Εν μέσω πίεσης δεν μας ενσωματώνουν. Γιατί;

Κομβικό ζήτημα για την εξαγωγή σωστών συμπερασμάτων για την πορεία του Κόμματος είναι ανάμεσα στα άλλα η κατανόηση της πίεσης που δέχεται αντικειμενικά η επαναστατική γραμμή στη συγκεκριμένη περίοδο. 

Οποιος το προσπερνάει αυτό οδηγείται μοιραία σε αδιέξοδα ή και συνειδητά λοξοδρομεί.

Ιστορικά έχει αποδειχθεί πως πριν τη φάση της ανόδου του επαναστατικού κινήματος, προηγείται η περίοδος που στο κίνημα ασκείται μεγάλη πίεση, αμφισβητείται, είναι μειοψηφικό. Αυτό είναι αντικειμενικό. Η πείρα του παγκόσμιου κινήματος το επιβεβαιώνει. Για παράδειγμα - χωρίς σε καμία περίπτωση οι συνθήκες να είναι οι ίδιες - στη Ρωσία του '17, πριν τον Οκτώβρη, υπήρχε ο Φλεβάρης και ο Ιούλης. Αν οι μπολσεβίκοι έλεγαν ναι στην Προσωρινή Κυβέρνηση ή αν υιοθετούσαν τη γραμμή των «παλαιών» μπολσεβίκων, δε θα μιλάγαμε με τον ίδιο τρόπο σήμερα για τον Οκτώβρη που συγκλόνισε τον κόσμο.

Για το ρόλο του Κόμματος στη Λαϊκή Συμμαχία

Στη γενικευμένη επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, με τις διακρατικές ενώσεις (ΕΕ, ΝΑΤΟ κ.λπ.) και το πολιτικό προσωπικό του (όποιο μανδύα και αν φορά σοσιαλδημοκρατικό, νεοφιλελεύθερο, αριστερό κ.λπ., υπηρετώντας το από κυβερνητικές και όχι μόνο θέσεις), προκειμένου να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση (υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων), η απάντηση δεν είναι άλλη, από αυτήν που το κόμμα μας επεξεργάζεται με τις θέσεις του μπροστά στο 19ο Συνέδριο.

Της καλύτερης προετοιμασίας του και της εργατικής τάξης, για την κατάκτηση της εξουσίας από αυτή, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, που θα την απελευθερώσει από το σημερινό ζυγό της, απελευθερώνοντας όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, παύοντας την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δίνοντας τη δυνατότητα κάλυψης όλων των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών με βάση αυτό το κριτήριο και όχι το κέρδος.

Σ' αυτήν την κατεύθυνση η Λαϊκή Συμμαχία είναι το προχωρημένο κομμάτι του λαϊκού κινήματος. Παλεύει για όλα (από την οργάνωση της ταξικής

Ο μέγας χορηγός της βίας

1. Αντιμετωπίζοντας τις πράξεις των μπάτσων του ενθουσιαστικά, το κράτος αναδεικνύεται σε μέγα χορηγό της βίας.

2. Σε μια δημοκρατία για πιθήκους, η βία εγκαθίσταται στη ζωή μας ως δόγμα που δεν έχει ανάγκη από καμία αλήθεια, αφού στηρίζεται στους χειρουργούς που επανδρώνουν το υπουργείο Δημόσιας Τάξης.

3. Οταν το κράτος βάζει τα καλά του, το κάνει για να αναδείξει τη βία ως αυτοσκοπό. Ρίχνει το γάντι σ' αυτούς που θεωρεί αδύναμους, κινητοποιώντας από τα δυσώδη γραφεία του ένστολους οπλισμένους. Αυτοί κρύβουν μέσα τους την ανασφάλεια και όλα τα ελαττώματα μιας ύπαρξης που δεν εκπαιδεύτηκε σωστά για το ρόλο της, και με την πρώτη ευκαιρία δαγκώνει. Δεν είναι τυχαία η συμπεριφορά των αστυνομικών απέναντι στις δημόσιες πυκνές εμφανίσεις των νεοναζιστών της Χρυσής Αυγής. Με τη μεταμόρφωσή τους σε