Νέα αθλιότητα σε βάρος του ΚΚΕ από το «Εθνος»

Συνεχίζει να διαστρεβλώνει συνειδητά τα πραγματικά γεγονότα γύρω από την άρση της ασυλίας του ευρωβουλευτή του Κόμματος Γ. Τούσσα.
Νέα αθλιότητα σε βάρος του ΚΚΕ επιχειρεί στην κυριακάτικη έκδοσή της η εφημερίδα «Εθνος» του μεγαλοεπιχειρηματία Μπόμπολα και ο συντάκτης της Π. Τσούτσιας. Διαστρεβλώνουν συνειδητά την υπόθεση που αφορά στην άρση της ασυλίας του ευρωβουλευτή του Κόμματος Γιώργου Τούσσα, με αβάσιμες κατηγορίες. Δηλαδή ότι ο Γ. Τούσσας συμφώνησε με την υπόλοιπη διοίκηση του Ταμείου να δοθεί πιστοποιητικό μη οφειλής για πλοίο ναυτιλιακής εταιρείας που χρωστούσε στο ΝΑΤ, του οποίου υπήρξε μέλος της διοίκησης από την πλευρά των ναυτεργατών, σαν πρόεδρος της ΠΕΜΕΝ.

Ανάλογο δημοσίευμα του ίδιου συντάκτη, με σκόπιμες ανακρίβειες και επιλεκτική παρουσίαση των γεγονότων, είχε η εφημερίδα και στην έκδοση της Παρασκευής, γεγονός που προκάλεσε την άμεση αντίδραση του ΚΚΕ. 

2012: Πιο πίσω κι από τη χρεοκοπία του 1932! Το 52% του προϋπολογισμού πάει στους τοκογλύφους!

Γράφει: ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
Το 1932, όταν η Ελλάδα κήρυξε και επισήμως«χρεοστάσιο»

(σ.σ. χρεοκοπία, δηλαδή...)

τα πράγματα είχαν φτάσει στο σημείο που το 43% του προϋπολογισμού πήγαινε σε τόκους και χρεολύσια.

*

Αυτό ήταν και το καθοριστικό στοιχείο για την κήρυξη του «χρεοστασίου».

Με τους τόκους και τα χρεολύσια να έχουν φτάσει τότε σε δυσθεώρητα ύψη, η χώρα ήταν αδύνατον πλέον να αντεπεξέλθει σε ένα τέτοιο αβάσταχτο φορτίο.

Η χρεοκοπία ήταν, πλέον, γεγονός.

Μια χρεοκοπία που η πλουτοκρατία φρόντισε, φυσικά, τα βάρη της να τα φορτωθεί ο καθημαγμένος λαός. Και το φρόντισε διά των κομμάτων της, του Κόμματος των Φιλελευθέρων και του Λαϊκού Κόμματος.

Τα οποία λίγο αργότερα έφεραν στην εξουσία τον Μεταξά...

Κυβερνητικό μπλοκ των “αριστερών δυνάμεων” στον καπιταλισμό ή πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου;

Με την εξέλιξη και το βάθεμα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, η οποία έχει ολέθριες συνέπειες στη ζωή των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων, των νέων που προέρχονται από αυτά, μπαίνει ακόμα πιο επιτακτικά επί τάπητος το ζήτημα της διεξόδου. Κατανοείται σε ένα βαθμό από πλατιά λαϊκά στρώματα ότι πρέπει «να γίνει κάτι ριζικό, να αλλάξει η κατάσταση», χωρίς αυτό κατ’ ανάγκη να σημαίνει ότι είναι και καθαρό σε αυτά τα τμήματα τι ακριβώς πρέπει να γίνει, τι πρέπει να αλλάξει. Είναι ανάγκη να συνειδητοποιηθεί πως η διέξοδος αυτή δεν μπορεί να είναι η ίδια για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και για τα λαϊκά συμφέροντα. Για να κερδίζει ο ένας πρέπει να χάνει ο άλλος, μέση λύση δεν υπάρχει. Το μέλλον των εργατόπαιδων, των παιδιών της λαϊκής οικογένειας θα κριθεί απ’ την έκβαση της αντιπαράθεσης των δύο γραμμών που αντικειμενικά μπαίνουν μπροστά τους: οργάνωση, αντίσταση, σύγκρουση μέχρι και την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών ή διαχείριση εντός των τειχών του συστήματος, που, ανεξαρτήτως απόχρωσης, σημαίνει αναδίπλωση του κινήματος και ταυτόχρονα νέα κέρδη για τους βιομήχανους, τους εφοπλιστές, τους τραπεζίτες, σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων, προετοιμασία της νέας αντιλαϊκής επίθεσης.