ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ, (με απλά λόγια).

Αν και οι ορισμοί δεν μπορούν πάντα να δώσουν 

με σαφήνεια τόσο την περιγραφή όσο και την ουσία ενός φαινομένου, μπορούμε να πούμε το εξής:  

 Κρίση είναι η αναταραχή, ή και διακοπή του κύκλου της διευρυμένης αναπαραγωγής του κεφαλαίου. 

Η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου δεν είναι μόνιμη, αδιάκοπη, αλλά διακόπτεται περιοδικά και η άνοδος εναλλάσσεται με την πτώση. 

Αυτό το φαινόμενο ονομάζεται «κυκλική οικονομική κρίση».

Διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή σημαίνει ότι οι καπιταλιστές την υπεραξία,

 άρα και τα κέρδη που καρπώνονται, δεν την καταναλώνουν ολόκληρη, ως εισόδημα, αλλά το μεγαλύτερο μέρος το ξαναρίχνουν στην παραγωγή, κάνουν δηλαδή επενδύσεις, διευρύνοντας τις διαστάσεις του κεφαλαίου τους, προκειμένου να αυξάνουν την υπεραξία, άρα και τα κέρδη που αντλούν.

Αυτή η συνεχής διαδικασία, που αυξάνει το κεφάλαιο, διακόπτεται περιοδικά.

Προβάλλει το καινούριο ...

Πολύ κλαψούρισμα ακούγεται μετά τα δραματικά γεγονότα της Τετάρτης 29/6/2011. Αυτά θα μείνουν ως νοητική παρακαταθήκη για όλους όσοι επιζητούν την άλλη κοινωνία του μέλλοντος, της Δημοκρατίας, της Ειρήνης και του Σοσιαλισμού. Ομως, το κλαψούρισμα συνεχίζεται κυρίως απ' αυτούς που συνέβη να βρεθούν στον ύψιστο πολιτικό θώκο του αστικού πολιτικού εποικοδομήματος. 

Σύνηθες κλαψούρισμα γι' αυτούς η «αδικαιολόγητη βία της αστυνομίας». Αμοιροι και υποκριτές κάνουν πως δεν γνωρίζουν την ουσία προσανατολισμού των δυνάμεων ασφαλείας που μετατράπηκαν σε γενίτσαρους.

Στήνουν παγίδες στο λαό και το κίνημα...

Οι κυβερνητικές εξαγγελίες, για διενέργεια δημοψηφισμάτων για μια σειρά από ζητήματα που άπτονται της λειτουργίας του αστικού πολιτικού συστήματος, επιβάλουν στο λαό και στο κίνημα να τεθούν σε ετοιμότητα για να αχρηστέψουν τις νέες παγίδες που ο αντίπαλος τοποθετεί στο διάβα τους. 
Κανένας άνθρωπος του μόχθου δεν πρέπει να αδιαφορήσει, να ξεγελαστεί ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα υπάρξουν φιλολαϊκές εξελίξεις και θα επιβληθούν λύσεις προς όφελός του.

ΙΤΑΛΙΑ: Επέλαση στα εργατικά δικαιώματα.

Κυβέρνηση, κεφάλαιο και συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες διαλύουν τις Συλλογικές Συμβάσεις.
Στην Ιταλία, όπως και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, συμπεριλαμβανόμενης και της δικής μας, διεξάγεται συντονισμένη επίθεση κατά των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, με στόχο την παραπέρα συρρίκνωση των λαϊκών εισοδημάτων και την ανατροπή των όποιων κατακτήσεων της εργατικής τάξης έχουν απομείνει, στο όνομα της αντιμετώπισης των μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, που προκάλεσε η ληστρική πολιτική υπέρ του κεφαλαίου, και για να βγει το κεφάλαιο με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση.

Βία ασκούν το κεφάλαιο και το αστικό κράτος.

Η προβοκάτσια που εκδηλώθηκε στο Σύνταγμα το διήμερο της 48ωρης γενικής απεργίας, στις 28 και 29 Ιούνη, για να προκαλέσει το όργιο καταστολής σε βάρος του λαϊκού κινήματος, και οι προπηλακισμοί βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που καταγράφηκαν τις επόμενες μέρες, από διάφορες «συστημικές πλευρές», ίσως και καθοδηγημένες, αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση για να φέρει με τρόπο επιτακτικό στην ατζέντα της δημόσιας συζήτησης το ζήτημα της βίας και να προαναγγείλει πρωτοβουλίες που στοχοποιούν άμεσα το μαζικό και οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να αξιοποιήσει μια πραγματικότητα, που και η ίδια συνέβαλε στη διαμόρφωσή της, μαζί με τα αστικά επιτελεία και τα αστικά ΜΜΕ για να στρώσει το έδαφος και να εξαπολύσει τον επόμενο γύρο επίθεσης στο ταξικό κίνημα, ενόψει της νομοθέτησης νέων σκληρών μέτρων που προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα». 

«Ανταγωνιστικά» ψέματα...

«Ο ανταγωνισμός πάντα φέρνει καλύτερες υπηρεσίες και φτηνότερες τιμές». 
Το γνωστό χρεοκοπημένο ιδεολόγημα αναμασούν ξανά κυβερνητικά στελέχη και καθεστωτικά παπαγαλάκια με αφορμή την τελική έφοδο που πραγματοποιεί η κυβέρνηση για την «απελευθέρωση» των λεγόμενων κλειστών επαγγελμάτων. 
Εδώ και χρόνια τα παραμύθια αυτά έχουν «τελειώσει» και διαψευστεί παταγωδώς από την ίδια τη ζωή, αλλά οι σύγχρονοι γκαιμπελίσκοι δυσκολεύονται να βρουν καινούρια. 
Εδώ και πολλά χρόνια η ίδια η ζωή έχει αποδείξει ότι είναι μύθος ο ισχυρισμός ότι μετά από την «απελευθέρωση της αγοράς» θα έχουμε καλύτερα και φθηνότερα εμπορεύματα και υπηρεσίες για το λαό. 

Ο οπορτουνισμός προσωπεία αλλάζει, ρόλο όχι...

Οταν υπάρχει νηνεμία και ο καπιταλισμός φαντάζει σίγουρος και κραταιός είναι γνωστό ότι o οπορτουνισμός εκθειάζει την ηρεμία της λάσπης του βυθού ως πράξη ανανέωσης, γιατί το λαό τον συμφέρει ο εξανθρωπισμός του καπιταλιστικού συστήματος. 

Οταν, όμως, ξεσπά αναταραχή, γιατί και τα βουβάλια - μονοπώλια τσακώνονται άγρια, ειδικά στη φάση της κρίσης, και ο λαός αντιδρά - τότε ξαφνικά υμνεί την ανακατωσούρα. Βγαίνει και αυτός στον αφρό και προτείνει ως λύση στο λαό να επιλέξει να πάει με το πιο φιλολαϊκό βουβάλι! Με διάφορες φανφάρες, προτείνει ως ριζοσπαστικό, αντικαπιταλιστικό την επιστροφή στο βυθό και στο παρελθόν!

Ο,τι βλέπω κρίνω...

1. Μέσα στη γενικευμένη διάλυση, η ψυχή του καθενός δοκιμάζεται άγρια. 
Η κατάστασή της αποτυπώνεται με τον καλύτερο τρόπο στα νεκρώσιμα ιδιόμελα του Ιωάννου Δαμασκηνού: «Προς τους αγγέλους τα όμματα ρέπουσα, άπρακτα καθικετεύει, προς τους ανθρώπους τας χείρας εκτείνουσα, ουκ έχει τον βοηθούντα».

2. Το καθεστώς παραπαίει, ούτε το θέαμα δεν μπορεί πλέον να το σώσει. 

Ο Βενιζέλος θυμίζει παρηκμασμένη φιγούρα γκρουπιέρη σε καζίνο που παίζει μόνος, χωρίς να υπάρχουν γύρω του παίκτες.

3. Μεγαλύτερο δέος και από τους μπάτσους των ΜΑΤ προκαλούν οι δικαστικοί κλητήρες. Δίχως να σου ανοίξουν το κεφάλι ή να σε τσουβαλιάσουν στη ΓΑΔΑ, κάνουν το φυλλοκάρδι σου να τρέμει.