύνων από «τα άκρα». Ταυτίζοντας, δηλαδή, την οργανωμένη ταξική εργατική δράση κόντρα στον καθολικό πόλεμο του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, των κομμάτων του στην εργατική τάξη, στα φτωχά λαϊκά στρώματα, στις κατακτήσεις και τα δικαιώματά τους, στο αναφαίρετο δικαίωμα ως παραγωγών του πλούτου που τους τον κλέβουν οι καπιταλιστές, να ζουν οι

«ΚΟΥΡΕΜΑ ΧΡΕΟΥΣ» - ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΗ ΠΤΩΧΕΥΣΗ

Επιλογή στήριξης του κεφαλαίου

• Ολοκληρώθηκε μια φάση της ελεγχόμενης χρεοκοπίας της χώρας
• ΠΑΣΟΚ και ΝΔ λένε ψέματα ότι θα μειωθεί το κρατικό χρέος. Αν και θα πληρώσουμε 100 δισ. για τόκους, το 2015 θα είναι πάνω από 400 δισ. ευρώ

Το εγχείρημα δεν ήταν εύκολο, ούτε η τελική συμφωνία των πιστωτών εξασφαλισμένη. Μπορεί το κόλπο του «κουρέματος» να το είχαν στα πλάνα τους από την αρχή, ωστόσο τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι συνεχώς εντεινόμενοι ανταγωνισμοί τόσο ανάμεσα στις χώρες της ζώνης του Ευρώ, όσο και μεταξύ διαφόρων ομάδων του κεφαλαίου, πάντα αποτελεί απρόβλεπτο παράγοντα στις συναλλαγές αυτού του τύπου. Πολύ περισσότερο που οι σχεδιασμοί τους ήταν στρατηγικού χαρακτήρα. Επικαλέστηκαν το υπέρογκο κρατικό χρέος, τα δανεικά, δηλαδή, που πήραν οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ για να «μπουκώσουν» τους μεγαλοεπιχειρηματίες και την άρχουσα τάξη συνολικά, για να εξαπολύσουν ενάντια στο λαό έναν πόλεμο, του οποίου δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο. 

Το πρόβλημα βέβαια δεν ήταν οι ανοδικές τάσεις του χρέους, αλλά η πτωτική πορεία της οικονομικής δραστηριότητας, το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, από το βάθος της οποίας καθορίζεται και το εύρος των μέτρων που υιοθέτησε η

Να δυναμώσει «από τα κάτω» η οργανωμένη απάντηση στην αντεργατική θύελλα

Για τους εργάτες δεν υπάρχει χώρος για αναμονή, εφησυχασμό, αυταπάτες. Πλέον, δεν υπάρχει ούτε μία κατάκτηση, ούτε μία ανάγκη του εργάτη και της οικογένειάς του που να μη λεηλατείται από το μαύρο μέτωπο συγκυβέρνησης - τρόικας, με τη στήριξη βεβαίως όλων των δυνάμεων του ευρωμονόδρομου και του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού. Σ' αυτή τη βάση, αποτελεί ζήτημα ζωής και θανάτου για την εργατική - λαϊκή οικογένεια η δράση για να οργανωθεί η πάλη ενάντια στην εφαρμογή των νέων εφιαλτικών μέτρων. Για να μπουν εμπόδια στη μετατροπή των μισθών σε επιδόματα απορίας, στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την εγκατάλειψη των ανέργων, την άλωση Υγείας - Πρόνοιας - Παιδείας από τα μονοπώλια, τη «θηλιά» των χαρατσιών. Για να δημιουργηθεί «κλίμα» αντίστασης, οργάνωσης, συμπερασμάτων, απεγκλωβισμού όλο και περισσότερων εργαζομένων από τις πολιτικές που υπηρετούν τα μονοπώλια. Τα συνδικάτα, τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες, οι κλαδικές αλλά και περιφερειακές Γραμματείες του ΠΑΜΕ, οι Επιτροπές Αγώνα πρέπει να χαράξουν σχέδιο δράσης με ευθύνη, με την απαιτητικότητα που επιβάλλει η ένταση της επίθεσης.

Πασόκος γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Πασόκος γεννιέσαι ή γίνεσαι; 
Ήταν το βασανιστικό ερώτημα που με ταλαιπώρησε το σαββατοκύριακο που μας πέρασε, παρακολουθώντας τις «εργασίες της συνδιάσκεψής» τους, που παρεμπιπτόντως πρέπει να λέγονται «αεργίες της συνδιάσκεψης», με το σκεπτικό ότι συμμετέχουν τεμπέληδες σε μια αργόσχολη διαδικασία.

Τα ερωτήματα αυξάνονταν όταν η κάμερα έκανε κοντινά, στα πρόσωπα των στελεχών από κάτω. Οι άνθρωποι αυτοί, τι μπορεί να πίστευαν, να ήλπιζαν, για τι ακριβώς αγωνιζόντουσαν; (η λέξη αγώνας πάντα παίζει στο ΠΑΣΟΚ). 
Με δεδομένο ότι στην ταμπέλα του κινήματος, αναγράφεται η λέξη Σοσιαλισμός, έχουν αναρωτηθεί ποτέ, αυτοί οι ανώνυμοι του εθνικού συμβουλίου, πότε ήταν η τελευταία φορά που το ΠΑΣΟΚ, πήρε μια σοσιαλιστική απόφαση; Πότε τα τελευταία, δύο χρόνια εφάρμοσε μια φιλολαϊκή πολιτική; Πότε εφάρμοσε μια πολιτική κατά αυτών που έχουν τα πολλά;

Ποιος φοβάται τον Μπρεχτ

«Το δικό μας θέατρο δεν αρκείται στις αναγνωρίσεις της πραγματικότητας.

Το δικό μας θέατρο πρέπει να διεγείρει και να οργανώνει τη διάθεση

για την αλλαγή της πραγματικότητας».

Μπ. Μπρεχτ, Πολιτική στο θέατρο

Στη συγκυρία της γενικής «αναθεώρησης» και ακρωτηριασμού της επαναστατικής τέχνης από όλα τα αιχμηρά και ανατρεπτικά συστατικά της, θα ήταν περίεργο να γλιτώσει ο Μπρεχτ. 

Ειδικά μάλιστα αυτός -όντας ο κορυφαίος καλλιτεχνικός εκφραστής της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας- δέχεται στις μέρες μας τη μεγαλύτερη και πιο κραυγαλέα στρέβλωση του έργου του. 

Από αυτή την ενορχηστρωμένη, εντός και εκτός της χώρας μας, εκστρατεία «αποχαρακτηρισμού» του Μπρεχτ δε θα μπορούσε να απουσιάζει το Μέγαρο Μουσικής, όπως φάνηκε και στην πρόσφατη συζήτηση που διοργάνωσε με αφορμή την επικείμενη παράσταση της όπερας των Μπρεχτ - Βάιλ «Ανοδος και πτώση της πόλης Μαχαγκόνι» και συμμετέχοντες τους Hans-ThiesLehmann, πρόεδρο της International BrechtSociety, Πέτρο Μάρκαρη, συγγραφέα και μεταφραστή, Βασίλη Παπαβασιλείου, σκηνοθέτη και ηθοποιό, Daniel Wetzel, σκηνοθέτη και συνιδρυτή της θεατρικής ομάδας Rimini Protokoll.

Το πνεύμα της όλης συζήτησης αποκαλύφθηκε ευθύς αμέσως από την τοποθέτηση

Αντικομουνισμός και προεκλογικά παραμύθια ...

Στο ΠΑΣΟΚ θα εκλεγεί αρχηγός ο πλέον ικανός αντικομουνιστής. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Αυτό έχουν ανάγκη η άρχουσα τάξη και η τρόικα για το επόμενο διάστημα που θα εξαπολύσουν μέσω του μαύρου κυβερνητικού ή άτυπου μετώπου, ευρείας κλίμακας αντικομουνιστικές και αντιλαϊκές επιθέσεις. Αυτόν θα ψηφίσουν, εθνικώς σκεπτόμενοι, οι ΠΑΣΟΚοι όπως πάντα! Έχουν στο αίμα τους το Έθνος αυτοί!
Προσεχώς η χώρα επί 40 μέρες θα έχει μόνο ανάπτυξη, προγράμματα, νέες θέσεις εργασίας, «αναγνώριση» των θυσιών μας, ρόδινο μέλλον, παινέματα από τους επικυρίαρχους της ΕΕ κλπ. Όλα τα μέτρα και τα μνημόνια θα χαθούν! Τα νέα προεκλογικά παραμύθια που τελειώνουν το βράδυ των εκλογών πάλι θα

Η οργή να γίνει δύναμη ανατροπής

Ενα σύννεφο λαϊκής οργής σκεπάζει την Ελλάδα. 

Ανθρωποι με τις πιο διαφορετικές κοινωνικές καταβολές δείχνουν τρομαγμένοι περισσότερο για τα αμέσως επόμενα χρόνια από τα παρόντα. 

Η ελπίδα του μέλλοντος, αυτό που πάντα συντρόφευε τους Ελληνες και στις πιο δύσκολες στιγμές τους, δεν υπάρχει. Κάτω από έναν κανονικό ρυθμό ζωής, σκότος και έρεβος. Η ποικιλώνυμη, πολυεπίπεδη και ποικιλόχρωμη εκμετάλλευση ως όρος ζωής φτάνει στην καθολική της ανάπτυξη. 

Τα μεσοαστικά και μικροαστικά κοινωνικά στρώματα παύουν να αποτελούν τα στηρίγματα του μεγαλοαστικού καθεστώτος. 

Αλλοι το ονομάζουν αυτό αναδιάρθρωση του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλοι πάλι το προσομοιάζουν με το θάνατο του καθεστώτος.

Ομως σε πείσμα τους, αυτό εξακολουθεί να υπάρχει για να θυμίζει ότι ο τελικός