ΠΑΜΕ: «Μόνος δρόμος είναι το ενιαίο μέτωπο των εργαζομένων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα»

Αλλη μια προκλητική επίθεση σε βάρος των εργαζομένων στο δημόσιο τομέα εξαπέλυσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Ηλ. Μόσιαλος, αυτή τη φορά με συνέντευξή του στην «Καθημερινή» της Κυριακής, όπου μιλάει για «δυσανάλογα μεγάλο» αριθμό δημοσίων υπαλλήλων και ύψος δαπανών, εκτοξεύοντας για μια ακόμη φορά, με έμμεσο τρόπο, την απειλή των απολύσεων και της «εξίσωσης προς τα κάτω» των μισθών των δημόσιων υπαλλήλων.

Συγκεκριμένα, ο Ηλ. Μόσιαλος δήλωσε πως

Επιθετικός πολιτικός αγώνας...

Στο φόντο της καπιταλιστικής κρίσης που βαθαίνει στην ΕΕ και παγκόσμια, οποιαδήποτε λύση κι αν επιλεγεί για τη διαχείρισή της από το πολιτικό προσωπικό του κεφαλαίου είναι βέβαιο ότι νέα βάρβαρα μέτρα περιμένουν το λαό. 

Κανένας εργαζόμενος και κανένας κλάδος δε βρίσκεται έξω από το πεδίο βολής της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της. 

Εργατοϋπάλληλοι στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, αυτοαπασχολούμενοι και φτωχοί αγρότες, νεολαίοι και γυναίκες θα βρεθούν αντιμέτωποι με νέες ανατροπές, καθώς, ανεξάρτητα από τον τρόπο με τον οποίο θα μεθοδευτεί η ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, η αστική τάξη έναν μπούσουλα κρατάει στη δίνη της κρίσης: Τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και την παραπέρα μονοπώληση όλων των κλάδων της παραγωγής.

Κέρδη και απολύσεις...

Σε δυσθεώρητα επίπεδα έχει εκτιναχθεί η κερδοφορία της εταιρείας «FRIGOGLASS», η οποία βλέπει τα καθαρά της κέρδη να αυξάνονται διαρκώς.

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση, η εταιρεία είχε αύξηση καθαρών κερδών 30,1% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011, τα οποία διαμορφώνονται στα 19,266 εκατ. ευρώ σε σχέση με τα 14,806 εκατ. ευρώ που είχε πέρσι. 

Αντίστοιχη αύξηση είχαν και οι πωλήσεις, στο ίδιο διάστημα, φτάνοντας το 36,7% και διαμορφώθηκαν στα 322,481 εκατ. ευρώ, από 235,988 εκατ. ευρώ.

Καμιά αυταπάτη για τους στόχους...

«Ο χρήστης είναι "ασθενής"». 

Δε πρόκειται απλώς για μια φράση την οποία επικαλούνται ...αθώα «ειδικοί» και μη, όταν μιλούν για το πρόβλημα της τοξικοεξάρτησης. 

Είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της υποτιθέμενης «αντιναρκωτικής» πολιτικής που εφαρμόζεται και στη χώρα μας, πάνω στην οποία έχει επικεντρωθεί η προπαγάνδα των τελευταίων δεκαετιών. 

Βαφτίζοντας το χρήστη ναρκωτικών ουσιών «άρρωστο», επιτυγχάνεται στροφή στις συνειδήσεις, καθώς ανοίγει ο δρόμος για την ιατρικοποίηση του προβλήματος των ναρκωτικών. 

Δηλαδή, οι κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες που οδηγούν στη χρήση συσκοτίζονται και μετατοπίζονται σε ιατρικό, ψυχολογικό, γονιδιακό επίπεδο (η εμφάνιση της τοξικοεξάρτησης με τη μορφή που έχει σήμερα δεν υπάρχει από πάντα, αλλά συνδέεται άμεσα με τον καπιταλισμό. Ο όρος τοξικομανία χρησιμοποιήθηκε πρώτη φορά τον 19ο αιώνα). 

Ετσι, η «ιατρικοποίηση» της ουσιοεξάρτησης αποτελεί ένα δυνατό εργαλείο που εξυπηρετεί ποικίλες επιδιώξεις, πρώτα απ' όλα σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο.

ΣΥΝ: Προσπάθεια απενοχοποίησης της καπιταλιστικής ΕΕ.

Κλιμακώνει ο ΣΥΝ την προσπάθεια απενοχοποίησης και διάσωσης του ευρωοικοδομήματος και γενικότερα του καπιταλιστικού συστήματος για την κρίση, κάτω από την οποία στενάζουν ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί. 

Σ' αυτήν την κατεύθυνση, επιχειρεί να χρεώσει την καπιταλιστική κρίση στους διαχειριστές του συστήματος, θέτοντας έτσι στο απυρόβλητο το ίδιο το σύστημα και τον εκμεταλλευτικό του χαρακτήρα, που γεννάει και αναπαράγει κρίσεις και φτώχεια για το λαό.

Στο πλαίσιο αυτής της στρατηγικής επιλογής, συντάσσεται αντικειμενικά με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. στην υποστήριξη της πρότασης περί ευρωομολόγου, ενώ παράλληλα, για να θολώσει τα νερά, δεν παραλείπει να προβάλει την πρόταση περί «μετώπου κατά του μνημονίου», 

Το παράδειγμα της Ιταλίας .

Την καλύτερη απάντηση στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και σε όλους εκείνους που αναπαράγουν την αυταπάτη ότι η διαχείριση της κρίσης μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, αν οι θεσμοί της ευρωένωσης, όπως η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), αναμειχθούν εντονότερα στη δανειοδότηση των υπερχρεωμένων κρατών, στον αντίποδα δήθεν των καπιταλιστικών «οίκων αξιολόγησης», δίνουν οι όροι με τους οποίους η ΕΚΤ ξεκίνησε από χτες να αγοράζει ομόλογα της Ιταλίας. 

Θυμίζουμε ότι η Ιταλία δεν έχει μνημόνιο, όπως η Ελλάδα, η Ιρλανδία και η Πορτογαλία, ενώ είναι η τρίτη σε οικονομικό μέγεθος χώρα της Ευρωζώνης. 

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Ιλ Κοριέρε ντέλα Σέρα», σε μια «μυστική» επιστολή που εστάλη στον Σ. Μπερλουσκόνι μεταξύ της Πέμπτης και της Παρασκευής, ο διοικητής της ΕΚΤ, Ζαν - Κλοντ Τρισέ απαριθμεί τα «μέτρα που πρέπει να ληφθούν, το χρονοδιάγραμμα για την εφαρμογή τους, ακόμη και τα νομοθετικά εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιηθούν, ώστε να επιταχυνθεί η εφαρμογή τους». 

Αντίσταση με προοπτική...

Οι τίτλοι στα δελτία σε καλούν να κλάψεις μαζί τους: «μαύρη Δευτέρα για τα χρηματιστήρια».

Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μαύρες είναι οι μέρες στα χρηματιστήρια, τόσο πιο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα για την εργατική τάξη.

Το σίγουρο είναι πως βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση.

Και το μόνο ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα δώσουν φιλί ζωής στους καπιταλιστές, ή, με την πάλη τους θα διευρύνουν το ρήγμα που απαιτείται για να γκρεμιστεί ένα σύστημα που μόνο δεινά φέρνει.

***

Μαζί με το κλάμα για τα καπιταλιστικά κέρδη μερικές ειδήσεις στα ψιλά ενισχύουν την εικόνα της γενικευμένης επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα: 

Δε φταίει το μπόι...

Η πιο βολική εξήγηση για τα όσα συμβαίνουν παγκοσμίως στις χώρες του κεφαλαίου και την αδυναμία του συστήματος να βγει από τη φάση της κρίσης, είναι να μετρώνται οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας με το λειψό μπόι των πολιτικών ηγεσιών και να αποδίδονται οι καταστροφικές για τους λαούς συνέπειες της κρίσης στα καμώματα των λεγόμενων οίκων αξιολόγησης.



Αλλιώς είναι τα πράγματα στη ζωή.

Προσπαθούν να ενοχοποιήσουν τον λαό...

ΕΜΕΙΣ ΤΩΡΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ τους ...λυπηθούμε και να τους κατανοήσουμε όλους αυτούς; 

Τα αραβικά χρηματιστήρια που επλήγησαν, τα ευρωπαϊκά που κάπως συγκράτησαν τις επιπτώσεις και τα αμερικάνικα που αγωνιούν;

Πρέπει, μήπως, να ...καρδιοχτυπούμε μαζί με τις πολυεθνικές και τους τραπεζικούς ομίλους για την πιθανότητα μίας κάποιας ζημιάς που ίσως έχουν στα κέρδη τους; 

(Αν και με κάποιο ...μαγικό τρόπο ποτέ δεν συμβαίνει αυτό).

Οφείλουμε, μήπως, να νιώσουμε δέος απέναντι στα τεράστια μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας που κλυδωνίζεται και να αποδεχθούμε σιωπηλά και καρτερικά τη μοίρα μας, που είναι να πληρώσουμε ακόμη περισσότερο, να χάσουμε τους μισθούς και τα δικαιώματά μας;