Τι Πλαστήρας, τι Παπάγος! Τι ΣΥΡΙΖΑ, τι Μέρκελ… – Πόση ελπίδα αντέχετε;

 Ελπίδα ο ΣΥΡΙΖΑ του τρίτου μνημονίου, ελπίδα ο Ομπάμα, ελπίδα ο Μπάιντεν, ελπίδα τώρα και ο Σολτς. Πόση ελπίδα μπορεί να αντέξει πια κι αυτός ο δύσμοιρος “προοδευτικός κόσμος”; Πόσες αυταπάτες χρειάζεται για να καταπιεί αμάσητη τη στήριξη “χωρίς αυταπάτες”, σε έναν ακόμα ηγέτη του γερμανικού ιμπεριαλισμού;

Πριν από μερικά χρόνια τα στελέχη της κυβερνώσας Αριστεράς -που δεν είχε γίνει ακόμα κυβέρνηση- μιλούσαν σε σκληρούς τόνους για τους γερμανοτσολιάδες και μας έλεγαν κατ’ ουσίαν πως “ένας είναι ο εχθρός, ο Μερκελισμός”.

Γιατί ξεπουλάνε τα πάντα; Ποιόν “σώζουν”;

 Το δημόσιο χρέος αξιοποιείται ως πρόσχημα για το ξεπούλημα της
δημόσιας περιουσίας. Υποτίθεται ότι με την ιδιωτικοποίηση, αφενός θα εισρεύσουν έσοδα στα ταμεία του κράτους, αφετέρου το κράτος θα απαλλαγεί από δαπάνες για τη λειτουργία των επιχειρήσεων που θα έχουν ιδιωτικοποιηθεί. Αυτές θα γίνουν πιο… ανταγωνιστικές, θα υπάρξει… ανάπτυξη που θα μοιραστεί σε… όλους. 

Με αυτό τον τρόπο – όπως ισχυρίζονται τα προπαγανδιστικά επιτελεία της εκποίησης – το δημόσιο χρέος θα μειωθεί και μαζί του θα εκλείψουν και τα αίτια της λιτότητας. Μέχρι τότε, όμως, και για όσο θα υπάρχει δημόσιο χρέος, η λιτότητα είναι μια «αναγκαία» πολιτική.