'Η αστική, ή εργατική εξουσία. Τίποτα άλλο

Το ΚΚΕ με το σχέδιο προγράμματος έρχεται να επιβεβαιώσει την πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης που έχει χαράξει ύστερα από την αντεπανάσταση. Το σχέδιο προγράμματος, συνέχεια και καρπός προγενέστερων επεξεργασιών (18ο Συνέδριο, Δοκίμιο Ιστορίας) εξοπλίζει το κόμμα με ένα σύγχρονο πρόγραμμα κομμουνιστικής στρατηγικής που διαχωρίζεται από παλιότερες επεξεργασίες του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και του ίδιου του ΚΚΕ, που προσδιοριζόταν από τη στρατηγική των σταδίων, την υιοθέτηση ενδιάμεσων στόχων σε επίπεδο εξουσίας ή την αποδοχή της δυνατότητας εμφάνισης «υβριδικών» κυβερνήσεων στα πλαίσια της αστικής εξουσίας ανοιχτών (όπως λέγονταν) είτε στην οπισθοδρόμηση είτε στο προχώρημα προς τα εμπρός.

Ο σωστός προσδιορισμός του πολιτικού στόχου της εργατικής εξουσίας (και καμιάς άλλης) είναι το θεμελιώδες πρόβλημα που το ΚΚΕ λύνει σωστά στο σχέδιο προγράμματος.

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα

Κάθε μαχητή του ταξικού εργατικού κινήματος, αλλά και κάθε εργαζόμενο που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίρνει μέρος στους αγώνες, τον απασχολεί το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να οξύνεται η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά στρώματα και το επίπεδο απάντησης του εργατικού κινήματος να είναι πίσω από τις ανάγκες;

Είναι πράγματι μια αντίφαση που μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους.

Θα αποφύγουμε να επαναλάβουμε όσα κατά καιρούς έχουν γραφεί και ειπωθεί, σημειώνοντας ότι το κίνημα το οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση αυτοί που το φοβούνται, αυτοί που φοβούνται την οργάνωση και τον προσανατολισμό της εργατικής τάξης. Δηλαδή, το κεφάλαιο και οι εξαγορασμένοι άνθρωποί του στο εργατικό κίνημα, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να το αφοπλίσουν είτε αφαιρώντας από τη δράση του κάθε ταξική αναφορά, είτε υπονομεύοντας τις απεργίες, είτε με το ρουσφέτι, την εξαγορά και τη σαπίλα που έθρεφαν και συντηρούσαν.

Προκύπτει όμως το εξής ζήτημα: Η τρικομματική κυβέρνηση, το κεφάλαιο, η εργοδοσία έχουν την ίδια γνώμη; Θεωρούν δηλαδή ότι λίγο - πολύ το κίνημα είναι ακίνδυνο;

Περί αθλιότητας

1. Πατώντας ο ένας στο κεφάλι του άλλου, σχηματίζουμε την πιο γελοία πυραμίδα από καταβολής κόσμου. Δεν είμαστε μόνο θύματα του ίδιου μας του εαυτού, γελοιοποιούμε και τους μάρτυρες που προηγήθηκαν και έδωσαν τη ζωή τους, για να ζούμε σήμερα αυτή τη φαρσοκωμωδία.

2. Ο εχθρομανής Δένδιας είναι πολύ ευχαριστημένος. Το μαγαζί του έχει αποκτήσει σταθερή πελατεία, που τονώνει κάθε ματαιοδοξία του. Στα χέρια του ο πολίτης γίνεται θύμα και θέαμα.

3. Εν μέσω ψευδαισθήσεων, ο άνεργος, στην προσπάθειά του να κατανοήσει γιατί λιμοκτονεί, έρχεται σ' επαφή μ' έναν εσμό δημοσιογράφων που βυσσοδομούν σε βάρος του ανοίγοντας το δρόμο για κάθε είδους καταστολή. Οσο πιο λυπημένοι και φιλάνθρωποι εμφανίζονται οι αξιοθρήνητοι υπουργοί, τόσο ο άνεργος νιώθει σαν ένα ακόμη φτηνό προϊόν με ημερομηνία λήξης.

4. Μεταξύ θυμάτων ειλικρίνεια. Από τη στιγμή που μπαίνει κανείς στο ρόλο του θύματος περιμένοντας να τον λυπηθούν,