Για νικηφόρα αντεπίθεση

Για τους εργαζόμενους και το λαό, το 2012 έκανε «ποδαρικό» με μια πρωτόγνωρη προπαγάνδα να αποδεχτεί τα προαποφασισμένα φιλομονοπωλιακά μέτρα, υπό την απειλή της επόμενης δόσης του δανείου και του ενδεχόμενου εξόδου της χώρας από το ευρώ. 

Από τα κόμματα της συγκυβέρνησης, τον πρωθυπουργό, μέχρι τους τραπεζίτες και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, όλοι στα πρωτοχρονιάτικα μηνύματά τους ανέδειξαν την «ανάγκη» να περάσουν αδιαμαρτύρητα οι επόμενες αντιδραστικές ανατροπές στο εισόδημα, στο Ασφαλιστικό και τα Εργασιακά, προκειμένου η τρόικα να συναινέσει στην αποδέσμευση του επόμενου ποσού του δανείου. 

Σε διαφορετική περίπτωση, λένε με ένα στόμα, ο δρόμος για έξοδο από το ευρώ είναι ορθάνοιχτος και η εξαθλίωση του λαού δεδομένη.

«Ελεύθερο ωράριο» σκλαβιάς των εργαζομένων και αφανισμού των μικρομεσαίων

«Ελεύθερο» είναι το ωράριο καταστημάτων όλο το 24ωρο και όλες τις ημέρες της εβδομάδας στην Ιταλία! 

Πρόκειται για ένα από τα κύρια μέτρα της «απελευθέρωση της αγοράς», που εγκρίθηκε από την «κυβέρνηση τεχνοκρατών» υπό τον Μάριο Μόντι και το οποίο τέθηκε σε ισχύ από 1.1. 2012. Προφανώς δεν είναι τόσο τεχνοκράτες όσο νεροκουβαλητές του μεγάλου κεφαλαίου.


Το «ελεύθερο ωράριο» είναι το όνειρο κάθε ισχυρού έμπορα καπιταλιστή που επιδιώκει να εξοντώσει τους πιο αδύναμους. Όχι να νικήσει στον ανταγωνισμό με τους ίδιους όρους αλλά ανατρέποντας τους όρους με διοικητικές και κυβερνητικές αποφάσεις σε βάρος των αδυνάτων. Και όλοι ξέρουμε ότι στη προκειμένη περίπτωση αδύνατοι είναι οι μικρομεσαίοι που μπαίνουν πλέον στην μηχανή του κιμά για να γίνουν τροφή για τα μονοπώλια, στο όνομα του ξεπεράσματος της κρίσης βεβαίως, βεβαίως!

Εξετάσεις στην αστική τάξη... και αυταπάτες στο λαό...

Μόνο κεράκια δεν έσβησαν στη ΔΗΜΑΡ για τη συμπλήρωση 10 χρόνων ζωής του ευρώ. 

Με δήλωσή του, ο υπεύθυνος ευρωπαϊκής και εξωτερικής πολιτικής του κόμματος Γ. Γεωργάτος, θριαμβολογεί ότι η δεκαετία αυτή αποτέλεσε «μια περίοδο σαφούς βελτίωσης του επιπέδου διαβίωσης, με ένα ισχυρό σταθερό νόμισμα και χαμηλό πληθωρισμό για τους πολίτες στις χώρες - μέλη της ευρωζώνης και φυσικά για τους Ελληνες».

Και συγχρόνως καταθέτει την έγνοια του ότι «με αφορμή τη σφοδρή και πολυεπίπεδη κρίση, πυκνώνουν ανησυχητικά οι φωνές που ζητούν επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και στη χώρα μας στη δραχμή», κινδυνολογώντας ότι κάτι τέτοιο «θα ήταν μια πρωτοφανής ιστορική οπισθοδρόμηση της Ευρώπης, με επιστροφή σε νομισματικές και γιατί όχι σε θερμές συγκρούσεις που το κοινό ευρωπαϊκό οικοδόμημα τις έχει αποκλείσει».

Μαύρη προπαγάνδα

«Οδηγό επιβίωσης» στην «κατοχή» δημοσιεύουν τα χτεσινά «ΝΕΑ». 

Το δισέλιδο αφιέρωμα περιλαμβάνει «συνταγές, κόλπα και τεχνικές που χρησιμοποιούσαν οι Αθηναίοι στην Κατοχή, όταν η καθημερινότητα εξελισσόταν σε μάχη για την επιβίωση». Το συγκεκριμένο θέμα ίσως και να εκλαμβανόταν σαν «ιστορικό», μιας πραγματικότητας που διαμόρφωσε η ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή της χώρας από τη ναζιστική Γερμανία και τον πόλεμο, που τσάκιζαν την εργατική τάξη, το λαό, στην πείνα και το θάνατο και που πράγματι η μάχη της επιβίωσης ήταν όρος για τη λαϊκή αντίσταση και απελευθερωτική πάλη, όταν οι αστοί όχι μόνο ζούσαν καλά αλλά πλούτιζαν κιόλας, και αυτοί που συνεργάζονταν με τους Γερμανούς και αυτοί που ήταν στη Μέση Ανατολή με τους Αγγλους. 

Αυτοί «ευρω-ψέματα», το ΚΚΕ την αλήθεια.

Στις 3 Γενάρη 2002, όταν τα περίπτερα κατακλύζονταν από τα εξάστηλα των εκδοτικών συγκροτημάτων με ουρανομήκεις ευχές και τυμπανοκρουσίες για το «Ευρω-ποδαρικό» που μας είχε βρει, ο «Ριζοσπάστης» απευθυνόταν στον ελληνικό λαό με αυτόν τον τίτλο στο πρωτοσέλιδό του. 
Ποιος, αλήθεια, έλεγε την... αλήθεια;


Οταν πριν από δέκα χρόνια όλοι αυτοί οι «σωτήρες» που μας κυβερνούν (και) σήμερα είχαν στήσει το «τοτέμ» του ευρώ, στο οποίο έσπρωχναν τον ελληνικό λαό να προσκυνήσει,

το ΚΚΕ, στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμα της ΚΕ του Κόμματος το 2002, σημείωνε:

*

«Καμία νέα σελίδα δεν ανοίγει για τους εργαζόμενους με την καθιέρωση του ΕΥΡΩ. Ανοίγει νέα σελίδα για την πλουτοκρατία. Νέα σελίδα υπέρ του λαού θα ανοίξει μόνο όταν θα βγει ο ίδιος στο προσκήνιο και θα χαράξει τη δική του πορεία».

Ακριβώς πριν από 10 χρόνια...

Ξημερώματα της Πρωτοχρονιάς του 2002.
Ο Κ. Σημίτης επιδεικνύει πανευτυχής το νέο νόμισμα, το ευρώ.
Ο Λ. Παπαδήμος, κατενθουσιασμένος, χειροκροτεί...

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, την 1 Γενάρη του 2002, η Ελλάδα εισέρχετο επισήμως στην ΟΝΕ και έμπαινε στις ράγες του ευρώ.

Το «κοινό μας νόμισμα», όπως έλεγε τότε ο Σημίτης, το ευρώ, ήταν γεγονός!

Ενα γεγονός που αποτέλεσε μια πρώτης τάξεως αφορμή ώστε ο δημόσιος βίος να κατακλυσθεί από μια ανελέητη προπαγάνδα που ως συνήθως επιδιώκει να παρουσιάσει το συμφέρον της πλουτοκρατίας σαν «εθνικό» και πολύ περισσότερο σαν «λαϊκό» συμφέρον...

*

Το τι ειπώθηκε εκείνες τις ημέρες από πολιτειακούς και πολιτικούς παράγοντες, από τα κόμματα και απ' όλο το θίασο των «αστέρων» του«ευρωμονόδρομου», δεν περιγράφεται.