Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΛΕΕΙ ΤΟ ΚΚΕ

Ο λαός πρέπει να παλέψει για να ανατρέψει τα σχέδια της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό αναφέρει σε ανακοίνωσή του το ΚΚΕ και προτείνει σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες και στα 60 για τους άνδρες.
Αναλυτικά η ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΚΚΕ έχει ως εξής: "Η κυβέρνηση μαζί με τους συμμάχους της, ΕΕ και ΔΝΤ, υποτιμούν τη νοημοσύνη του λαού. Με απίστευτο θράσος λένε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα: Θα δουλεύεις τουλάχιστον για 40 χρόνια αδιαλείπτως για να λάβεις ένα επίδομα αντί για σύνταξη που δεν θα είναι το 50% της σημερινής σύνταξης αλλά το 60%!
Ο λαός μπορεί να εμποδίσει και να ανατρέψει τα σχέδιά τους μόνο με οργανωμένο αγώνα διαρκείας διεκδικώντας σύνταξη στα 55 για τις γυναίκες, στα 60 για τους άνδρες και κατώτερη σύνταξη 1120 ευρώ, σύγχρονες δωρεάν παροχές Υγείας. Με τη δική του συμμαχία να παλέψει για τον δρόμο ανάπτυξης που θα ικανοποιεί τις δικές του ανάγκες και όχι την κέρδη των μονοπωλίων".

ΕΕ: Εκβιασμοί - Εξυπηρετήσεις

Το σκανδαλοθηρικό πλέγμα ως αντίδοτο στη βαθιά ύφεση και τη βιωματική εμπειρία της κρίσης σε υποκειμενικό και συλλογικό επίπεδο αρχίζει να ξεφτίζει. Το καλοκαίρι φέτος, παρά τις φυσικές εποχικές ευκολίες που επιφέρει στην καθημερινότητα, δεν έρχεται για να ανακουφίσει τις μάζες των εργαζομένων, αλλά για να τις εξαντλήσει τρομοκρατικά ενόψει φθινοπώρου. Τα σήματα θέλουν μετάφραση για ν' ανοίξει εκτός απ' το μυαλό και το συλλογικό υποσυνείδητο κι εκείνο το ανθρώπινο κομμάτι του μέσα μας, στον καθένα, που δεν προκάμει να μετρήσει τις αντοχές και τις ανοχές του στα βάσανα.

Ο διαστρεβλωμένος πολιτικός - διαφημιστικός λόγος πριονίζει αντιστάσεις εκεί που δε φαίνεται. Πάει στο θυμικό, βρίσκει απαίδευτο κι αφύλακτο τον πολίτη - καταναλωτή και χάνει την ουσία. 14-18 Ιουνίου έρχεται για έλεγχο το λογιστικό εξουσιαστήριο και στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, για παράδειγμα, άρχισαν οι έρανοι, οι προσφορές και οι φιλανθρωπίες, για να ενισχυθεί η ομαδική αποπολιτικοποιημένη αισιοδοξία ότι μπορούμε να είμαστε ευτυχισμένοι δούλοι και χαρούμενοι υπηρέτες για όσο διάστημα θα χρειαστούν τα κέρδη να συνέλθουν.

Δεν είναι οι «ντουλάπες» και η χαρτούρα των εξεταστικών μήτε οι επιδρομές των φασιστών Ισραηλινών που αλλοιώνουν την αντίληψη της πραγματικότητας, σύντροφοι. Είναι κυρίως εκείνη η αισθητική σχεδόν τρυφερή μελετημένα αθώα διαφήμιση: Παρέα νέων στο ταβερνείο. Η γιαγιά σερβίρει. Κι ως γιαγιά διακρίνει τον νταλκά στα παιδιά. Είναι αλήθεια σκοτεινιασμένα. Ρωτάει η γιαγιά. Της λένε πως έπεσε ο Dow Jones. Κι εκείνη αφελώς αναρωτιέται αν το παλικάρι έπεσε με τη μηχανή. Χα! και Αχ! Προσοχή στο λεξιλόγιο των εικόνων.

Η παρέα των νέων δεν είναι βαριά γιατί είναι χωρίς δουλειά, χωρίς προοπτική, χωρίς χώρο ονείρων μπροστά στη φτωχή μαρτυρική πραγματικότητα των ανέργων των 500 ευρώ «μισθό» και 340 βασική προνοιακή «σύνταξη». Είναι όλοι παίκτες εξαρτημένοι από το δείκτη του διεθνούς χρηματιστηρίου! Η γιαγιά δεν είναι μια τεμπέλα συνταξιούχα, αλλά μια γκαρσόνα στα 70 της στην ταβέρνα! Αυτό το δηλητήριο δεν παλεύεται εύκολα. Φτιάχνει ύπουλα μια εικόνα κόσμου - κοινωνίας και γενεών που εκμαυλίζει και εξουδετερώνει την κριτική ικανότητα της αντικειμενικής ανάλυσης της πραγματικότητας. Είναι η ένταξη του ατόμου, της παρέας, της σχέσης στην κεντρική κοσμοθεώρηση της ταξικής χειραγώγησης των μαζών που τώρα ξυπνούν αντιλαμβανόμενες το δίπολο εκβιασμός - εξυπηρέτηση της ΕΕ των πολυεθνικών του μεγάλου κεφαλαίου. Ο εκβιασμός αφορά στις μάζες της εργασίας. Η εξυπηρέτηση στα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Το κράτος δείχνει το δρόμο. Ξεπουλάει ό,τι έφτιαξες ώστε να ξεπουλάς την εργατική σου δύναμη και αξία με τη μικρότερη δυνατή όχι απλώς αντίσταση αλλά και ερώτηση: Μήπως θέλει άλλη οργάνωση, άλλη πολιτική η κοινωνία πριν αποδεχτεί ως αδράνεια τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Θέλει προσοχή πολλή αυτή η συνεχής προβοκάτσια που δεν είναι έμπνευση ενός διαφημιστή ούτε συνωμοσία του κεφαλαιούχου, αλλά ένας μεταπολιτευτικός διαποτισμός του κοινού νου με κοινές εικόνες που ενισχύουν την κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Η γιαγιά μπορεί να νιώσει στο πετσί της την πετσοκομμένη σύνταξη και τη δουλειά ως δουλεία. Αλλά ποτέ δεν πρέπει να καταλάβει πως γι' αυτήν φταίει ο Dow Jones τον οποίο και αγνοεί. Η ...μετάφραση αυτή είναι δικιά μας δουλειά. Λαϊκή και γι' αυτό επίσημη και έγκυρη.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Για τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη 2010

Σήμερα στον «Ριζοσπάστη» δημοσιεύουμε σε ειδικό ένθετο τηνΑπόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τις τοπικές και περιφερειακές εκλογές του Νοέμβρη 2010. Οπως αναφέρεται στην απόφαση, οι εργαζόμενοι της χώρας μας, εν μέσω της ανερχόμενης φτώχειας, ανεργίας και γενικευμένης ανασφάλειας, καλούνται να προσέλθουν στις κάλπες, προκειμένου να εκλέξουν τις τοπικές και περιφερειακές διοικήσεις του κράτους, με βάση τη νέα διοικητική αναδιάρθρωση, το γνωστό σχέδιο «Καλλικράτης». Η προαποφασισμένη από 10ετίας νέα αλλαγή της διοικητικής δομής είναι πλήρως εναρμονισμένη με την πολιτική στήριξης της κερδοφορίας των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που αποκτούν, μέσω των νέων θεσμών, μεγαλύτερες δυνατότητες δράσης και κερδοφορίας, αδειάσματος της τσέπης των εργαζομένων.

Οι εργαζόμενοι έχουν την ευκαιρία να μετατρέψουν αυτήν την εκλογική μάχη σε εφαλτήριο αντεπίθεσης. Να αποδείξουν ότι δεν είναι διατεθειμένοι, για μια ακόμη φορά, να δείξουν εμπιστοσύνη ή να πιστέψουν στα κόμματα του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ψήφισαν το 2009. Οτι δεν εμπιστεύονται την τύχη τους, το αύριο των παιδιών τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση, στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να αναλογιστούν ότι ψηφίζοντας ΠΑΣΟΚ και ΝΔ εκχωρούν το δικαίωμα να υποστηρίζουν τα κόμματα αυτά ότι ο λαός συμφωνεί με τα βάρβαρα μέτρα «εξόδου από την κρίση», ότι ο λαός εθελοντικά δέχεται νέες θυσίες. Οι εργαζόμενοι πρέπει μαζικά να πάνε να ψηφίσουν και μπροστά στις κάλπες να σκεφτούν συνολικά την κατάσταση και τα προβλήματα που βιώνουν.

Μάχη γενικού χαρακτήρα πολιτικής αναμέτρησης

Η μάχη των τοπικών και περιφερειακών εκλογών του Νοέμβρη 2010 παίρνει, από τα ίδια τα πράγματα και ακόμα περισσότερο απ' ό,τι παλιότερα, λόγω των εξελίξεων τον τελευταίο χρόνο με την οικονομική καπιταλιστική κρίση, γενικό χαρακτήρα πολιτικής αναμέτρησης. Δεν έχει καμιά βάση ο διαχωρισμός των προβλημάτων σε προβλήματα στο χώρο εργασίας και προβλήματα στο χώρο κατοικίας, στο χώρο σπουδών. Τα λεγόμενα τοπικά προβλήματα είναι απόρροια των γενικών.

Δεν αποτελούν κριτήριο τα πρόσωπα ή οι επικεφαλής των συνδυασμών. Αυτό που καθορίζει την ταυτότητα και τις προθέσεις τους είναι ποια πολιτική δύναμη τους στηρίζει. Εχει σημασία η στάση των συνδυασμών απέναντι στα καθημερινά εργατικά, λαϊκά προβλήματα, απέναντι στις αιτίες και τη διέξοδο από την κρίση, από τη στάση σε μεγάλα προβλήματα, όπως είναι το Αιγαίο, η κατάσταση στα Βαλκάνια, το Κυπριακό. Σε όλα αυτά τα ζητήματα η Ελλάδα παίζει ρόλο. Ρόλο πάνω απ' όλα πρέπει να έχει ο λαός.

Η όξυνση της κατάστασης, με πρωταρχικές ευθύνες των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ εξαιτίας της πολιτικής που ακολούθησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια και σήμερα, βάζει επιτακτικά το ζήτημα η λαϊκή ψήφος να εκφραστεί αποφασιστικά και μαζικά κατά της αντιλαϊκής πολιτικής, ως ψήφος καταδίκης του ΠΑΣΟΚ, της ΝΔ, των άλλων κομμάτων που τους στηρίζουν, ως ψήφος απόρριψης των μέτρων που παίρνονται δήθεν για την «αντιμετώπιση της κρίσης και των ελλειμμάτων», ως ψήφος ενεργητικής αντίστασης και συμμετοχής στον αγώνα που αναπτύσσεται, για να μπούμε σε πορεία αλλαγής των συσχετισμών μέσα στο λαό, στη σκληρή αναμέτρηση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων που συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία και διεθνώς, να κερδίζει έδαφος η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης που έχει ανάγκη ο λαός και η χώρα.

Η νέα διοικητική δομή, ο «Καλλικράτης», έρχεται να συνδράμει το κεφάλαιο στη μετεκλογική θύελλα που έχει ξεκινήσει σε βάρος του λαού. Στην πραγματικότητα, πλέον, έχουν εξαφανιστεί τα όποια περιθώρια υπήρχαν παλιότερα για κάποιους ελιγμούς, ακόμα και προεκλογικού χαρακτήρα. Οποιος ισχυρίζεται το αντίθετο, για να υποκλέψει κάποιες ψήφους, είναι μεγάλος ψεύτης και πρέπει ακόμα πριν από τις εκλογές ο λαός και η νεολαία να τον καταδικάσουν. Στις εκλογές συμμετέχουμε και ψηφίζουμε πολιτικά, βγάζουμε έγκαιρα συμπεράσματα από τις θέσεις και τη στάση των κομμάτων, αξιοποιούμε την πείρα τόσων χρόνων διάψευσης ελπίδων και προσδοκιών. Μετράμε τους τόνους δημαγωγίας, κοροϊδίας, αυταπατών και επιλέγουμε με το χέρι στην καρδιά το σημερινό και μακροπρόθεσμο συμφέρον του κόσμου της δουλειάς και του αγώνα.

Η «νέα» αλλαγή της τοπικής και περιφερειακής διοικητικής δομής της χώρας, προσαρμοσμένη στην ιμπεριαλιστική στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020», που θα αντικαταστήσει την αντιλαϊκή «Στρατηγική της Λισαβόνας» και τη συνθήκη γνωστή ως «ευρωσύνταγμα», σηματοδοτεί την ένταση της επίθεσης της ΕΕ, της κυβέρνησης και των κομμάτων του κεφαλαίου, ενάντια στην εργατική τάξη και στα άλλα λαϊκά στρώματα.

Ο «Καλλικράτης» προωθεί:

• Τη διευκόλυνση και ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης, της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου (ιδιωτικοποιήσεις, αλλαγή των χρήσεων γης στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης, κ.ά.).
• Την πιο βαθιά και πλατιά προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, την πλήρη ανατροπή σε τομείς, όπως εργασιακές σχέσεις, Παιδεία, Υγεία - Πρόνοια, Αθλητισμός, Πολιτισμός.
• Τη χειραγώγηση του λαού κάτω από την κυρίαρχη πολιτική.

Δύο γραμμές

Οι μεγαλοβιομήχανοι, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλέμποροι και τα κόμματά τους καλούν το λαό να ψηφίσει εκπροσώπους στα δημοτικά και περιφερειακά συμβούλια, οι οποίοι δε θα βάλουν εμπόδια στα σχέδιά τους για ακόμα μεγαλύτερη κερδοφορία, για ακόμα μεγαλύτερη συγκέντρωση πλούτου σε λίγους, για ακόμα μεγαλύτερη εμπορευματοποίηση των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών έχουν απομείνει, σε όλες τις περιφέρειες και τους νέους δήμους. Οι οποίοι θα διευκολύνουν την καπιταλιστική ιδιοποίηση του συνολικά παραγόμενου από την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα κοινωνικού πλούτου, αλλά και τη συνολική εμπορευματοποίηση των αναγκαίων για την ίδια την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης δικαιωμάτων στην Υγεία και στην Πρόνοια, στην Παιδεία και στη μόρφωση, στην οργάνωση του ελεύθερου χρόνου με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό, στην ελεύθερη μετακίνηση στους δρόμους της πατρίδας μας.

Ολους, δηλαδή, όσοι ευθύνονται και δημιουργούν - αυτοί και το σύστημά τους - την οικονομική κρίση, τα ελλείμματα και τα χρέη, μετακυλίοντάς τα πάνω στις πλάτες της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Από την άλλη μεριά, υπάρχουν οι κοινωνικές δυνάμεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων μικρών εμπόρων, βιοτεχνών, επαγγελματιών, της φτωχομεσαίας αγροτιάς, των νέων, των συνταξιούχων, των γυναικών. Σήμερα, εκατοντάδες χιλιάδες αγωνιστές σε όλη τη χώρα συμμετέχουν στους αγώνες, μέσα από το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο, την Παναγροτική Αγωνιστική Συσπείρωση, την Πανελλαδική Αντιμονοπωλιακή Συσπείρωση των ΕΒΕ, το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, την Ομοσπονδία Γυναικών Ελλάδας, τα διάφορα αντιιμπεριαλιστικά, φιλειρηνικά μέτωπα και κινήσεις, τις οργανώσεις του πολιτισμού, του αθλητισμού, της πάλης κατά των ναρκωτικών, της πάλης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες, τις περιβαλλοντικές τοπικές συσπειρώσεις. Είναι αυτές οι δυνάμεις που τα συμφέροντά τους, ο αγώνας τους και οι αγωνίες τους, η επιλογή της ψήφου τους είναι, εκ των πραγμάτων, σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση επιλογής από το μεγάλο κεφάλαιο και τα κόμματα που του δίνουν «γην και ύδωρ», άμεση ή έμμεση στήριξη, που καλλιεργούν αυταπάτες και ψεύτικους διαχωρισμούς, που προσπαθούν να εμποδίσουν όποια αγωνιστική ανάταση εμφανίζεται και σηκώνει περήφανα το κεφάλι, αντιστέκεται, διεκδικεί, παλεύει.

Μαζί τους, δίπλα τους, υπάρχει το σταθερό στήριγμα και προασπιστής των συμφερόντων τους, το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί στον αγώνα για τη συσπείρωση του λαού, ενάντια στα μονοπώλια και στην εκμετάλλευση, για την ανατροπή του αρνητικού συσχετισμού δυνάμεων, για να πάρουν τον πλούτο που δημιουργούν καθημερινά, την εξουσία. Αυτή, λοιπόν, η άλλη επιλογή πρέπει να εκφραστεί και στην πράξη, στην κάλπη, υπέρ των συνδυασμών που θα στηρίξει το ΚΚΕ και στις 13 περιφέρειες της χώρας και στους δήμους.

Ολοι στη μάχη

Αυτό που δεν έκανε ο εργαζόμενος λαός στις εθνικές εκλογές, να το τολμήσει τώρα. Να κάνει το θεαματικό βήμα, να γείρει την πλάστιγγα του συσχετισμού δυνάμεων υπέρ του. Η αλλαγή συσχετισμού δε γίνεται με την περιπλάνηση ανάμεσα στα διάφορα κόμματα του ευρωμονόδρομου και της πλουτοκρατίας, αλλά ψηφίζοντας ΚΚΕ, ανεξάρτητα αν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις σε ορισμένα θέματα. Τώρα πρέπει να ενισχυθεί το ΚΚΕ, η δύναμη που θέλει και μπορεί να δώσει δύναμη στο λαϊκό κίνημα, αποτελεσματικότητα και νόημα στον αγώνα.

Η εκλογή κομμουνιστών και συνεργαζόμενων μαζί τους στα όργανα της τοπικής διοίκησης ένα σκοπό έχει: Να εκφραστεί η αγανάκτηση, η διαμαρτυρία και η καταδίκη της κυρίαρχης πολιτικής και των εκφραστών της στην τοπική διοίκηση. Να υπάρχει μέσα στα όργανα αυτά η φωνή του λαού, που θα αποκαλύπτει, θα δυσκολεύει, θα ενημερώνει και θα στηρίζει τα λαϊκά συμφέροντα. Οι εκλεγμένοι κομμουνιστές θα είναι το μάτι και το αυτί του λαού σε όλους τους δήμους και τις περιφέρειες.

Τους συνδυασμούς του ΚΚΕ μπορεί και πρέπει να τους στηρίξουν όλοι και όλες που γνωρίζουν ότι υπερασπιζόμαστε τα συμφέροντα του εργαζόμενου λαού από την κερδοφορία των μονοπωλίων, από τους πολιτικούς τους εκπροσώπους, ανεξάρτητα αν έχουν διαφορές μαζί μας σε ορισμένα, περισσότερα ή λιγότερα, ζητήματα.

Che θα πεθάνεις ξανά-Βασίλης Παπακωνσταντίνου

ΠΟΙΟΥΣ ΩΦΕΛΕΙΣΑΝ ΤΑ ΜΕΤΡΑ ΤΟΥ Δ.Ν.Τ.???

Πηγή: Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία

6/6

Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ

   Πρωθυπουργός, Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ αποφάνθηκαν: ΔΝΤ ή χάος! Η συνταγή «σωτηρίας» είναι ατέλειωτες θυσίες των Ελληνων σε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό και έπεται συνέχεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε υγεία, μόρφωση και ποιότητα ζωής.

Ολα τα «λαμπρά μυαλά» της νεοφιλελεύθερης οικονομολογίας, εγχώρια και διεθνή, επιστρατεύτηκαν για να πείσουν εμάς και τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ είναι μονόδρομος, η απόλυτη αλήθεια. Ο πολιτικός μανιχαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο!

Γιατί όμως να πιστέψουμε όλους αυτούς όταν δεν μπόρεσαν καν να προβλέψουν την παγκόσμια οικονομική κρίση; Μάλιστα, ούτε ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman εμπιστεύεται πλέον το σινάφι του, συμπεραίνοντας ότι «η οικονομολογία απέτυχε διότι οι οικονομολόγοι εξέλαβαν την ομορφιά των οικονομικών τους θεωριών, φτιασιδωμένων με αξιοθαύμαστα μαθηματικά, ως αλήθεια, και τον καπιταλισμό ως ένα τέλειο ή σχεδόν τέλειο σύστημα». [1] Κι απέτυχε διότι έρχεται ως ρυθμιστής του ανεξέλεγκτου πλιάτσικου του κεφαλαίου στον μόχθο των εργαζομένων, επιστημονικοποιώντας το κοινωνικο-ρατσιστικό μοντέλο της ζούγκλας της ελεύθερης αγοράς.

Ομως η νεοφιλελεύθερη οικονομολογία δεν αρκεί για να υποδουλωθεί οικονομικο-πολιτικά μια χώρα από άλλες ισχυρότερες, αλλά συνδυάζεται σήμερα με τη δοκιμασμένη μέθοδο του «οικονομικού εκτελεστή». [2] Αυτή συνίσταται στη στρατολόγηση εισαγόμενων ή εγχώριων οικονομικών παραγόντων για να διαφθείρουν και να εκβιάζουν διαχρονικά τους πολιτικούς μιας χώρας υπέρ των συμφερόντων ξένων επιχειρήσεων (π.χ. βλέπε Χριστοφοράκο, Ζίμενς). Απώτερος στόχος είναι η «εκτέλεση» μιας χώρας μέσα από την υπερχρέωσή της και ο μετέπειτα εκβιασμός της (π.χ. δυσκολεύοντας τον εξωτερικό δανεισμό) για να εκποιήσει τον πλούτο της και τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της. Με αυτές τις μεθόδους επιβλήθηκε και η συνταγή ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ. Απόδειξη αυτού είναι και το προγραμματισμένο ξεπούλημα («αποκρατικοποίηση») τρένων (ΤΡΕΝΟΣΕ), ταχυδρομείων, λιμανιών, ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ), ενέργειας (ΔΕΗ-ΔΕΣΠΑ, ΟΤΕ), ακινήτων (ΚΕΔ, ΕΤΑ, Ολυμπιακά Ακίνητα), αεροδρομίων (π.χ., ανανέωση σύμβασης παραχώρησης του "Ελευθέριος Βενιζέλος" στη γερμανική Hochtief) κ.ά.

Πόσο, όμως, αληθεύει ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ ήταν η μόνη εφικτή, πώς δικαιολογήθηκε και ποιους εντέλει ωφελεί;

Μας βεβαιώνουν ότι αυτή η λύση ζημιώνει περισσότερο τους οικονομικά ισχυρούς και λιγότερο τον υπόλοιπο κόσμο! Και ότι το βάρος μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας θα ήταν ασήκωτο για τους πολίτες και την οικονομία («δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις», «θα χαθεί η αξιοπιστία μας στις αγορές», «δεν θα μας δανείζουν οι τράπεζες»).

Ακριβώς αντίθετα, όμως, είναι τα ακόλουθα συμπεράσματα μιας επιστημονικής μελέτης (για το Τμήμα Ερευνών του ΔΝΤ) επί των επιπτώσεων 257 εθνικών πτωχεύσεων (που έγιναν στο διάστημα 1824-2004): [3]

*Στο διεθνές εμπόριο: «Οι εθνικές χρεοκοπίες κοστίζουν ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις που εξάγουν προϊόντα», όμως «οι επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας στις εξαγωγές είναι μικρής διάρκειας».

*Στην εθνική αξιοπιστία: «Η χρεοκοπία δεν έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην πιστοληπτική ικανότητα» και στα «σπρεντς» μιας χώρας. «Μελέτες για τις επιπτώσεις της εθνικής χρεοκοπίας στο κόστος δανεισμού» δείχνουν ότι είτε «δεν υφίστανται», ή είναι «μακράς διαρκείας αλλά πολύ μικρές», ή «προσωρινές και ταχύτατα αποκλιμακούμενες», και όχι διαρκείας «πέρα από ένα-δύο χρόνια». Και συμπεραίνεται ότι «οι επενδυτές αντιδρούν έντονα αλλά ξεχνούν εύκολα».

*Στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα: «Η χρεοκοπία μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στον εγχώριο ιδιωτικό τομέα. Ειδικότερα, όταν οι εγχώριες τράπεζες έχουν επενδύσει σε μεγάλα ποσά του χρέους, ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας μπορεί να δεχθεί μεγάλη πίεση». Ομως «τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την εμφάνιση πιστωτικής κρίσης στις εγχώριες αγορές».

*Στις πολιτικές συνέπειες: «Μερικές φορές οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες φαίνεται να παρατείνουν την αναπόφευκτη χρεοκοπία». «Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι χρεοκοπίες είναι κακός οιωνός για την πολιτική επιβίωση των υπουργών Οικονομίας και των πρωτοκλασάτων πολιτικών της εκτελεστικής εξουσίας». Επιπλέον, συμπεραίνεται ότι «για να επιβιώσει ο πολιτικός επιδιώκει να μην υποστεί την ίδια ζημιά με τον μέσο πολίτη».

Απ' όλα αυτά συνάγεται ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί αν κηρύξει χρεοκοπία. Απεναντίας, η σημερινή και οι επόμενες γενιές θα ξεφορτώνονταν ένα χρέος που έχει ήδη ξεπληρωθεί από τους τόκους. Επιπλέον, οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης υποτίμησης της δραχμής (για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία) θα εξαλείφονταν αν συνοδεύονταν από αντίστοιχη μείωση των τιμών των αγαθών, κρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και διασφάλιση των τραπεζικών καταθέσεων (Γερμανία και Αυστρία έχουν ήδη κρατικοποιήσει τράπεζες).

Γιατί λοιπόν επέλεξε το σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ τη λύση της ανελέητης και διαρκούς υποβάθμισης της ζωής των Ελλήνων; Μήπως για να σωθεί από τους «οικονομικούς εκτελεστές» των επιχειρηματικών συμφερόντων, μαζί με τα κάθε είδους «λαμόγια» που λεηλάτησαν λαό και κρατική περιουσία; Το σίγουρο είναι ότι αν η Ελλάδα κήρυττε χρεοκοπία θα ζημιώνονταν πρωτίστως οι μέτοχοι τραπεζών και οι ομολογιούχοι, οι τράπεζες κατοχής ομολόγων ελληνικού Δημοσίου (ελληνικές, γαλλικές, γερμανικές) και γενικότερα τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου.

Μήπως σε όλους αυτούς έτεινε χείρα βοηθείας ο διεθνιστής πρωθυπουργός μας με την πρόσφατη έκκλησή του (στην Αγγλική, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες) ότι «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα»; [4] Η πολιτική πατροκτονία ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες. Ομως ο λαός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.

1. Paul Krugman, How Did Economists Get It So Wrong? New York Times Magazine, 02-09-2009.

2. Perkins, J. Confessions of an Economic Hit Man: How the U.S. Uses Globalization to Cheat Poor Countries Out of Trillions, Plume, 2005.

3. Borensztein, Ε., Panizza, U. The costs of sovereign default, IMF Working Paper, 10-2008:http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2008/wp08238.pdf.

4. Συνέδριο «Εκόνομιστ», «Ελευθεροτυπία», 30-04-2010.

*Καθηγητής Βιοχημείας, Τμήμα Βιολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών