Το "νέο" σχολείο δεν δουλεύει για τη μόρφωση των παιδιών μας, αλλά για το κέρδος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων

Η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων για τη «Λευκή βδομάδα» στα σχολεία

Την αντίθεσή της στις προθέσεις της κυβέρνησης να ικανοποιήσει την αξίωση των βιομηχάνων για «Λευκή Βδομάδα» στα σχολεία εκφράζει η Ανώτατη Συνομοσπονδία Γονέων Μαθητών Ελλάδας.

Στην ανακοίνωσή της τονίζει:

«Άφωνοι μείναμε όλοι

...όσοι μετράμε τις ώρες που έχουν χαθεί από την αρχή της σχ. χρονιάς λόγω έλλειψης εκπαιδευτικών,

...όσοι ζήσαμε τις έντονες συζητήσεις περί κάλυψης των μαθημάτων που χάνονταν από τις καταλήψεις των παιδιών και τις απειλές περί απώλειας περιπάτων, εκδρομών κλπ,

Μαντέψτε... ποιός «λιβανίζει» το κεφάλαιο για να πάρει την «ευχή» του...

Σε άρθρο του στο περιοδικό «New Europe», ο Αλ. Τσίπρας προσπάθησε για άλλη μια φορά να εξωραΐσει την ΕΕ και την Ευρωζώνη, καλλιεργώντας αυταπάτες για τη δυνατότητα φιλολαϊκής μεταρρύθμισής τους. Το πρόβλημα για τον Αλ. Τσίπρα είναι η «δομική ανεπάρκεια της ΕΕ και της Ευρωζώνης». Ετσι, η «συγκεκριμένη διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», που «στηρίζεται στη χρηματοοικονομική φιλελευθεροποίηση», είναι που γεννά την κρίση και τις ανισομετρίες. Οπως χαρακτηριστικά αναφέρει, «ρέπει προς την ύφεση, οξύνει τις ανισότητες τόσο εντός όσο και μεταξύ των κρατών - μελών, αυξάνει την ανεργία και υφαίνει έναν ιστό φτώχειας για τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις». Μπορεί, λοιπόν, να υπάρξει και καπιταλισμός χωρίς κρίσεις και χωρίς ανισομετρία, χωρίς ανεργία και φτώχεια για τους εργαζόμενους, αρκεί να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης!

Συσκοτίζει έτσι ότι η «επίθεση του κεφαλαίου εναντίον της εργασίας» αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την έξοδο από την κρίση υπέρ του κεφαλαίου, ανεξάρτητα από το μείγμα διαχείρισης, αφού δεν μπορεί να υπάρξει κοινή «έντιμη προσπάθεια έγκαιρης επίλυσης της κρίσης» και για την εργατική τάξη και για το κεφάλαιο.

Για τις οικονομικές κρίσεις του καπιταλισμού

Η οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές οικονομίες αναπαράγει συνεχώς τις συζητήσεις στα αστικά επιτελεία, για το χαρακτήρα της, την αιτία της, την αντιμετώπισή της, τις μορφές διαχείρισής της. Με ένα και μοναδικό στόχο: οι συνέπειες της για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται λιγότερο οδυνηρές. Αλλωστε, κρίση σημαίνει και καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, επομένως και ενός τμήματος του κεφαλαίου. Το τελευταίο είναι υπερτιμημένο και με την αγυρτεία του παρασιτισμού και της κερδοσκοπίας, και μέσω του απαραίτητου στον καπιταλισμό μηχανισμού των Χρηματιστηρίων, και πρέπει να επανέλθει στην πραγματική του αξία. Αυτό θα το κάνει η κρίση. Ταυτόχρονα όμως η κρίση καταστρέφει τις μικρότερες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, που αντικειμενικά θα τις καρπωθούν οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι, επομένως ωθεί και στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου.
Οδυνηρές, βεβαίως, είναι οι συνέπειες για την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα οποία ρίχνουν τα βάρη της κρίσης οι αστικές κυβερνήσεις.