ΑΛΒΕΡΤΟΥ ΑΪΝΣΤΑΙΝ “ΓΙΑΤΙ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ”

Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά

στο 1o τεύχος του Αμερικανικού περιοδικού

Monthly Review, το 1949

[…] Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όμως υπάρχει σήμερα, είναι κατά τη γνώμη μου η πραγματική πηγή του κακού. Βλέπουμε μια τεράστια μάζα παραγωγών που πασχίζουν ακατάπαυστα να αφαιρέσουν ο ένας από τον άλλο τους καρπούς της συλλογικής εργασίας τους – όχι με τη βία, αλλά σύμφωνα με τους “νόμιμα” καθιερωμένους κανόνες. 

Από την άποψη αυτή είναι σημαντικό ότι τα μέσα παραγωγής, δηλαδή όλες οι παραγωγικές δυνάμεις, απαραίτητα για την παραγωγή καταναλωτικών εμπορευμάτων, καθώς και οι ολοένα νέες επενδύσεις μπορούν να είναι νόμιμα και κατά το μεγαλύτερο μέρος αποτελούν ατομική ιδιοκτησία ξεχωριστών προσώπων.

Για απλοποίηση θα αποκαλώ στη συνέχεια «εργάτες» όσους δεν ανήκουν στους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής, αν και αυτό δεν αντιστοιχεί πλήρως στη συνηθισμένη χρήση του όρου αυτού. 

O ιδιοκτήτης μέσων παραγωγής είναι σε θέση να αποκτά εργατική δύναμη.

Επίθεση χωρίς τέλος στο λαό και αλλεπάλληλα φιλομονοπωλιακά μέτρα.

Με την κατάθεση του πολυνομοσχεδίου στη Βουλή αργά το βράδυ της Πέμπτης, η κυβέρνηση στέλνει πιο βαθιά στη φτώχεια εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά. 

Την ίδια ώρα, σε συνεργασία με την ΕΕ, το ΔΝΤ, το ξένο και ντόπιο κεφάλαιο εντείνουν τις διεργασίες και αναπροσαρμόζουν τους όρους της συμφωνίας της 21ης Ιούλη, για τη διαχείριση του ελληνικού χρέους στο έδαφος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας, με μοναδικό κριτήριο τη διασφάλιση των συμφερόντων της πλουτοκρατίας.

Οι διάφορες εκδοχές της αναθεώρησης της συμφωνίας της 21ης Ιούλη και τα σενάρια για μεγαλύτερο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, μέχρι και 50%, που επεξεργάζονται τα ιμπεριαλιστικά κέντρα και οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Τη λεηλασία των δικαιωμάτων και του εισοδήματος του ελληνικού λαού, τη βίαιη χρεοκοπία του με μέτρα μόνιμου χαρακτήρα χωρίς τέλος.

Για τα πανανθρώπινα ιδανικά της ΕΠΟΝ.

Από την πρώτη μέρα που ένιωσε τον κόσμο, μικρό παιδί ακόμα, τρεις λέξεις τυπώθηκαν στο μυαλό του «πατρίς», «θρησκεία», «οικογένεια». 

Γεννημένος από «θρήσκα και εθνικόφρονα» οικογένεια αλλά και πάμπλουτη, είχε από μικρός ό,τι ορεγόταν και επιθυμούσε. 

Η κρεβατοκάμαρη των γονιών Ολοι οι άγιοι παρήλαυναν με τη σειρά πάνω στον άσπρο τοίχο. Στα άλλα δωμάτια βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, ήρωες και πολλοί άλλοι.

Ο μπαμπάς είχε πολλά λεφτά. Είχε δικό του εργοστάσιο. Στο σπίτι τους ερχόταν συχνά πολύς κόσμος. Κύριοι καλοντυμένοι, ολοστρόγγυλοι με τεράστια πούρα στο στόμα και με τα δάκτυλα των χεριών γεμάτα δαχτυλίδια, κυρίες αφράτες με έξωμες τουαλέτες πνιγμένες στα χρυσαφικά και στα αρώματα.

Για την επιχειρηματικότητα στα πανεπιστήμια.

Η ψήφιση του νέου νόμου - πλαισίου, τον Αύγουστο, από τα δύο αστικά κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και τους συμπλέοντές τους ΛΑ.Ο.Σ. - ΔΗΜ.ΑΡ., αποτελεί τομή στην προώθηση του πανεπιστημίου - επιχείρηση. Η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας στα ΑΕΙ είναι διακηρυγμένος στόχος ήδη από τη Συνθήκη της Μπολόνια και αποσκοπεί στην πιο οργανική πρόσδεση της Ανώτατης Εκπαίδευσης στη στρατηγική του κεφαλαίου για την αύξηση της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητάς του. Πατάει στην αντικειμενική σχέση Παιδείας και (καπιταλιστικής) οικονομίας, στο έδαφος μάλιστα της οικονομικής κρίσης, όπου η σφοδρότητα της επίθεσης κατά των λαϊκών δικαιωμάτων είναι ζωτικός όρος ύπαρξης για τους κεφαλαιοκράτες.

Πιο κοντά στα μονοπώλια - πιο μακριά από το λαό...

Με βάση τον ορισμό της Ευρωπαϊκής Επιτροπής¹, η επιχειρηματικότητα «αναφέρεται στη δυνατότητα ενός ατόμου να μετατρέψει τις ιδέες του σε επιχειρηματική δραστηριότητα... 

«Οι μαθητές δε σκύβουν το κεφάλι - παλεύουνε για μόρφωση και κοινωνία άλλη»

Η βδομάδα που μας πέρασε χαρακτηρίστηκε, όχι τυχαία, από την όξυνση της κυβερνητικής επίθεσης, απέναντι στις μαθητικές κινητοποιήσεις.

Ξεκινήσαμε και διανύουμε τη χειρότερη σχολική χρονιά εδώ και δεκαετίες: Με εντελώς άδεια ταμεία στις σχολικές επιτροπές, για να αντιμετωπίσουν λειτουργικά έξοδα και προβλήματα των σχολείων, με πολλαπλές ελλείψεις εκπαιδευτικών και προσπάθεια να καλυφθούν αυτές με «μπαλώματα» και «υποχρεωτικές μετακινήσεις» εκπαιδευτικών αντί για διορισμούς σύμφωνα με τις ανάγκες και το ανήκουστο... χωρίς σχολικά βιβλία! Οι μαθητές έχουν κάθε λόγο να αγανακτούν, να εξεγείρονται. 

Με αφορμή την αστική και οπορτουνιστική αρθρογραφία για το ΕΑΜ.

Τα 70χρονα από την ίδρυση του ΕΑΜ (27 Σεπτέμβρη 1941) έχουν γίνει αφορμή για δημοσιεύματα στον αστικό και οπορτουνιστικό Τύπο σχετικά με την αποτίμηση της ιστορικής πείρας της περιόδου 1941 - 1945, αλλά και τα διδάγματά της στο σήμερα. 

Αυτές οι αναφορές στο ΕΑΜ δεν είναι αθώες. 

Μέσα από διάφορους αυθαίρετους συνειρμούς και λαθροχειρίες, επιδιώκουν να προσανατολίσουν σε «επίκαιρα διδάγματα» για τις λαϊκές δυνάμεις, που είναι όμως ακίνδυνα για το σύστημα. 

Εξαίροντας την ανιδιοτέλεια και τον ηρωισμό των αγωνιστών που συσπείρωσε στις γραμμές του, τον παλλαϊκό χαρακτήρα της πάλης, επιδιώκουν να εξυπηρετήσουν στις μέρες μας την αναγκαιότητα μιας γραμμής συσπείρωσης που ουσιαστικά αποτελεί γραμμή ενσωμάτωσης στο σύστημα, σε ευθεία αντίθεση με την πολιτική γραμμή του ΚΚΕ για τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα σε γραμμή σύγκρουσης με την αστική εξουσία. 

Να πάρει μαζικό χαρακτήρα η άρνηση πληρωμής των χαρατσιών.

Tο πλατύ κίνημα για την οργανωμένη άρνηση και ανυπακοή στο χαράτσι της έκτακτης εισφοράς και στο χαράτσι για τα ακίνητα, χτίζεται μέρα με τη μέρα στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές. Δεκάδες σωματεία, μαζικοί φορείς, Λαϊκές Επιτροπές σε γειτονιές έχουν ήδη αναπτύξει μια πλούσια δραστηριότητα, που τραβά όλο και περισσότερους εργαζόμενους, ανθρώπους του μόχθου, εργατικές λαϊκές οικογένειες στη δράση.

Πολλοί άνθρωποι που για πρώτη φορά αποφάσισαν οργανωμένα να αντισταθούν στη φοροεπιδρομή, έκαναν το βήμα μέσα από το σωματείο τους, μέσα από το μαζικό φορέα και δεν πλήρωσαν το χαράτσι της έκτακτης εισφοράς, που, η προθεσμία για την καταβολή μέρους ή όλου του ποσού, έληξε την περασμένη Πέμπτη. 

Εργασία μάρκα Vs Κεφάλαιο μπάνκα...

Τώρα αρχίζει η μεγάλη μάχη! 

'Η μήπως αισιοδοξούμε κάποιοι υπέρμετρα; 

Γιατί υπάρχουν συμπολίτες μας που πήγαν και δανείστηκαν απ' τις τράπεζες για να πληρώσουν την εφορία. Λίγοι. Αλλά πήγαν. Γιατί είναι ευκολότερο, βολικότερο κι αστικότερο από το να βγουν στο δρόμο μαζί και για τους εργάτες.

Τώρα αρχίζει το ματς! Τώρα που και οι πέτρες του «λάιφ στάιλ» ακόμα συνειδητοποιούν βίαια και σοκαριστικά ότι η εργασία είναι μάρκα στο καπιταλιστικό καζίνο με το κεφάλαιο στη μπάνκα. Τσιπάκια οι μισθοί, οι συντάξεις, τα δικαιώματα. Το καζίνο περνάει κρίση. Πέσαν τα κέρδη του. Και φτηναίνει τις μάρκες. Ιδρώτας, κόποι, όνειρα, Υγεία, Παιδεία όλα στην τσόχα του χρηματοπιστωτικού καζίνο.

Τι πολυνομοσχέδια κι αηδίες. Αυτό που έρχεται στην ψευδοαρένα της Βουλής είναι το δάχτυλο του κουλοχέρη, είναι το μεγάλο «φρουτάκι» της περήφανης μεταπολίτευσης των θιασωτών της αλλαγής.