Εφιάλτης αυτός ο …Μπρεχτ! ή ο αχαλίνωτος αντικομουνισμός απο «το Ποντίκι»...

Εξανίσταται ο Γιώργος Ι. Αλλαμανής, συντάκτης της εφημερίδας «το Ποντίκι», από τη στήλη Ποντίκι art της 4/4/2013 για την μονομερή προσήλωση του ΚΚΕ στον Μπρεχτ και την «ιδεοληπτική αρτηριοσκλήρωση» με την οποία τον αντιμετώπισε στο συνέδριο «που διοργάνωσε πρόσφατα» για να τον τιμήσει. «Μπρεχτ (στα μέτρα μας) και ξερό ψωμί» είναι ο εύγλωττος τίτλος του άρθρου του. 

Αφήνουμε στην άκρη το ότι ο συντάκτης δεν γνωρίζει και πολλά πράγματα για τον Μπρεχτ, όπως για παράδειγμα ότι ο Μπρεχτ όχι μόνο δεν επέδειξε «εκκωφαντική σιωπή για τις δίκες της Μόσχας» -όπως ισχυρίζεται στο άρθρο του- αλλά για το θέμα αυτό έγραψε ένα εκτεταμένο κείμενο υπεράσπισης της σοβιετικής κυβέρνησης απέναντι στους σοσιαλδημοκράτες διανοούμενους της Σκανδιναβίας. Αφού όμως δεν ξέρει, τουλάχιστον ας μην ορμηνεύει, ξεθάβοντας τα παλαιολιθικά και χυδαία επινοήματα της αστικής πολεμικής ενάντια στο μεγάλο αυτό μαρξιστή δραματουργό, όπως ότι διατηρούσε καταθέσεις στις Ελβετικές τράπεζες!

Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα που μας απασχολεί είναι το παρακάτω:

Ακούστε, κύριοι

Ούτε βήμα πίσω!

Κατανοούμε την «έκπληξη» για το βάθος, για την ποιότητα και για το ουσιαστικό περιεχόμενο του Προσυνεδριακού Διαλόγου για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ εκ μέρους όσων έχουν συνηθίσει να ζουν και να σκέφτονται με τους κανόνες της ίντριγκας, του μιντιακού παρασιτισμού, της υποκρισίας, του καιροσκοπισμού, της καμαρίλας, της κομματικής ψευτοδημοκρατίας.

Κατανοούμε τον «πόνο» τους να «διορθώσουν» τους κομμουνιστές όσον αφορά τη στρατηγική και την τακτική που θα φέρει το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, μιας και άλλωστε είναι πασίγνωστος ο «καημός» τους και για το σοσιαλισμό και για τον κομμουνισμό.

Κατανοούμε και την εμετική συμπεριφορά τους που άλλοτε μεταμφιέζεται σε «έπαινο», σε συκοφαντικές επιθέσεις «φιλίας» που είναι αηδιαστικότερες και από τον πιο αήθη λίβελο, κι άλλοτε υψώνει την «εισαγγελική» ρομφαία για τις Θέσεις του ΚΚΕ και τις απόψεις που αναπτύσσονται στο διάλογο.

Αυταπατώνται, αν νομίζουν ότι μπορούν αυτοί, είτε με τη χυδαιότητα, είτε με την «αντικειμενικότητά τους», να καθορίσουν τη σχέση του ΚΚΕ με τα μέλη του και τη σχέση των μελών του ΚΚΕ με το Κόμμα τους.

Πες, πες, στο τέλος κάτι μένει...

Ομοβροντία και σήμερα Σάββατο κατά του ΚΚΕ από το σύνολο του αστικού Τύπου. Και όλοι γράφουν ακριβώς τα ίδια (αν βέβαια τους πεις ότι ένα κέντρο τους τροφοδοτεί, είναι έτοιμοι να σου κάνουν μέχρι και μήνυση για συκοφαντική δυσφήμιση...).

Είναι η πρώτη φορά; Δεν είναι η πρώτη και βεβαίως δεν θα είναι και η τελευταία. Τα ίδια έχουν ξαναγράψει όλο αυτό το διάστημα, όχι μία, όχι δύο, ούτε τρεις ή τέσσερις ή πέντε ή είκοσι φορές, αλλά πολύ περισσότερες. Πες, πες κάτι θα μείνει, όπως έλεγε και κάποιος γνωστός…

Και βέβαια, ας μην σκεφτεί κανείς, ότι θα σπεύσουν κάποια στιγμή να ζητήσουν συγγνώμη από τους αναγνώστες τους, για τα όσα συκοφαντικά εκτοξεύουν. Δεν το συνηθίζουν, προφανώς λόγω …σεβασμού προς το αναγνωστικό κοινό τους. Απόδειξη γι’ αυτό είναι ότι ουδέποτε το έκαναν στο παρελθόν κι ας αποδείχθηκαν φούμαρα τα γραφόμενά τους. Αλλά είπαμε, πες, πες κάτι μένει στο τέλος.