ΜΑΡΞΙΣΜΟΣ...

Μαρξισμός είναι το σύστημα των αντιλήψεων και της διδασκαλίας του Μαρξ. Ο Μαρξ είναι εκείνος που συνέχισε και ολοκλήρωσε με μεγαλοφυΐα τα τρία βασικά ιδεολογικά ρεύματα του XIX αιώνα, που άνηκαν στις τρεις πιο προοδευμένες χώρες της ανθρωπότητας: την κλασική γερμανική φιλοσοφία, την κλασική αγγλική πολιτική οικονομία και το γαλλικό σοσιαλισμό σε συνδυασμό με τις γαλλικές επαναστατικές διδασκαλίες γενικότερα. Η αναγνωρισμένη, ακόμα και από τους αντιπάλους του Μαρξαξιοθαύμαστη συνέπεια και ενότητα των απόψεων του, που στο σύνολο τους μας δίνουν το σύγχρονο υλισμό και το σύγχρονο επιστημονικό σοσιαλισμό, σαν θεωρία και πρόγραμμα του εργατικού κινήματος όλων των πολιτισμένων χωρών του κόσμου, μας υποχρεώνει να προτάξουμε από την έκθεση του κύριου περιεχομένου του μαρξισμού, συγκεκριμένα της οικονομικής διδασκαλίας του Μαρξ, μια σύντομη σκιαγραφία της κοσμοαντίληψης του γενικά.

Ο ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΣ ΥΛΙΣΜΟΣ

Ο Μαρξ, από το 1844-1845, που αποκρυσταλλώθηκαν οι απόψεις του, ήταν υλιστής και ειδικά οπαδός του Λ. Φόυερμπαχ. Σχετικά με τον Φόυερμπαχ είχε τη γνώμη και αργότερα, ότι οι αδύνατες πλευρές του συνίστανται αποκλειστικά στο γεγονός ότι ο υλισμός του δεν ήταν αρκετά συνεπής και ολόπλευρος.

ΟΠΟΥΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ Ή ΑΠΑΤΕΣ : απάντηση σε άρθρο του Σ. Κουβελάκη,

Απάντηση στο άρθρο του Σ. Κουβελάκη που δημοσιεύεται στο "αριστερό βήμα"
Στρατηγική αφωνία της Αριστεράς : 
Εκείνα τα πολιτικά κόμματα,σχήματα και δυνάμεις, που ο συντάκτης του άρθρου εντάσσει στον όρο «Αριστερά», είναι ό,τι απέμεινε, δηλαδή οργανωτικά μεν κυριολεκτικά τα «ρετάλια» από τα πάλαι ποτέ κραταιά Κομμουνιστικά Κόμματα της Γαλλίας, Ιταλίας κλπ, ιδεολογικά δε τα απομεινάρια του «ευρωκομμουνισμού», του «ιστορικού συμβιβασμού» και της «κατάργησης» της πάλης των τάξεων και (ιστορικά συνεχόμενα) της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας, της λεγόμενης «κεντροαριστεράς», του «κόμματος της Ελιάς» κ.ο.κ.ε. 
Δηλαδή, για να μην ξεχνιόμαστε, εκείνα τα κόμματα και εκείνα τα ιδεολογήματα που οδήγησαν σε οδυνηρή ήττα διαρκείας το κομμουνιστικό κίνημα της καπιταλιστικής Ευρώπης. 

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΙΝΗ ΔΡΑΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ...

ΣΥΝΕΝΕΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΤΑΝΤΙΝΟΥ ΣΤΗΝ ΙΣΚΡΑ

Οι δυνάμεις της Αριστεράς, πέρα από διαφορές, δίνουν συχνά την εντύπωση ότι το πρόβλημά τους είναι η επικράτηση της μιας έναντι της άλλης! Θεωρείτε ότι μόνο η ηγεσία του ΚΚΕ είναι υπεύθυνη για τον άγονο κατακερματισμό; Μπορεί να αλλάξει το διαιρετικό κλίμα μέσα στο 2011;

    Αντιμέτωπα με τη ραγδαία επιδείνωση της ζωής τους λόγω του μνημονίου και του γενικότερου κοινωνικού πολέμου που έχουν κηρύξει μονομερώς οι κυρίαρχες τάξεις, τα λαϊκά στρώματα χρειάζονται την ενότητα δράσης όλων των μαχόμενων, αριστερών δυνάμεων, που αποτελούν σήμερα τον βασικό κορμό της αντίστασης. Όσοι γυρίζουν την πλάτη στον πιο κρίσιμο κοινωνικό πόλεμο των τελευταίων 35 χρόνων για να επιδοθούν στον ενδοαριστερό εμφύλιο ακολουθώντας τη λογική «ο χειρότερος εχθρός είναι ο γείτονας», επωμίζονται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες.

Ο χαμένος κόσμος του κομμουνισμού: (ε) η ανατολικογερμανική "κόλαση"

Αναδημοσίευση από Cogito Ergo Sum

Κι αφού είδαμε πού και πώς παραποιήθηκε κι εξακολουθεί να παραποιείται η ιστορία, ας δούμε με αριθμούς σε τί συνίσταται ο "χαμένος κόσμος του κομμουνισμού" στην Γερμανική Λ.Δ. Όσο κι αν η κεφαλαιοκρατούμενη Δύση πανηγυρίζει, κατά βάθος γνωρίζει ότι η μνήμη είναι ζωντανή και η αλήθεια των αριθμών δεν φαλκιδεύεται. Έτσι, εκδηλώσεις που "ξορκίζουν" τον κομμουνισμό (όπως η έκθεση που διοργανώθηκε πρόσφατα στην Θεσσαλονίκη από το γερμανικό προξενείο και το ινστιτούτο Γκαίτε με θέμα "Ο ιδανικός κόσμος της δικτατορίας; Εξουσία και καθημερινότητα στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία") δηλώνουν, κατά βάθος, ότι η "παντοδύναμη δημοκρατία" της Δύσης εξακολουθεί να φοβάται το φάντασμα του παππού Κάρολου. Και ιδού οι αριθμοί που τρέφουν αυτούς τους φόβους:

Με την "ενοποίηση" (σημ.: πιο σωστό είναι να μιλάμε για προσάρτηση της Ανατολικής στην Δυτική Γερμανία) και σύμφωνα με επίσημα κρατικά στοιχεία, τα δυτικογερμανικά μονοπώλια πήραν στον έλεγχό τους, μεταξύ άλλων: 8.500 βιομηχανικά συγκροτήματα και εργοστάσια, 20.000 μικροεπιχειρήσεις, 7.500 εστιατόρια, 900 βιβλιοπωλεία, 1.854 φαρμακεία, 3,68 εκατομμύρια εκτάρια αγροτικών και δασικών εκτάσεων, 25 δισεκατομμύρια τετραγωνικά μέτρα οικοπέδων και κτιρίων. Με απλά λόγια: λαϊκή περιουσία που χτιζόταν επί 40 χρόνια, ξεπουλήθηκε στο κεφάλαιο έως και το τελευταίο μάρκο. Παράλληλα, οι "αγοραστές" εισέπραξαν και πλουσιοπάροχες επιδοτήσεις για να...επενδύσουν, με το πρόσχημα της...ξεπερασμένης τεχνολογίας των εργοστασίων της Γερμανικής Λ.Δ.

ΕΡΓΑΤΟΠΑΤΕΡΕΣ, ΠΡΟΔΟΤΕΣ, ΤΣΙΡΑΚΙΑ ΤΗΣ ΕΡΓΟΔΟΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ.

Κόλαφο για την κυβέρνηση και τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ συνιστά η δήλωση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου της ΝΕΟΓΑΛ ότι η υπογραφή της επιχειρησιακής σύμβασης στη γαλακτοβιομηχανία έγινε ...«προληπτικά» και δεν υπαγορεύτηκε από κάποια οικονομική ανάγκη της επιχείρησης! 
Οπως δήλωσε στο ΑΠΕ ο Χρ. Σεβαστίδης, η υπογραφή της σύμβασης, με την οποία συμφωνήθηκε η μείωση των αποδοχών κατά 9% την επόμενη διετία, «δεν υπαγορεύτηκε από κάποια οικονομική ανάγκη της επιχείρησης», καθώς όπως παραδέχθηκε η ΝΕΟΓΑΛ προβλέπεται να κλείσει τη χρήση 2010 με κερδοφορία. 
«Η συμφωνία υπεγράφη προληπτικά(!), γιατί η επιχείρηση διαβλέπει το μέλλον της ελληνικής οικονομίας, που σίγουρα θα είναι δύσκολο»,

Φορο-κυνηγητό ενάντια στο λαό...

ΠΑΓΙΑ ΠΡΑΚΤΙΚΗ των ηλεκτρονικών μέσων ενημέρωσης να χρησιμοποιούν εκφράσεις του είδους «σαφάρι» ή «κυνήγι» όταν αναφέρονται στους ελέγχους της Εφορίας.

Προφανώς, οι ιδιοκτήτες τους και οι εντολοδότες τους θεωρούν τους φορολογούμενους ...«θηράματα», όπως ακριβώς η κυβέρνηση.

Φυσικά, οι καναλάρχες έχουν κάθε λόγο να προβάλλουν όλοι αυτήν τη διαδικασία, ακριβώς γιατί ...διόλου δεν τους αφορά και δεν τους αγγίζει.

Βλέπετε, αυτοί (που είναι ταυτοχρόνως, εφοπλιστές, μεγαλοκατασκευαστές, τραπεζίτες και βιομήχανοι) τίποτε δεν έχουν να φοβηθούν από τη φορολογική πολιτική.

Αντιθέτως, φοροαπαλλαγές τους δίνουν, επιδοτήσεις τους παρέχουν, εγγυήσεις ρευστότητας και ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Οσο για τους συντελεστές φορολόγησης, συνεχώς μειώνονται.

«Θεματοφύλακες» της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ρόλο τους, ως δεκανίκι και ως «θεματοφύλακα» της σοσιαλδημοκρατίας, ομολογούν πρόθυμα στη «Δημοκρατική Αριστερά» του Φώτη Κουβέλη.

Ετσι, ο Νίκος Τσούκαλης εξηγεί, μιλώντας στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ, ότι «αν αποτύχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ή αν αποτύχει οποιαδήποτε κυβέρνηση, αποτυγχάνει η Ελλάδα. 

Με την έννοια αυτή, λοιπόν, σας λέω ότι η μεγάλη μας αγωνία είναι στο να προσπαθήσουμε να οδηγήσουμε, να αναγκάσουμε το ΠΑΣΟΚ να ακολουθήσει τη σωστή πολιτική. 

Αυτή τη στιγμή δεν ακολουθεί τη σωστή πολιτική. 

Οδηγεί, δυστυχώς, τη χώρα στο γκρεμό. Δεν υπάρχει πρόγραμμα, δεν υπάρχει ολοκληρωμένη αντίληψη, δεν υπάρχει αναπτυξιακή προοπτική».

Βέβαια, και πρόγραμμα και αντίληψη έχει η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, απλά ο Ν. Τσούκαλης κάνει ό,τι μπορεί για να τα αποσιωπήσει.

Εκφυλισμός ΓΣΕΕ...

ΓΣΕΕ

Οδηγίες για την εφαρμογή του αντεργατικού νόμου των επιχειρησιακών συμβάσεων, που καταργούν τις κλαδικές για να διασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου, έδωσε χτες η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, επιβεβαιώνοντας άλλη μια φορά ότι είναι ο ισχυρός μοχλός του κεφαλαίου στο εργατικό κίνημα προκειμένου να εφαρμόζονται τα πιο βάρβαρα αντεργατικά μέτρα. 

Και μάλιστα μία μέρα μετά την υπογραφή τέτοιας σύμβασης στη ΝΕΟΓΑΛ από τους εκπροσώπους του εργοδοτικού σωματείου (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ), που αποκαλύπτει ότι οι λόγοι εφαρμογής που επικαλείται ο αντεργατικός νόμος είναι απλώς πρόσχημα για τη γενικευμένη εφαρμογή του. 

«Κοπρίτης»...

Η παγκόσμια οικονομική κρίση δεν εκδηλώθηκε παρά ως κατάρρευση της περίφημης ιδιωτικής οικονομίας. Τους ιδιώτες ήταν που ήρθαν να διασώσουν τα κράτη, «κοινωνικοποιώντας» τα βάρη από τις ζημιές των τραπεζιτών. Το γεγονός αυτό δείχνει από μόνο του πόσο σαθρές είναι οι «αναλύσεις» περί ευθύνης του σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου χαρακτήρα της οικονομίας έναντι του «υγιούς» ιδιωτικού τομέα.

Ειδικά στην Ελλάδα, όμως, οι δημιουργοί του πράγματι σπάταλου, αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού δημόσιου τομέα, οι υπόλογοι για τη λειτουργία ενός Δημόσιου που αυτοί το κατασκεύασαν έτσι ώστε να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου, οι αρχιτέκτονες της ρουσφετοκρατίας και της αναξιοπρεπούς γλίτσας με την οποία «μπετονάρουν» τους κομματικούς στρατούς τους, έχουν το επιπλέον θράσος να υποδεικνύουν ως υπεύθυνους για το δικό τους δημιούργημα τους εργαζόμενους.