Ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα των εκλογών

Στο κέντρο ενός στροβιλισμού διασημότητας και  πλούτου, ένας κόσμος παράγωγος του καπιταλισμού. Όλοι αυτοί  που οι ίδιοι και τα έργα τους είναι προορισμένα να εξαφανιστούν, μόνο λαχταρούν μια ώρα υπερδύναμης στο μικρό τους κύκλο ή στο λίγο μεγαλύτερο, που μεταφράζεται με κυριαρχία στην οικονομία, είναι εκείνοι που επιχαίρουν για το αποτέλεσμα των εκλογών. Θριαμβολογούν τώρα για την ήττα του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν πριν είχαν  αποδεχτεί τη νίκη του, επειδή σκοπίμως την ταυτίζουν με την ήττα της αριστεράς, για να αναδείξουν  τη ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη με τους ενσωματωμένους κλώνους των φασιστών,  κρατώντας όμως  αποστάσεις από τη Χρυσή Αυγή, όχι όμως και τόσο από την νέα της παραφυάδα, το κόμμα του Κ. Βελόπουλου. Και συμπληρωματικά, οι  υπερεπαναστάτες που χαίρονται για την καθήλωση των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ, γιατί δεν είναι αρκούντως επαναστατικό, χωρίς να έχουν κουνηθεί από καναπέδες, πληκτρολόγια κι έδρες, φτύνοντας έναν κόσμο που αγωνίζεται εν μέσω χλεύης, αδιαφορίας κι απαξίωσης.

"Δείξε μου το φίλο σου!"

Οι φωτογραφίες, λέγεται, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες της ζωής και του χρόνου, προσωπικού και συλλογικού. Και δεν είναι καθόλου υπερβολή να υποθέσουμε πως μονάχα ένας φωτογράφος έχει το σπάνιο προνόμιο να παγώνει την ανελέητη ροή του χρόνου, μόλις πατώντας ένα και μόνο κουμπί. Γι' αυτό και στη γλώσσα μας υπάρχει για τη τέχνη ενός φωτογράφου και η χαρακτηριστική λέξη "απαθανατίζω". Γιατί μονάχα μία φωτογραφία νικά κατά κάποιο τρόπο τη φθορά του θανάτου, προσφέροντάς μας ένα σπάνιο δώρο: να μας υπενθυμίζει ακόμη και στο μέλλον εκείνη τη στιγμή και τα πρόσωπα, που πρωταγωνιστούν σε μία φωτογραφική πόζα. Έτσι ώστε να διδασκόμαστε και στο μέλλον από τα μηνύματα που ο φωτογραφικός φακός αποκαλύπτει.