Τον περασμένο μήνα, με τη συγκρότηση της κοινής κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ υπό τον τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμο, που στηρίζεται ανοιχτά και από το κόμμα της Ντόρας Μπακογιάννη, φούντωσε η φιλολογία για την περιβόητη “ανάγκη εθνικής ομοψυχίας, κοινωνικής συναίνεσης” και “διατήρησης της κοινωνικής συνοχής”. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός αυτής της κυβέρνησης δήλωσε ότι «με εθνική συνεννόηση και κοινωνική συνοχή μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την κρίση ταχύτερα και με μικρότερο κόστος»1.
Η ουσία του ζητήματος συμπυκνώνεται στο εξής βασικό ερώτημα: μπορεί άραγε να υπάρχει κοινό συμφέρον μεταξύ των καπιταλιστών και του εργαζόμενου λαού;