Οι καπιταλιστές τρέμουν… από τα γέλια

Το τελευταίο διάστημα (εδώ και περίπου 100 χρόνια) η σοσιαλδημοκρατία πολεμάει τον καπιταλισμό. 

Και ποιος είναι αυτός που θα παραλάβει τη σημαία του αγώνα από τους παλιότερους Σάιντεμαν και Έμπερτ (αυτοί που πνίξανε την Γερμανική Επανάσταση του 1918) και τους νεότερους σφαγείς των λαών Σρέντερ και Μπλερ και θα τραβήξει καβάλα στο άλογο για νέες στιγμές δόξας; 

Ο υποψήφιος της σοσιαλδημοκρατίας για τη γαλλική προεδρία Φρανσουά Ολάντ.

Τουλάχιστον αυτό θέλουν να μας πείσουν οι ΠΑΣΟΚοι και οι αριστερούληδες δορυφόροι τους. 

Ο Τσίπρας δε, όπου σταθεί και όπου βρεθεί αναφέρεται στον Ολάντ για την αλλαγή που τάχα θα φέρει στην Ευρώπη. Μετά τον Ομπάμα, τον Πρόντι και τα άλλα καλά παιδιά, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τώρα και τον Ολάντ που προτείνει να φορολογηθεί με 75% το μεγάλο κεφάλαιο (αυτό είναι το αγαπημένο επιχείρημα του Τσίπρα). 

Οι εργαζόμενοι δεν τρομοκρατούνται

Ανακοίνωση με αφορμή την εγκύκλιο του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου με την οποία στρέφεται ενάντια σε εργατικές κινητοποιήσεις

Ανακοίνωση για την εγκύκλιο του αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ι. Τέντε για τις καταλήψεις των δημοσίων κτιρίων που δημοσιοποιήθηκε την περασμένη Πέμπτη, εξέδωσε το Γραφείο Τύπου του ΠΑΜΕ. Θυμίζουμε ότι με την εγκύκλιο η Εισαγγελία του Αρείου Πάγου στρέφεται ενάντια στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, ακόμα κι όταν έχουν συμβολική μορφή, ποινικοποιώντας την κατάληψη «υπηρεσιών του Δημοσίου ή ΝΠΔΔ»: Η κατάληψη χαρακτηρίζεται «έγκλημα» (!) και «διώκεται αυτεπαγγέλτως». 

Τα ζόρια των αστών με την κρίση

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση στην Ευρώπη συνεχίζεται χωρίς διαφαινόμενο τερματισμό. 

Μαζί της συνεχίζεται η αντιφατική αγωνία της ευρωπαϊκής μεγαλοαστικής τάξης για το ατέρμονο κι άγνωστο φινάλε της. Ο καπιταλισμός μπορεί σε μια χώρα, σχετικά να αυξάνει τον έλεγχο της κρίσης και των επιπτώσεών της. Η επιβολή ακραίων αντεργατικών κι αντιλαϊκών νόμων γίνεται λαιμητόμος στα χέρια της αστικής τάξης. Οι ακραίες αντιλαϊκές μορφές οργάνωσης του αστικού κράτους συνοδεύουν τα μέτρα. Δημιουργούνται επιπλέον παρακρατικοί σχηματισμοί πολλαπλών αποχρώσεων που συνδέουν το μαστίγιο με το καρότο.

Να μη σκορπίσει στα αναχώματα η λαϊκή ψήφος

Παρουσιάζοντας τις προάλλες τα ψηφοδέλτια του κόμματός του, ο Ευ. Βενιζέλος θριαμβολογούσε ότι η «ανανέωση υπερβαίνει το 60%». 

Η ΝΔ παρουσιάζει σαν δική της επιτυχία τη «μετεγγραφή» μιας πρώην βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, όπως και των δύο υπουργών που είχε ο ΛΑ.Ο.Σ. στη συγκυβέρνηση Παπαδήμου, πριν αποχωρήσει. Ο ΛΑ.Ο.Σ., κάθε τρεις και λίγο ανακοινώνει και μια καινούρια εκλογική συνεργασία, με πρώην τοπικά στελέχη της ΝΔ και άλλους, προβάλλοντας κι αυτός τις μετεγγραφές του σαν απόδειξη ότι διεμβολίζει άλλους πολιτικούς χώρους.

Η ΔΗΜΑΡ έχει στεγάσει όλο το πρώην «εκσυγχρονιστικό» ΠΑΣΟΚ, ενώ και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει υποδοχέας πρώην βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που εκλέχτηκαν με το αντιλαϊκό του πρόγραμμα και στη συνέχεια παραιτήθηκαν. Η Μπακογιάννη δημιούργησε ένα κόμμα με πυρήνα πρώην βουλευτές της ΝΔ, όπως και ο Καμμένος. Με πρώην στελέχη του ΠΑΣΟΚ στελέχωσαν το κόμμα τους και οι Κατσέλη - Καστανίδης.

Ολοι τους προπαγανδίζουν το «νέο» και το μόνο που έχουν να προβάλουν είναι ανακυκλωμένα παλιά υλικά, τα οποία μάλιστα, κάνουν περατζάδες από το ένα κόμμα στο άλλο, περιφέροντας τον εαυτό τους, ενδεχόμενα και τη στενή εκλογική τους πελατεία, χωρίς αυτή η κινητικότητα να αντιστοιχείται σε ανάλογη κίνηση στις μάζες. 

Ο ρόλος και ο χαρακτήρας της «Χρυσής Αυγής»

«Μην τολμήσετε να απεργήσετε. Κάντε ό,τι σας ζητάει ο εργοδότης. Αλλιώς θα χάσετε τη δουλειά σας. Η πρόταση της "Ελληνικής Χαλυβουργίας" προς τους εργαζόμενους (σ.σ. για μείωση ωρών εργασίας και μισθών) ήταν λογική υπό τις δύσκολες συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στην αγορά». 

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από ανακοίνωση της «Χρυσής Αυγής» στη Μαγνησία που απευθυνόταν προς τους εργάτες της Χαλυβουργίας. Και είναι χαρακτηριστικό του τι πρεσβεύει ο συγκεκριμένος χώρος, που τον τελευταίο καιρό εμφανίζεται ως μία εναλλακτική λύση ενόψει των εκλογών της 6ης Μάη.

Μπορούμε να καταγράψουμε πολλά από τη σχετικά πρόσφατη τραμπούκικη δράση τους όπως οι δολοφονικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών στο κέντρο της Αθήνας το Μάη του 2011, με πρόσχημα τη δολοφονία του 44χρονου, στον Αγιο Παντελεήμονα από τις οποίες μόνο από τύχη δεν υπήρξαν θύματα. 

Τότε που είχαν βγει στους δρόμους και τσάκιζαν στο ξύλο όποιον μετανάστη έβρισκαν μπροστά τους. 

Ακόμα, η στήριξή τους στα σχέδια του δημάρχου Αθήνας, των μεγαλοξενοδόχων, μεγαλεμπόρων να απαγορευτούν στο κέντρο της Αθήνας οι διαδηλώσεις των εργατών, να μπουν στο γύψο οι εργατικές λαϊκές κινητοποιήσεις.