Η καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου, φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά θεωρητικά ζητήματα για τον χαρακτήρα των κρίσεων, για το αναπόφευκτο τους, για τον τρόπο ξεπεράσματος από το ίδιο το σύστημα και κυρίως για τη στάση απέναντι της όσων παλεύουν για την επαναστατική ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και την εγκαθίδρυση της νέας κοινωνίας της σοσιαλιστικής.
Δυστυχώς μια πρώτη παρατήρηση είναι πως σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις αλλά και μεμονωμένους αγωνιστές της αριστεράς, λείπει η θεωρητική πυξίδα για την αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης. Λείπει δηλαδή η στήριξη στην μαρξιστικολενινιστική θεωρία για τις καπιταλιστικές κρίσεις η οποία στο όνομα του «μεταμοντέρνου» αλλά και της «ενασχόλησης με το καινούργιο», της «πάλης ενάντια στο δογματισμό» κ.α πετιέται «στα αζήτητα»! Και όμως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια τόσο μέσα από τις συνηθισμένες κυκλικές κρίσεις του συστήματος όσο και με τις γενικές. Στο παρόν άρθρο θα φέρουμε στην επιφάνεια, μέσα από τα έργα των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν και Στάλιν, μια σειρά ζητήματα που αφορούν τις καπιταλιστικές κρίσεις, πιστεύοντας ότι αποτελούν αθάνατη θεωρητική κληρονομιά για τους αγωνιστές του σήμερα.