Κάποιος άνθρωπος με στοιχειώδη μαρξιστική, διαλεκτική ωριμότητα γελάει με τις ιστορικές αναλύσεις των φορέων της κυρίαρχης αστικής τάξης. Αυτοί όμως έχουν το καρπούζι και το μαχαίρι. Έχουν κατορθώσει, όχι μόνο να γράψουν την ιστορία όπως θέλουν, αλλά μαζί της να γράψουν και την υποτιθέμενη απάντηση στην κυρίαρχη ιστορική αφήγηση. Η ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα αυτού του προβλήματος.
Η κυρίαρχη αφήγηση επί χούντας, (αυτή που δεν αναβιώνει σήμερα με την Χρυσή Αυγή διότι είχε αναβιώσει νωρίτερα επί Καρατζαφέρη), ήταν ότι δεν υπήρχαν νεκροί μέσα στο Πολυτεχνείο.
Στο μυαλό ενός φασίστα αυτό αρκεί ως απόδειξη ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου δεν έγινε ποτέ. Ιδιαίτερα όταν διανθίζεται με τις απαραίτητες συνομωσιολογικές ιστορίες για τους πράκτορες που έστησαν τα γεγονότα και γαρνίρεται με την αντίληψη ότι η γενιά του Πολυτεχνείου βολεύτηκε, έφαγε και τελικά κατέστρεψε τη χώρα, η προσπάθεια να αποκτήσει η εξέγερση του Πολυτεχνείου αρνητική χροιά δείχνει να είναι αποτελεσματική σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.
Από την άλλη εμφανίζεται η «δημοκρατική» απάντηση στην ιστορία της εξέγερσης του πολυτεχνείου.
Στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για μια άλλης μορφής αστική απάντηση στο ζήτημα.
