Το ιδεολόγημα λοιπόν, που θέλει το ΚΚΕ απλώς ένα ρεύμα της Αριστεράς που κάνει μονόπλευρες δογματικές αναγνώσεις του παρελθόντος[2], αποτελεί μονόπλευρη και χιλιομασημένη έκφραση του παρελθόντος, από την εποχή του Μαρξ ακόμα, όταν υπηρέτες του καπιταλιστικού κατεστημένου άρχισαν τις πιο οργανωμένες και συστηματοποιημένες προσπάθειές τους να διαβρώσουν το νεογέννητο εργατικό κίνημα με αστικές αντιλήψεις συγκαλυμμένες με «αριστερές» κουβέντες (οπορτουνισμός).
Το φαινόμενο αυτό απασχόλησε δικαίως τους κλασικούς του μαρξισμού και προφανώς γι’ αυτό το λόγο η εκάστοτε σύγχρονη έκδοση του Δούρειου αυτού Ιππου μέσα στο εργατικό κίνημα δεν κουράζεται να τονίζει ξανά και ξανά πόσο δογματικός και απαρχαιωμένος είναι ο επαναστατικός διεθνιστικός μαρξισμός των κομμουνιστών, που δεν υποχώρησαν μπροστά στη διείσδυση της αστικής ιδεολογίας στο εργατικό κίνημα και πόσο σύγχρονος και εκσυγχρονισμένος είναι ο οπορτουνισμός των απογόνων των ηγετών της Β΄ Διεθνούς, που πάντα προσπαθούσαν να βγάλουν την επαναστατική ψυχή από το εργατικό κίνημα δημιουργώντας συνεχώς διασπάσεις, αλλά πάντα κατηγορώντας την επαναστατική πτέρυγα για τις διασπάσεις αυτές.