Οσο περνάει ο καιρός και βαθαίνει το μπήξιμο του μαχαιριού του μνημονίου στο κόκαλο - σκέτο άλλοθι το μνημόνιο, φερετζές της κυρίαρχης πολιτικής είναι που εφαρμόζεται εναντίον των λαών και χωρίς μνημόνια - έρχεται και δένει μες στο στόμα και το μυαλό ένα αίσθημα αηδίας. Βαθιάς εξίσου. Σα ναυτία ένα πράμα πιάνει τον καθένα λογικό άνθρωπο που κατοικεί εδώ και μιλάει έστω και λίγα ελληνικά, όταν ακούει «επίδομα σωτηρίας» ας πούμε. 'Η «ταμείο κοινωνικής οικονομίας». 'Η εκείνο το εμπνευσμένο από ΠΑΣΟΚικό συνδικαλισμό «θεσμική δέσμευση για καμιά απόλυση»... Ελεος. Ο εσμός των βαρύγδουπων σολοικισμών πέφτει χαλάζι καταπάνω μας σαν τις ψεύτικες νιφάδες χιονιού που εκτοξεύουν χοντρές φυσούνες στα χολιγουντιανά σκηνικά.
Τόνοι μπουρδολογίας και απολίτικης ανοησίας ξερνιούνται από επίσημα χείλη, για να λιποθυμήσουν οι ακροατές από στοιχειώδη αυτοάμυνα.
Θέλει η που...α να κρυφτεί μα η... χαρά δεν την αφήνει, έλεγε η γενιά της γιαγιάς μου για τις φανφάρες που έκρυβαν πομπές! Ετσι και η «κυβέρνηση». Ανασχηματίστηκε με τον Γ.Α.Π. μόνο του κλεισμένο στο γραφείο του, υπεύθυνα και λειτουργικά. Τόσο όσο χρειάζεται η συνωμοσία συνενόχων, η παρέα των διεθνών υπηρετών του καπιταλισμού να δώσει τη χαριστική βολή στον κόσμο της εργασίας.
Την ώρα που γράφω δεν έχει ξεκινήσει η αρένα της ΔΕΘ. Ο εκφωνητής εξαγγέλλει με κραυγαλέα συμπόνια περικοπές στα βαρέα και ανθυγιεινά, στις επικουρικές, αυξήσεις στο πετρέλαιο θέρμανσης κι άλλα τέτοια δολοφονικά. Εδώ οι φόνοι κι η ταξική γενοκτονία καλύπτονται με την Μιλένα να οργώνει τους κάμπους με σινιέ τρακτέρ και τη χαιρεκακία περί των υπουργικών αρμοδιοτήτων. Σενάρια υποταγής στο κεφάλαιο εξυφαίνονται με ρυθμό χαρτομάντιλων μιας χρήσης που πουλάνε Πακιστανοί στα φανάρια, κοιτάζοντας στο βάθος του δρόμου μην εμφανιστεί ο Αδωνις καβάλα στις Ερινύες του φτηνού αντικομμουνισμού. Ο κομψά απάνθρωπος δικαιούται να παθαίνει δημόσια υστερία με την Ιστορία;
Ισως. Αν σκεφτεί κανείς ότι τα διεθνή ΜΜΕ είναι υποδειγματικά χειρότερα ενίοτε. Μουγκάθηκαν περί τους παγιδευμένους ανθρακωρύχους της Χιλής με αφορμή και πρόσχημα ότι ανάμεσα στους συγγενείς που περιμένουν το επίδομα της εταιρείας ιδιοκτήτριας των ορυχείων, υπάρχουν και ...οι γκόμενες των παγιδευμένων! Ενας, λέει, είχε τέσσερις και εξώγαμο... Κι ύστερα σιωπή για τον ενταφιασμό των εργατών στην κόλαση του κέρδους χωρίς κανένα μέτρο πρόληψης και προστασίας στα έγκατα της γης.
Ετσι ανενδοίαστα, χωρίς τσίπα και αιδώ, χάνεται η κριτική ικανότητα του ανθρώπου να ξεχωρίζει το δράμα απ' την ξεφτίλα. Ετσι ακριβώς οι δημόσιοι υπάλληλοι, βαφτίστηκαν συλλήβδην, σε μια νύχτα, απ' τους διεθνείς υπηρέτες σε άχρηστους, τεμπέληδες, αλήτες βολεμένους. Κι εξοντώνονται ηθικά και οικονομικά όντας τα γρανάζια του αστικού κράτους που τους γέννησε, τους εκπαίδευσε, τους υποδούλωσε και τώρα τους εξευτελίζει. Με την ψήφο τους την ίδια ως όπλο.
Αν ένας ανθρακωρύχος μπορεί να συντηρεί τέσσερις γκόμενες στη Χιλή, στην Ελλάδα ένας ναυτεργάτης μπορεί να ζει με 100 μεροκάματα και ν' αποζημιώνει και τον τουρίστα που αντί για συρτάκι άκουγε επί ώρες την ντουντούκα του ΠΑΜΕ.
Ναυτία. Θεραπεύεται άμα ξεράσεις αυτό το διανοητικό ρετσινόλαδο στα μούτρα του βασανιστή. 'Η στη μάσκα του, την κάλπη. Πριν και μετά και εντός και εκτός ΔΕΘ...
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ
