Ο Καρλ Μαρξ για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού.

Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναζωπύρωσε τις συζητήσεις, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της, προκειμένου οι συνέπειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές.
Αλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. Το τελευταίο είναι υπερτιμημένο και πρέπει να έρθει στα ίσα του, αυτό θα το κάνει η κρίση, αλλά ταυτόχρονα ωθεί και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου. Οδυνηρές, βεβαίως, είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις.
Οι απολογητές του καπιταλιστικού συστήματος, ανάμεσά τους και οι οπορτουνιστές, ανάγοντας την αιτία της οικονομικής κρίσης στη μορφή διαχείρισης, αφαιρούν ή συγκαλύπτουν το έδαφος στο οποίο εκδηλώνεται, δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό. Οπως και το γεγονός ότι η εκδήλωσή της είναι νομοτελειακή, αντικειμενικό γεγονός, πέρα και έξω από τη θέληση των ανθρώπων.
Γιατί η αιτία της οικονομικής κρίσης βρίσκεται στη βασική αντίθεση του καπιταλισμού ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και στην ατομική - καπιταλιστική ιδιοποίηση των αποτελεσμάτων της.

Bρείτε τη διαφορά!

Απόσπασμα συνέντευξης Δημ. Παπαδημούλη στο «ΒΗΜΑ FM» 09/07/2012. 
Για του λόγου το αληθές δείτε εδώ

Διαβάστε το απόσπασμα της συνέντευξης Παπαδημούλη και ακούστε τις δηλώσεις Γ.Α.Π.
Οι δηλώσεις του πρώην έγιναν όταν ήταν στην αντιπολίτευση.  
Προσπαθήστε τώρα να βρείτε διαφορές. 
Αυτός είναι ο  ΣΥΡΙΖΑ.

                                          Δηλώσεις Παπαδημούλη

Αξιοποίηση με κοινοπραξίες και όχι ξεπούλημα μπιρ-παρα

Ανθούν το επίσημο και το ανεπίσημο «δουλεμπόριο»

Η σύγχρονη δουλεία με τη μορφή της καταναγκαστικής εργασίας «ανθεί» σ' όλο τον κόσμο, ενώ χρόνο με το χρόνο και οι «επίσημες» σχέσεις εργασίας προσεγγίζουν στους όρους του δουλεμπορίου.

ΣΥΜΦΩΝΑ με τα τελευταία στοιχεία της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ) τα θύματα της σύγχρονης δουλείας υπολογίζονται σε 20,9 εκατομμύρια. 

Ωστόσο, ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, αφού τα τελευταία χρόνια έχουν προστεθεί νέες μορφές καταναγκαστικής εργασίας, όπως παραδείγματος χάριν με την ανάπτυξη του «τράφικινγκ».

Οταν η ΔΟΕ αναφέρεται στη «σύγχρονη δουλεία» εννοεί την καταναγκαστική εργασία ανδρών, γυναικών και παιδιών που εργάζονται είτε γιατί παγιδεύονται, είτε γιατί εξαναγκάζονται, είτε γιατί εξαπατούνται και δεν μπορούν να φύγουν. Υπολογίζεται ότι τρία στα χίλια άτομα παγκοσμίως υποφέρουν σε ένα τέτοιο καθεστώς.

ΤΑ 18,7 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ (90%) αυτής της κατηγορίας είναι σε καταναγκαστική εργασία στην ιδιωτική οικονομία, προσφέροντας εργασία σε άθλιες συνθήκες και με εξευτελιστική αμοιβή σε ιδιώτες ή επιχειρήσεις. Από αυτά, 4,5 εκατομμύρια (22%) υφίστανται καταναγκαστική σεξουαλική εκμετάλλευση, και 14,2 εκατομμύρια (68%) εκμετάλλευση καταναγκαστικής εργασίας σε δραστηριότητες όπως η γεωργία, οι κατασκευές, η οικιακή εργασία κ.ά.

Να γίνει πρωταγωνιστής το εργατολαϊκό κίνημα

Στα ελληνικά ΜΜΕ η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ εμφανίστηκε ως ασχολούμενη κυρίως με την Ελλάδα.

 Στην πραγματικότητα ασχολήθηκε με το γενικότερο πρόβλημα επιβίωση της Ευρωζώνης και κατ' επέκταση με την ίδια της την ύπαρξη. Οι εσωτερικές αντιθέσεις μεταξύ των ισχυρότερων κρατών ήταν το χαρακτηριστικό. 

Μια βασική της πλευρά εμφανίζεται ως αντίθεση μεταξύ των χωρών του βορρά και των χωρών της Μεσογείου. 

Ολα δείχνουν ότι το πρόβλημα της Ελλάδας ακολουθείται από Πορτογαλία, Ισπανία, Ιταλία και πιθανή «μετάσταση» στη Γαλλία. Ως πέτρα του σκανδάλου εμφανίζεται η Γερμανία της Μέρκελ. Αυτό έχει ισχυρή δόση αλήθειας. 

Ομως το κύριο είναι ότι η γερμανική κεφαλαιοκρατία

ΙΤΑΛΙΑ: «Τσεκούρι» στις δημόσιες υπηρεσίες και τα εργατικά δικαιώματα

«Από το 1992, μεταξύ Ιουλίου και Αυγούστου, αποφασίζονται τα πλέον βάναυσα μέτρα ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

Κάποτε τους αποκαλούσαν διορθωτικούς χειρισμούς στα οικονομικά, σήμερα ο «Ευρωπαίος» Μόντι χρησιμοποιεί τον όρο spending review (αναθεώρηση δαπανών), που ακούγεται πιο σικ (!), ωστόσο η ουσία δεν αλλάζει, ενώ αλλάζουν δραστικά οι συνθήκες ζωής και εργασίας εκατομμυρίων εργαζομένων που προκαλούνται από αυτήν την αναθεώρηση δαπανών», διαβάσαμε στην ιστοσελίδα της Ενωσης Συνδικάτων Βάσης (USB), που συνεργάζεται με την Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία και συσπειρώνει αγωνιστικές, ταξικές δυνάμεις.

Αυτήν τη φορά, στο στόχαστρο των κυβερνώντων, για οριζόντιες περικοπές, βρίσκονται οι δημόσιοι υπάλληλοι. Τι πιο ενδεδειγμένος στόχος, μετά από χρόνια ποινικοποίησης των δημοσίων υπαλλήλων που τους κατηγορούσαν για απατεωνιές και τεμπελιά και συνεπώς για την υποβάθμιση των δημοσίων υπηρεσιών.

Πάλη ταξική για να δει ο λαός χαΐρι

Τι είναι αυτό που συνδέει τη ΝΔ, το ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, ώστε συντονισμένα να θριαμβολογούν για τις αποφάσεις της Συνόδου, ανεξάρτητα αν ο καθένας προσπαθεί να τις εκμεταλλευθεί για λογαριασμό της δικής του προπαγάνδας; 

Πρώτο, η ενιαία στρατηγική τους σε ό,τι αφορά την ΕΕ. Και τα τέσσερα κόμματα λένε ότι η λύση στα προβλήματα του λαού θα έλθει μέσα στην ΕΕ και σε συνεννόηση μαζί της. Ιδιαίτερα ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλάει για «ευρωπαϊκή λύση» στο ελληνικό ζήτημα, καλλιεργώντας τη δηλητηριώδη ψευδαίσθηση στο λαό ότι πρέπει να λιβανίζει την Ευρωένωση αν θέλει να σωθεί.

Ο ΣΥΡΙΖΑ Μιλάει στη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι αστοί

Με τους δημίους των λαϊκών δικαιωμάτων ταυτίζεται ολοένα και πιο φανερά ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο η κρίση βαθαίνει και στενεύουν τα περιθώρια της αστικής διαχείρισης. Σε παρεμβάσεις του τη βδομάδα που πέρασε, ο Αλ. Τσίπρας χειροκρότησε με ενθουσιασμό τα όσα συμφωνήθηκαν στη Σύνοδο Κορυφής και παρουσίασε σαν ήρωες τους Μόντι, Ραχόι και Ολάντ, που ανακοίνωσαν μετά τη Σύνοδο νέα αιματηρά προγράμματα λιτότητας και αφαίρεσης εργασιακών και άλλων δικαιωμάτων.

Θέλοντας να περάσει παρωπίδες στο λαό, ώστε να μη βλέπει τίποτα πέρα απ' τον «ευρωμονόδρομο» που με ζήλο υπερασπίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλ. Τσίπρας δεν αρκέστηκε στο να χειροκροτά σαν δήθεν νίκη τα όσα αντιλαϊκά και αντιδραστικά αποφασίστηκαν στην πρόσφατη Σύνοδο της ΕΕ.

H δευτερολογία της Αλέκας Παπαρήγα 8-7-2012

ΤΑ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ***

1. Η νέα εποχή και ο νέος κοινοβουλευτισμός

Στην αρχή (στην εποχή της Πρώτης Διεθνούς), η στάση των σοσιαλιστικών κομμάτων σχετικά με τον κοινοβουλευτισμό συνίστατο στο να χρησιμοποιούν τα αστικά κοινοβούλια για την προπαγάνδα. Τη συμμετοχή στο κοινοβουλευτικό έργο την έβλεπαν από την άποψη της ανάπτυξης της συνείδησης της τάξης, δηλαδή του ξυπνήματος της εχθρότητας των προλεταριακών τάξεων εναντίον των τάξεων που κατέχουν την εξουσία. Ο τρόπος αυτός της αντιμετώπισης των τάξεων υπάρχει όχι υπό την επίδραση μιας θεωρίας, αλλά υπό την επίδραση της πολιτικής προόδου. Χάρη στην αδιάκοπη αύξηση των παραγωγικών δυνάμεων και στην επέκταση του επιπέδου της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός στερεώθηκε παρά πολύ, το ίδιο έγινε και για τα κοινοβουλευτικά κράτη.

Απ' αυτό προέρχονται η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής τακτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων προς τη νομοθετική δράση των αστικών Κοινοβουλίων, η διαρκώς αυξάνουσα σημασία του αγώνα για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων μέσα