Η ΕΕ δεν είναι το «απάνεμο λιμάνι» που περιέγραφαν οι αστοί πολιτικοί στον ελληνικό λαό.
ούτε έχει καμία σχέση με τα φληναφήματα περί της λέσχης των «ισότιμων εταίρων», της αγάπης και της συναλληλίας μεταξύ «φίλων».
Αντίθετα, μέσα στην ΕΕ εκείνο που ευδοκιμεί νομοτελειακά είναι
η ανισομετρία και οι αντιθέσεις.
*
Στην ΕΕ
«παρά τη διαπλοκή των κεφαλαίων, παρά την ενιαία στρατηγική απέναντι στην εργατική τάξη, παραμένει το έθνος - κράτος ως όργανο που εξασφαλίζει την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων, που εξυπηρετεί τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου σε ανταγωνισμό με αντίστοιχες διαδικασίες σε άλλα κράτη - μέλη της ΕΕ. Οπως στη φάση της διευρυμένης αναπαραγωγής έτσι και στη φάση της ύφεσης, υφίσταται καπιταλιστική ανισομετρία. Παραμένουν οι ανισομετρίες (...).
Ολες αυτές οι ανισομετρίες αντανακλώνται στη δημοσιονομική κατάσταση του κάθε κράτους, στα διαφορετικά μεγέθη δημοσίου χρέους και ελλειμμάτων, στα διαφορετικά επιτόκια δανεισμού των κρατών που διαμορφώνει η διεθνής αγορά ανάλογα με τη θέση του κάθε κράτους μέσα στην Ευρωζώνη αλλά και στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Στις σημερινές συνθήκες της ύφεσης, αυτές οι ανισομετρίες εκδηλώθηκαν πιο οξυμένα (...)».1