Ανακοίνωση-καταγγελία του σωματείου εργαζομένων της Ελληνικής Χαλυβουργίας

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ-ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

Καταγγέλλουμε την εργοδοσία, που με διάφορα μέσα, ψέματα, μηνύσεις κι εξώδικα, προσπαθεί να σταματήσει το δίκαιο και ηρωικό αγώνα μας. 
Δηλώνουμε ομόφωνα ότι δεν θα επιτρέψουμε σε κανέναν να υπονομεύσει ένα τέτοιο απεργιακό αγώνα, που τον έχει αγκαλιάσει και στηρίξει όλη η εργατική τάξη.
Καταγγέλλουμε τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, γιατί την ώρα που ο Μάνεσης συνεχίζει να απολύει εργάτες, και ζητάει οι υπόλοιποι να δουλέψουν με 500 και 400 ευρώ, του δίνει άδεια να ανοίξει ιδιωτικό λιμάνι, για να βγάζει περισσότερα κέρδη και δεν ικανοποιεί κανένα από τα αιτήματα που θέτουν οι απεργοί Χαλυβουργοί όλο αυτό το διάστημα. Με πρόσφατο δημοσίευμα στον Τύπο αποκαλύπτει ότι ο Μάνεσης πήρε δάνειο 265 εκατομμύρια ευρώ για τις επιχειρήσεις του, και αμέσως μετά

Τέρμα στα ψευτοδιλήμματα

Ομολογούν τις θυσίες του λαού και κλαίνε γι' αυτές. Υποκριτές! Πασχίζουν για ένα νέο εγκλωβισμό του λαού στη νέα αυταπάτη ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Αποκαλύπτουν το σχέδιό τους, όταν καλούν να στραφεί η προσοχή του κόσμου στα κόμματα - σφαγείς του λαού που δήθεν θα παρουσιάσουν προγράμματα ανάπτυξης. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται τα αστικά κόμματα αφορά στα κέρδη των καπιταλιστών και μόνο σ' αυτά. Για το λαό, ανάπτυξη θα έρθει μόνο αν φύγουν απ' τη μέση τα μονοπώλια, η δικτατορία τους.

***

Μιλάνε για «κοινή πεποίθηση» και υποβάλλουν το λαό στην ιδέα ότι είναι δικό του συμφέρον το συμφέρον του καπιταλιστή. Καμιά κοινή πεποίθηση δεν υπάρχει. Οι εργάτες έχουν μόνο συμφέρον να κοντράρουν τους καπιταλιστές, να τους τσακίσουν. Να τους πονέσουν εκεί που πονάνε, στα κέρδη τους, να τους αφαιρέσουν την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτή είναι η δική τους κοινή πεποίθηση. Τίποτα κοινό με τους καπιταλιστές.

***

Οι αστοί προπαγανδιστές γνωρίζουν πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Γνωρίζουν πως οι εργατικές αντιστάσεις στην Ελλάδα δίνουν μάθημα και σ' άλλες

Το ηθικό κύρος των κομμουνιστών

1. Το ΚΚΕ σε έξι χρόνια συμπληρώνει 100 χρόνια ζωής και δράσης. 

Ακριβώς έναν αιώνα. Θα τιμηθεί ο μεγάλος αυτός σταθμός αντάξια. 

Πάνω από όλα με έργα, που θα οδηγούν στην πύκνωση της μεγάλης στρατιάς των μαχητών και μαχητριών που παλεύουν, για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, για ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα, το σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό.

Θα προϋπαντήσουμε αυτήν την επέτειο μαχόμενοι, με υψηλή ετοιμότητα και θέληση να αντιμετωπίσουμε κάθε απρόοπτο, καθώς βαδίζουμε μέσα από μια βαθιά οικονομική καπιταλιστική κρίση, σε συνθήκες όπου γνωρίζουμε σε όλο της το «μεγαλείο» τη δικτατορία των μονοπωλίων, εξουσία αποφασισμένη να υπερασπιστεί με κάθε μέσο ένα σύστημα σάπιο, βαθιά παρασιτικό, ένα σύστημα που πεθαίνει.

«ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ» ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΓΙΑΤΡΩΝ - «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ΔΙΚΗΓΟΡΩΝ» Να σαρωθούν με αγώνες η αντιλαϊκή πολιτική και όσοι την εφαρμόζουν

«Κάτω η κυβέρνηση της φτώχειας και της εξαθλίωσης του λαού - Εξω η τρόικα από την Ελλάδα - Αποδέσμευση από την ΕΕ - μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία».

Αυτό τονίζουν με κοινή ανακοίνωσή τους η «Πανεπιστημονική» Μηχανικών και Γιατρών και η «Αγωνιστική Συσπείρωση Δικηγόρων» με αφορμή την επίθεση της κυβέρνησης του μαύρου μετώπου στο σύνολο των εργαζομένων.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για αυταπάτες και εφησυχασμό. Η κυβέρνηση του "μαύρου μετώπου" κλιμακώνει αποφασιστικά την επίθεσή της στο σύνολο των εργαζομένων, μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων, σύμφωνα με τις κατευθύνσεις της άρχουσας τάξης και της ΕΕ. Το σύνολο των λαϊκών δικαιωμάτων στο μισθό, το εισόδημα, τη φορολογία, τις εργασιακές σχέσεις, τα ασφαλιστικά δικαιώματα, η Υγεία και η Παιδεία δέχονται συντριπτικά χτυπήματα και το μέλλον για τους εργαζόμενους προδιαγράφεται εφιαλτικό. Στο πλαίσιο αυτό, οι εργαζόμενοι επιστήμονες δέχονται κι αυτοί επίθεση, όπως και όλος ο κόσμος της εργασίας.

Δεν θα καταφέρουν να χτυπήσουν τον αγώνα των χαλυβουργών

Αφορμή από μια στημένη υπόθεση βρήκε ο αστικός Τύπος και με πανομοιότυπα δημοσιεύματα τις τελευταίες μέρες χτυπά τον αγώνα των χαλυβουργών, το σωματείο, το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ. Εμφανίζουν λοιπόν την προβοκάτσια της «Χρυσής Αυγής» που πήγε στη «Χαλυβουργία» δήθεν για να συμπαρασταθεί στον αγώνα των εργαζομένων και κάνουν λόγο για «συνάντηση των άκρων».

Αυτή τη φορά ο στόχος τους είναι γενικότερος. Ξέρουν καλά ότι το ΚΚΕ δεν έχει καμία σχέση με τους εχθρούς των εργατών, όπως είναι η «Χρυσή Αυγή». Το κάνουν σκόπιμα για να καλλιεργήσουν μια τέτοια άποψη στις συνειδήσεις των εργατών και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Είναι χαρακτηριστικό ότι η προβοκάτσια που συνεχίζει να ξεδιπλώνεται συγχρονισμένα περιλαμβάνει και δήλωση Μιχαλολιάκου που λέει στο ΒΗΜΑ της Κυριακής. «Δεν χαρίζουμε τους απεργούς στο ΚΚΕ».

Κάλπικες διαχωριστικές γραμμές

Στις συμπληγάδες της κατατρομοκράτησης με κίβδηλα εκφοβιστικά διλήμματα, απ' τη μια, και των θολών δήθεν αντιμνημονιακών προταγμάτων, απ' την άλλη, επιδιώκεται να εγκλωβιστούν οι λαϊκές συνειδήσεις, να ανακοπούν τάσεις ριζοσπαστικοποίησής τους, με δεδομένη αφενός τη λαϊκή οργή και απαξίωση του αστικού πολιτικού συστήματος, αφετέρου την ανάγκη του λαού για διέξοδο που οδηγεί πολύ περισσότερους από χτες ανθρώπους του μόχθου κοντύτερα στις θέσεις και προτάσεις του ΚΚΕ. Προβάλλουν τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές: Με το μνημόνιο ή ενάντια στο μνημόνιο, συσκοτίζοντας πως το μνημόνιο είναι απότοκο της καπιταλιστικής κρίσης και όχι η αιτία της που είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης και ότι φιλολαϊκή διέξοδος μόνο με την ανατροπή του μπορεί να επιβληθεί.

Στο πλαίσιο αυτό, οι αντιμνημονιακές κραυγές πολλαπλασιάστηκαν σαν τις «αμοιβάδες». Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγορεύει σε διέξοδο το «αντιμνημονιακό» μέτωπο, την «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, το «ναι ή όχι στη δανειακή σύμβαση». Στελέχη

Με πρώτα βιολιά τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, προσπαθούν να χρεώσουν στους εργατικούς αγώνες την ευθύνη για την κρίση

Στην πεπατημένη της συκοφαντίας και του ψέματος κινήθηκε χτες ο Α. Σαμαράς, μιλώντας στη Βουλή, στριμωγμένος από την πολιτική κριτική του ΚΚΕ και τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης. Κατηγορώντας γενικά την «αριστερά», αλλά κεντράροντας στο ΚΚΕ, ισχυρίστηκε ούτε λίγο, ούτε πολύ ότι αυτό φταίει για τη σημερινή κρίση, επειδή με συνέπεια αντιπαλεύει τον καπιταλισμό και μάχεται για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Οπως είπε, «μπορεί η αριστερά να μην κυβέρνησε ποτέ, αλλά άσκησε επιρροή και στήριξε καταστάσεις νοσηρές και στρεβλώσεις απίστευτες, που έχουν μεγάλη ευθύνη για εδώ που φτάσαμε. Στήριξε προνόμια και αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, που δημιούργησαν ακυβερνησία και όργιο σπατάλης. Εδιωξε επιχειρήσεις από την Ελλάδα με αλλεπάλληλες κινητοποιήσεις. Η αριστερά, μαζί με το ΠΑΣΟΚ, δεν είχε βαλθεί να διώξει τους

Γιώργος Νταλάρας: Αντιλαϊκή στοίχιση και αντικομμουνισμός

Τη συντονισμένη επιχείρηση αποπροσανατολισμού των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ώστε η λαϊκή οργή από τα βάρβαρα μέτρα που ξεθεμελιώνουν κάθε δικαίωμα να στραφεί σε λογικές τύπου «σφάξε με αγά μ' ν' αγιάσω», προσπαθεί να σιγοντάρει ο Γιώργος Νταλάρας, με περατζάδες από τα αστικά ΜΜΕ όπου, από τη μια, υπερασπίζει την πολιτική του ΠΑΣΟΚ και, από την άλλη, προπαγανδίζει τη «φιλάνθρωπη» κίνησή του να διοργανώσει συναυλίες δωρεάν για να χαρεί ο «καημένος» ο λαός αυτές τις μέρες της κρίσης...

Οποιος πράγματι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντα του λαού, αφ' ενός, καταδικάζει απερίφραστα την πολιτική που ξεθεμελιώνει κάθε εργατικό και λαϊκό δικαίωμα και, αφ' ετέρου, οφείλει πλάι στην όποια πρωτοβουλία παίρνει να καλεί το λαό να ξεσηκωθεί και να διεκδικήσει τα δίκια του και όχι να προσφέρει «παρηγοριά στον άρρωστο μέχρι να βγει η ψυχή του».

***

Αλλά, βέβαια, για να το κάνει κάποιος αυτό,πρέπει να θεωρεί ότι ο λαός έχει

Η ακραία γελοιότητα της ακρότατης προστυχιάς

Την Κυριακή 26/2/2012 δημοσιεύτηκε στο «Βήμα» κείμενο, κάτι μεταξύ ρεπορτάζ και άρθρου, υπό τον εξής τίτλο:

«Η συνάντηση των άκρων».

Κατά καιρούς στον Τύπο βλέπουν το φως δημοσιεύματα που βρίθουν γελοιότητας και ανοησίας.

Το συγκεκριμένο είναι κάτι «περισσότερο»: Αποτελεί μνημείο

πολιτικής προστυχιάς,

ιστορικής αμορφωσιάς,

εκδοτικοδημοσιογραφικής σήψης και

αναγωγής της βλακείας σε «ατομικό όπλο» του ιδεολογικού τραμπουκισμού.

*

Μιλάμε για εκείνο το ειδικό είδος βλακείας που όσο πιο αυθεντική, ανόθευτη και ακατέργαστη είναι, τόσο πιο πολύτιμη αποδεικνύεται στους φορείς της για να χτίζουν τις καριέρες τους.

Καριέρες που για να τις διατηρούν, όμως, χρειάζεται, πού και πού, να δηλώνουν τη διαθεσιμότητά τους στην εκτόξευση του γκεμπελισμού.